Ο Άλκης Γιαννακάς ήταν ο πιο «ωραίος κακός» του κινηματογραφικού πανιού

Πριν τον ανακαλύψει ο σκηνοθέτης Μανώλης Σκουλούδης και του προτείνει να συμμετάσχει στον «Ντελικανή», ο Άλκης Γιαννακάς ήταν ένα παιδί με ανησυχία και θυμό, ένα αγόρι στο μεταίχμιο της παλιάς και της σύγχρονης Αθήνας, που έμοιαζε να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στους κανόνες των ενηλίκων. Ήταν μόλις δεκαεπτά όταν μπήκε στα πλατό και οι δημοσιογράφοι της εποχής έγραφαν για έναν «αλητάκο με βλέμμα επικίνδυνο».

Δεν ήταν εύκολος. Συχνά έκανε κοπάνα από τα γυρίσματα για να βρει τους φίλους του και να κάνουν βόλτες με τις μηχανές τους, αφήνοντας σκηνοθέτες και παραγωγούς να τον ψάχνουν. Λένε πως μια φορά που πήδηξε από το παράθυρο του στούντιο για να το σκάσει, οι παραγωγοί χρειάστηκε να καλέσουν την Τροχαία για να τον φέρουν πίσω. Αλλά αυτή ήταν η φύση του: ακατέργαστη, απείθαρχη, σχεδόν ποιητική.

Ο κινηματογράφος, τελικά, δεν τον τιθάσευσε, απλώς τον ενέγραψε. Ο νεαρός Γιαννακάς δεν έγινε ποτέ «καλό παιδί» κι αυτό ακριβώς τον έκανε ασύγκριτο.

Ο άντρας που επιβαλλόταν με την παρουσία του

Η μεγάλη του στιγμή ήρθε με το «Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη» (1965), μια ταινία που καθόρισε όχι μόνο την καριέρα του, αλλά κι ένα ολόκληρο αρχέτυπο στον ελληνικό κινηματογράφο. Ο Γιαννακάς έγινε εκεί ο «κακός» που αγαπάς να φοβάσαι. Με αυτή την ταινία μπήκε στο ελληνικό σταρ σύστεμ κι έγινε sex symbol εν μία νυκτί.

Δεν χρειαζόταν να πει πολλά - η κάμερα έκανε τη δουλειά. Το πρόσωπό του, αυστηρό και ευγενές, μπορούσε να δείξει τρυφερότητα και βία στο ίδιο καρέ. Από εκεί και πέρα, οι ρόλοι του σε ταινίες όπως «Ο παράς και ο φουκαράς», «Η σοφερίνα» και «Μαντώ Μαυρογένους» σφράγισαν την εποχή.

Στα χρόνια του ’60 και του ’70, ο Γιαννακάς έγινε ένας από τους τελευταίους αληθινούς ζεν πρεμιέ, δίπλα σε ονόματα όπως ο Νίκος Κούρκουλος, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο  Σπύρος Φωκάς κι ο Νίκος Γαλανός. Είχε τη γοητεία του επικίνδυνου, τη φυσική δύναμη του ανθρώπου που δεν χρειάζεται πολλά λόγια. Ο φακός τον λάτρευε, το κοινό τον φοβόταν λίγο και τον ποθούσε πολύ.

Ο τελευταίος των ωραίων

Η προσωπική του ζωή υπήρξε εξίσου κινηματογραφική. Η θυελλώδης σχέση του με τη Γκιζέλα Ντάλι έγινε θρύλος της εποχής: δύο άνθρωποι φτιαγμένοι από πάθος και φωτιά, που έζησαν μια ιστορία αντάξια των ρόλων τους. Όπως είχε πει η ίδια: «Ήταν ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Ο ωραιότερος και πιο περιζήτητος άντρας — και ήταν δικός μου». Οι δυο τους είχαν γνωριστεί κι ερωτευτεί στο πλατό της ταινίας «Ο Παρθένος».

Παρά τη φήμη του, προτίμησε να αποσυρθεί νωρίς, στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ακόμη μπορούσε να ελέγξει την εικόνα του. Μέχρι τέλους, παρέμεινε πιστός σε μια παλιά σχολή αξιοπρέπειας: χωρίς θόρυβο, χωρίς δημόσιες εξομολογήσεις. Σύμφωνα με τους κοντινούς του ανθρώπους, ο Γιαννακάς εγκατέλειψε το θέατρο, προτιμώντας τη σιωπή από τη φθορά της δημοσιότητας. Ζούσε στην πλατεία Αμερικής, μακριά από τα μέσα, δίπλα στη σύντροφό του, την Κατερίνα, που μιλώντας σήμερα (14/10) στο «Πρωινό» του ΑΝΤ1, είπε: «Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, απλός, με αστείρευτο χιούμορ και δίψα για ζωή. Ζήσαμε 25 χρόνια μαζί. Θα μου λείψει πολύ».

Μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του παρέμεινε σεμνός και διακριτικός, παρών μόνο εκεί που ένιωθε πως ανήκει - στο Σπίτι του Ηθοποιού, στο πλευρό της Άννας Φόνσου, βοηθώντας σιωπηλά, με την αξιοπρέπεια που τον χαρακτήριζε πάντα.

Ο Άλκης Γιαννακάς ήταν πολλά περισσότερα από ένας ωραίος άντρας. Ήταν το είδος του ηθοποιού που έφερνε στο πανί κάτι ανυπότακτο, μια ενέργεια που δεν αντιγράφεται. Ένας άνθρωπος που «επιβαλλόταν με την παρουσία του», χωρίς να χρειάζεται τίποτα παραπάνω από ένα βλέμμα. Έφυγε ήσυχα, όπως έζησε τα τελευταία χρόνια του. Μα ο απόηχος της φωνής του, το ύφος του, και κυρίως η σκιά του πάνω στο σελιλόιντ θα μείνουν. Γιατί κάποιοι δεν χρειάζονται πολλές ταινίες για να γίνουν μύθος, αρκεί μία που να τους χωράει ολόκληρους.