Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης απαντά σε ερωτήσεις που προδίδουν τη φιλοσοφία της ζωής του

Τον γνώρισα –προσωπικά και με συνέντευξη– το 1997, στη «Βρωμιά» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε ένα συγκλονιστικό μονόλογο ενός πρόσφυγα, τότε που ακόμη το πρόβλημα δεν ήταν τόσο καίριο στην καθημερινότητά μας. Το θυμάμαι σαν σήμερα: με είχε συνεπάρει ανεπιστρεπτί ο τρόπος του. Γιατί αυτό είναι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σε ό,τι κάνει: ο ξεχωριστός τρόπος του, το πάθος και η ορμητικότητά του, η αφοσίωση και η διαρκής αναζήτηση. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας – σε όλα είναι παρών με άποψη και κόπο. Ως άνθρωπος, γεμίζει χώρο και καρδιά. Κάθε διάλογος μαζί του είναι μια εμπειρία, όπως και κάθε ρόλος ή πρόταση. Τώρα, όσο παίζεται το «The Humans», που σκηνοθέτησε, δουλεύει το μονόλογο «Mister Linh and his child» του Φιλίπ Κλοντέλ, που θα ανέβει από το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γκι Κασίερς.

Υπάρχουν στιγμές αληθινής ευτυχίας;

Φυσικά και υπάρχουν, και η δυσκολία είναι όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να τις συνδέσουν σε μια ενιαία αφήγηση.

Η περίπτωση της αμηχανίας και της ανικανότητας αντίδρασης – τι σας αφοπλίζει;

Η άμεση, απρόκλητη και εντελώς αναίτια χυδαία συμπεριφορά.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Παραδοσιακά, του θανάτου, του δικού μου θανάτου. Και για τον δικό σας θα στενοχωρηθώ, αλλά ο δικός μου με φοβίζει.

Ποια θεωρείτε ως την πιο υπερεκτιμημένη υπόθεση με την οποία ασχολούνται οι άνθρωποι;

Οι άνθρωποι ασχολούμαστε πάρα πολύ με τους ανθρώπους και όχι με τις ιδέες. Η εποχή της ασημαντότητας στην οποία ζούμε στρέφει το ενδιαφέρον μας κατά κύριο λόγο στους ανθρώπους. Πόσες συζητήσεις κάνουμε που να αφορούν ιδέες;

Ειλικρίνεια με κάθε κόστος ή «αθώα ψέματα» για να μην απιθώνουμε αλλού την ενοχή μας;

Η εταιρεία McCann (πρώην McCann Erickson) έχει ένα motto που με εκφράζει: «Truth well told». Η ικανότητα της διάκρισης, όπως λένε και οι Γραφές, είναι σπουδαία υπόθεση: τι δηλαδή από όσα λες είναι ωφέλιμο να ειπωθεί. Και πάλι, βέβαια, εξαρτάται από το ερώτημα. Στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, οφείλεις να λες αλήθεια, απλώς οι άνθρωποι επιλέγουν να ζουν σε ένα ζωτικό ψεύδος γιατί δεν αντέχουν αλλιώς.

Τι είναι αυτό για το οποίο έχετε μετανιώσει και το οποίο θα μπορούσατε να είχατε κάνει διαφορετικά και τι αυτό το οποίο θα επαναλαμβάνατε;

Δεν αφορά επαγγελματικά θέματα η αλήθεια της απάντησης. Όλα μου τα λάθη είναι σε προσωπικά ζητήματα. Θα ήθελα να έχω υπάρξει πιο μαλακός και πράος. Αυτές –και κάποιες άλλες ασφαλώς– είναι αρετές που δουλεύω και που χρειάζονται μεγάλη ωριμότητα.

Τι εκτιμάτε στους ανθρώπους που αγαπάτε;

Τους ανθρώπους που αγαπώ δεν τους επιλέγω βάσει προσόντων, αλλά καταλήγω να αναγνωρίζω κάποια κοινά τους. Οι αρετές που εκτιμώ περισσότερο είναι η καλοψυχία και η ψυχική «ανοιχτότητα».

Τι σημαίνει «παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά» και γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να το αποποιούνται;

«Παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά» σημαίνει ότι προσπαθώ να τον κάνω καλύτερο, να βελτιωθώ. Κι εγώ τον παίρνω στα σοβαρά. Νομίζω πως όσοι το αρνούνται θέλουν να μας δείξουν απλώς ότι δεν έχουν καβαλήσει το καλάμι.

Τι επαναλαμβάνετε στην καθημερινότητά σας;

Γράφω ημερολόγιο. Από το 1987.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας διαβάσματα;

Κυρίως τα δοκίμια. Τώρα διαβάζω ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, ψυχολογικού περιεχομένου, τις «Φυλακές της παιδικής μας ηλικίας» της Άλις Μίλερ. Αγαπημένα μου βιβλία είναι δύο τελείως διαφορετικά μεταξύ τους: ο «Αφρός των ημερών» του Μπορίς Βιάν και η «Οκτάνα» του Ανδρέα Εμπειρίκου.

Ποια είναι η μεγαλύτερη υπερβολή σας;

Ο βαθμός στον οποίο επιθυμώ να έρθω κοντά με τους ανθρώπους, να τους καταλάβω και να με καταλάβουν.

Τι ταλέντο θα θέλατε να έχετε και ποιο αναγνωρίζετε πάνω σας περισσότερο;

Αναγνωρίζω ότι έχω ταλέντο στην επικοινωνία –και να μιλώ και να ακούω– και θα ήθελα να έχω κάποιο πρωτογενές, όπως είναι το μουσικό, το ζωγραφικό ή το συγγραφικό.

Οι τρεις σημαντικότεροι σταθμοί της καριέρας σας;

Ο «Καλιγούλας», το πρώτο πράγμα που ουσιαστικά έστησα μόνος μου και όπου αναμετρήθηκα με όλες μου τις δυνάμεις, ο «Πουπουλένιος», που αποτέλεσε την έναρξη μιας μεγάλης περιόδου στην καριέρα μου, η οποία συνεχίζεται και αφορά το ότι λέω ιστορίες, και ο «Οιδίπους», με τον οποίο θα ήθελα να καταπιαστώ πάλι. Θα πρόσθετα και το «Τρίτο Στεφάνι», την πρώτη φορά που διασκεύασα κάτι και είπα ξανά την ιστορία.

Πόσο πίσω αφήνετε ή δεν αφήνετε τα πράγματα;

Είμαι από τους ανθρώπους που επισκέπτονται πολύ συχνά το παρελθόν προσπαθώντας να εξαγάγουν συμπεράσματα.

Για τι υπερηφανεύεστε ως πατέρας;

Γιατί το παιδί μου είναι καλόψυχο και δίκαιο.

Πού σας αρέσει να απομονώνεστε;

Στο σπίτι μου.

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: NDP