Όταν η Régine Zylberberg διηύθυνε το Whisky à Gogo στο Παρίσι, αποφάσισε μια ανακαίνιση του κλαμπ που έμελλε να διαμορφώσει την κοινωνική ιστορία του 20ού αιώνα. «Τοποθέτησα μια πίστα με πλαστικό δαπέδου, όπως αυτό που έχουμε στις κουζίνες, έβαλα χρωματιστά φώτα και αφαίρεσα το τζουκμπόξ» θα θυμηθεί σε συνέντευξή της στο BBC περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα η Régine.
«Το πρόβλημα με το τζουκ-μποξ» εξήγησε «ήταν ότι όταν η μουσική σταματούσε, έσβηνε η ατμόσφαιρα και άκουγες τα καβγαδάκια στις γωνίες».
Αντ' αυτού εγκατέστησε δύο πικάπ ώστε να μην υπάρχει κενό στη μουσική. «Ήμουν μπαργούμαν, θυρωρός, φροντιστής τουαλέτας, οικοδέσποινα και έβαζα και τους δίσκους» θα προσθέσει περήφανα. «Ήταν η πρώτη ντισκοτέκ και εγώ ήμουν η πρώτη ντισκ τζόκεϊ σε κλαμπ».
Από το υπόγειο στο Latin του Παρισού σε όλο τον κόσμο
Ήταν το 1953 και η πρωτότυπη ιδέα να χορεύει κανείς με δίσκους αντί για ζωντανή ορχήστρα απογειώθηκε. Τέσσερα χρόνια αργότερα, με χρήματα που δανείστηκε από τους Rothschilds, η Régine άνοιξε το δικό της υπόγειο νυχτερινό κέντρο σε ένα στενό δρομάκι στη συνοικία Latin του Παρισιού, κοντά στην εκκλησία του St-Germain-des-Prés.
