Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης αποκλειστικά στο Grace: «Είμαι χειμαρρώδης και έντονος, κάτι που μπορεί να τρομάξει ή να ευνουχίσει τους ανθρώπους»

Ποιος είναι ο ρόλος της ζωής σας;

Δεν νομίζω ότι μπορώ να αναφέρω μόνο έναν. Για διαφορετικούς λόγους, θα επέλεγα τον «Οιδίποδα», γιατί τον προσέγγισα και ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης, τον «Άμλετ» στο Εθνικό, γιατί ήρθα σε επαφή με ένα ρόλο που ήξερα από το σχολείο αλλά και για τη συνάντηση με τον Μιχάλη Κακογιάννη, και τον Χατούριαν στον «Πουπουλένιο», γιατί, για να τον ερμηνεύσω, με «ανάγκασε» να τον σκηνοθετήσω και, από εκεί και πέρα, να αρχίσω να σκηνοθετώ.

Όταν είστε πάνω στη σκηνή, πώς νιώθετε τον παλμό του κοινού;

Στην κωμωδία, είναι απλό να νιώθεις τον παλμό του κόσμου, με το γέλιο του. Στο δράμα, με την απόλυτη ησυχία. Δημιουργείται μια πύκνωση στο χώρο, την οποία αισθάνεσαι.

Πώς είστε ως θεατής;

Είναι πιο δύσκολο για μας τους ηθοποιούς να βλέπουμε παραστάσεις επειδή τις βλέπουμε με τον τρόπο με τον οποίο οι σεφ πηγαίνουν στα εστιατόρια. Δηλαδή, ως δημιουργοί, όχι ως απλοί θεατές. Αυτό που κάνω εγώ είναι να τις βλέπω όλες κατ’ αρχάς με αγάπη και όσο το δυνατόν πιο ανοιχτή ματιά. Έχω μάθει να σέβομαι τον κόπο που χρειάστηκε να καταβληθεί συνολικά ακόμα και για αυτό που δεν πέτυχε.

Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη ευκολία σας και ποιο κρίνετε ως μειονέκτημά σας;

Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ευκολία μου είναι η ικανότητά μου να επικοινωνώ. Το θέατρο, πέραν του ταλέντου, του είδους που επιλέγει κάποιος να υπηρετήσει και όλων των υπολοίπων, είναι μια τέχνη που γίνεται από ανθρώπους ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Δεν μπορείς να την κάνεις μόνος σου. Γι’ αυτό, το να μπορείς να επικοινωνήσεις επί της ουσίας με τους άλλους και, στην περίπτωση του σκηνοθέτη, να τους εμπνεύσεις, να τους οδηγήσεις και να τους πιέσεις μέχρι εκεί όπου πρέπει είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το μειονέκτημά μου, το οποίο προέρχεται κι αυτό από την επικοινωνία, είναι ότι είμαι συχνά πολύ γρήγορος και έχω πολύ υψηλές απαιτήσεις και από τον εαυτό μου και από τους γύρω μου. Οπότε, μερικές φορές, νιώθω ότι πιέζω τους άλλους, με καλή πίστη μεν, αλλά μπορεί αυτό να τους δυσκολεύει. Είμαι χειμαρρώδης και έντονος, κάτι που μπορεί να τρομάξει ή να ευνουχίσει τους ανθρώπους. Το δουλεύω πάντως.

Με ποιον τρόπο επιλέγετε τα έργα που σκηνοθετείτε;

Αποκλειστικά βάσει του περιεχομένου τους. Με ενδιαφέρουν πολύ οι ιστορίες ως περιεχόμενο, η ματιά του κόσμου που κρύβεται μέσα στο έργο. Θέλω αυτές οι ιστορίες που επιλέγω να κάνουν σε μένα προσωπικά καλό, πνευματικά ή ψυχικά. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου, και αρκετά αγχωτικό, είναι να βρω ένα έργο που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον να διηγηθώ επειδή θα επιθυμούσα να το δω ως θεατής.

Με ποιο σπουδαίο ξένο ηθοποιό θα θέλατε να βρεθείτε μαζί επί σκηνής;

Όταν πήγαινα σχολείο και μέχρι τα χρόνια της δραματικής σχολής, είχα πετριά με τον Λόρενς Ολίβιε θεωρώντας τότε, τη δεκαετία του ’80, ότι ήταν ο σημαντικότερος ηθοποιός στη Γη. Θα με ενδιέφερε πολύ λοιπόν να βρεθώ στη σκηνή μαζί του.

Ποια είναι η σχέση σας με τους ρόλους που υποδύεστε; Πόσο σας επηρεάζουν;

Ελπίζω ότι δεν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ένας ηθοποιός κοιμάται και ξυπνά λες και είναι ο ρόλος του. Σαφώς, όμως, σε επηρεάζει η ματιά πάνω στο χαρακτήρα που υποδύεσαι καθώς έχει να κάνει με τη μελέτη που έχεις ρίξει και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τον κόσμο ο συγγραφέας του έργου. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση, όσα αφορούν το ρόλο αφορούν, με έναν τρόπο, και μένα. Για να ερμηνεύσεις βαθιά ένα χαρακτήρα, χρειάζεται να τον έχεις μέσα στο πλαίσιο, δεν αρκεί να γνωρίζεις θεατρολογικές ή ιστορικές πληροφορίες. Κάθε έργο είναι ένα παράθυρο καινούριας γνώσης για τον κόσμο.

Ποιος σκηνοθέτης και για ποιο λόγο υπήρξε ιδιαίτερα σημαντικός για τη ζωή και την πορεία σας;

Θα αναφέρω τον Γιώργο Μιχαηλίδη, που ήταν καθηγητής μας στη σχολή του Εθνικού. Πέρα από το μάθημα που μας έκανε εκεί, το οποίο ήταν υψηλού επιπέδου, μας άνοιξε και έναν ολόκληρο κόσμο πηγαίνοντάς μας σε μουσεία και εκθέσεις και μιλώντας μας για ζωγραφική, ποίηση και λογοτεχνία. Ήταν πολύ σπουδαίος δάσκαλος ο Μιχαηλίδης. Θεωρώ ότι η συνάντησή μου μαζί του στην καθοριστική ηλικία των 19 ετών επηρέασε πολύ τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα.

*Φέτος ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί την παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή» στο θέατρο Βρετάνια, συνεχίζει στο "The Humans" στο θέατρο Μουσούρη, όπου επίσης έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, και πρωταγωνιστεί στη σειρά του Alpha «Ο γιατρός».