Τον Σωτήρη Μανίκα τον γνώρισα πριν καν τον συναντήσω. Τα πρώτα λόγια που «μου είπε» ήταν μέσα από ένα διαγωνιστικό, πεντάλεπτο, ταινιάκι τσέπης του σκηνοθέτη Στέλιου Χριστοφόρου, το “Where is Clyde now?”, με το οποίο κυριολεκτικά επιβίωσα ένα δύσκολο καλοκαίρι στο νησί, ακούγοντάς το κάθε βράδυ. «Δεκαεννιά Οκτωβρίου. Σάββατο βράδυ, Κυριακή ξημέρωμα. Κυψέλη». Έτσι ξεκινούσε η «σανίδα σωτηρίας» μου, με τον Σωτήρη «αφηγητή», για Ιούλιο – Αύγουστο 2023 (να, εδώ μπορείτε να δοκιμάσετε τη «θεραπεία» μου, αχρείαστη να ‘ναι). Κι ύστερα, το επόμενο καλοκαίρι, ως διά μαγείας, ήρθε ο ίδιος στο νησί, για σεζόν στο αφτεράδικο “Madres”, και αφού τον ευχαρίστησα για «ό,τι είχε κάνει για μένα», και αφού του είπα ότι, «α, σε είδα και στον δεύτερο κύκλο του Maestro!», άρχισα να ανακαλύπτω σιγά – σιγά το όμορφο σύμπαν που υπάρχει στο κεφάλι του, για το οποίο μας μιλά σήμερα στο ΒΗΜΑ/GRACE, «Σε πρώτο Ενικό», με αφορμή και το γεγονός ότι φέτος συμπρωταγωνιστεί στην (εξαιρετική) παράσταση «Η Καρυάτιδα!» του Γιώργου Καπουτζίδη που ανέβηκε πριν μερικές μέρες στο Εθνικό.
Για να σας δώσω μια εικόνα, ο Σωτήρης είναι ο τύπος που ενώ μπορεί όλοι γύρω του να χορεύουν εννιά το πρωί με ελληνικά ή ξένα χιτς, εκείνος θα προτιμήσει να αράξει πίσω από το μπαρ για να διαβάσει με ηρεμία τον «Τρυποκάρυδο» του Ρόμπινς. Που είναι μια «απίθανη ιστορία αγάπης», όπως λέει και το εξώφυλλο του βιβλίου. Όπως «απίθανη» είναι και η ιστορία ζωής του Σωτήρη Μανίκα, ενός παιδιού που γεννήθηκε το 1996 στο Μπραχάμι αλλά μοιάζει τις περισσότερες ώρες της μέρας σαν να προέρχεται από μια πιο παλιά γενιά, δεν ξέρω ποιά από όλες, αλήθεια. Να σας δώσω μερικά στοιχεία που συνηγορούν προς αυτήν την «κατεύθυνση».
Μικρός, ενώ οι άλλοι πιτσιρικάδες κοιμόντουσαν, εκείνος έκανε διανομή Τύπου τα ξημερώματα με τον πατέρα του σε Δάφνη, Υμηττό. Μερικοί από τους ήρωές του είναι ο Bugs Bunny, ο Θανάσης Βέγγος (τον οποίο βρίσκει λαϊκό και μαγικό ταυτόχρονα), ο Jim Morrison, o Σταύρος Τσιώλης, ο Νίκος Νικολαϊδης και ο Muhammad Ali. Το μποξ είναι το ησυχαστήριό του, το μέσο για να αναμετρηθεί με τον εαυτό του. «Δεν έχει να κάνει με μπουνιές», μου εξηγεί ενώ απαριθμεί τα χιλιάδες συναισθήματα που περνούν από μέσα του όταν κάνει πυγμαχία.
Εκτός από την «Καρυάτιδα» για την οποία νιώθει πολύ χαρούμενος που είναι μέρος της – και αποδίδει «θάρρος» στον Γιώργο Καπουτζίδη για το κείμενο και «ωραία αισθητική» στην Κατερίνα Μαυρογεώργη για τη σκηνοθεσία – ο 28χρονος ηθοποιός αυτόν τον καιρό ετοιμάζει, παράλληλα, και άλλα ωραία πράγματα, όπως ένα βιβλίο με τις ιστορίες που γράφει από μικρός που θα είναι σκιτσογραφημένες από τη Λένα Κιτσοπούλου. Και έναν δίσκο σε «στιλ Παπάζογλου», όπως λέει, με τον Παναγιώτη Κούκα (aka «ΠουΚουά»), στον οποίο έχει γράψει στίχους και θα πει κι ένα τραγούδι,και ο οποίος μιλάει για τον «καρα – έρωτα» και την «καρα – καψούρα». Πριν γνωρίσετε, όμως, αυτό το υπέροχο πλάσμα που φωτογραφήθηκε ένα μεσημέρι στο Εθνικό, πριν την πρόβα του, φορώντας ένα φούτερ με τον “Lucky Luke”, να σας πω επίσης ότι αγαπάει πολύ τους φίλους του, είναι «φουλ ερωτευμένος» με το κορίτσι του, που μένει Θεσσαλονίκη και τη λένε Ραλλού, και τι άλλο; Α, ναι. Έχει να σας πει μια πολύ καλή συμβουλή για τις ερωτικές σχέσεις από τον παππού του τον Σωτήρη τον Αρκά. Και, όπως θα διαπιστώσετε, λατρεύει το καλοκαίρι, το άραγμα, τις μηχανές, τις αλητείες και τους ποιητές.
