Nicolas Cage & Francis Ford Coppola: Η άγνωστη συγγένεια και το χρονικό της αντιζηλίας

View this post on Instagram

A post shared by Golden Age Cinema & Bar (@ourgoldenage)

Η επιλογή αυτή δεν ήταν μόνο συμβολική. Ήταν και πρακτική, αφού του επέτρεψε να εξερευνήσει διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, από δράματα μέχρι ταινίες δράσης, χωρίς να εγκλωβίζεται στην αντίληψη ότι το όνομά του καθορίζει την αξία του. Έχει παραδεχτεί πολλές φορές πως στόχος του ήταν να ξεφύγει από τη σκιά των Coppola, να απελευθερωθεί από το οικογενειακό βάρος και να οικοδομήσει μια καριέρα με δική του φωνή. Ο ίδιος το περιέγραψε σαν μια μορφή «αντεκδίκησης»: όχι για πλούτο ή φήμη, αλλά για να απελευθερωθεί από το όνομα που τον κρατούσε δέσμιο της οικογενειακής κληρονομιάς του θείου του.

View this post on Instagram

A post shared by Entertainment Weekly (@entertainmentweekly)

Η λέξη «αντεκδίκηση» ακούγεται βαριά, όμως, ο ηθοποιός φαίνεται ότι από παιδί ήθελε να χτίσει ένα όνομα εξίσου σπουδαίο με αυτό του θείου του. Οι ιστορίες που έχει αφηγηθεί ο Cage είναι τόσο μεγαλόπνοες που θα μπορούσαν να είχαν απορριφθεί από σενάριο του Νονού. Για παράδειγμα, ο ηθοποιός υποστηρίζει ότι όταν ήταν γύρω στα 12 ή 13, βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου του θείου του. Ο Coppola οδηγούσε πάνω από τη Γέφυρα Golden Gate, ακούγοντας το τραγούδι των Beatles “Baby, You’re a Rich Man”. «Σκεφτόμουν, ‘Ναι, πραγματικά του αξίζει να ακούει αυτούς τους στίχους, έτσι δεν είναι;’» είπε αργότερα ο Cage σε συνέντευξή του με τη σπουδαία Eve Babitz. «Ήταν στο απόγειο του Godfather II, και ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι μια μέρα θα μπορούσα κι εγώ να ακούσω αυτό το τραγούδι, ως ανταμοιβή για μένα». (Όταν το Valley Girl έγινε επιτυχία, ο Cage εκπλήρωσε αυτή την επιθυμία παίρνοντας τη Triumph Spitfire του για μια βόλτα στη Sunset Boulevard και απολαμβάνοντας κάθε λέξη του τραγουδιού).

Σε μια άλλη βόλτα με το αυτοκίνητο του Coppola, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο Cage είπε στον θείο του: «Αν θέλεις να δεις υποκριτική, κάνε μου ένα screen test και θα σου δείξω τι σημαίνει υποκριτική». Δεν έλαβε καμία απάντηση. Ο θείος του απλώς τον αγνόησε.

Σε ένα άλλο επεισόδιο που έχει αφηγηθεί, ο Cage κι ο πατέρας του βρίσκονταν στο σπίτι του θείου του. Ο August και ο Francis συζητούσαν για κάτι που φέρεται να είχε πει κάποτε ο James Joyce στον λογοτεχνικό του ίνδαλμα, Henrik Ibsen: «Ήσουν σπουδαίος, αλλά τώρα εγώ κρατώ τα σκήπτρα». Χρόνια αργότερα, μετά το Valley Girl, ο Cage βρέθηκε ξανά στο σπίτι του θείου του. «Εκείνη τη στιγμή, άναβε το πούρο του κι εγώ του είπα: ‘Ήσουν σπουδαίος, Francis, αλλά τώρα εγώ κρατώ τα σκήπτρα’. Θυμάμαι ότι θύμωσε και εκνευρίστηκε», ανακάλεσε ο Cage το 1996. Όπως ανέφερε στην ίδια συνέντευξη, υπηρξε «μια θεμελιώδης ανταγωνιστική διάθεση μεταξύ των ανδρών της οικογένειάς μου».

Οι ιστορίες αυτές μοιάζουν με μύθους καταγωγής, που ρίχνουν φως στην πληγωμένη ψυχή κάποιου που μεγάλωσε φιλόδοξος και πεινασμένος για τέχνη, στη σκιά ενός καλλιτέχνη του οποίου οι φιλοδοξίες είχαν εκπληρωθεί πέραν από κάθε φαντασία.

H άνοδος του Cage στην υποκριτική είναι αδιαμφισβήτητα δεμένη με την πτώση του θείου του από την κορυφή. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι πορείες τους σχεδόν αντιστρέφονταν: ενώ ο Coppola βρισκόταν σε οικονομική και επαγγελματική κρίση, ο Cage ξεκινούσε τη δική του πορεία, «ρουφώντας» ευκαιρίες από την ανάγκη του θείου του να δουλέψει. Ο Coppola έδωσε στον ανιψιό του τρεις σημαντικούς ρόλους στα πρώτα του βήματα: Rumble Fish, The Cotton Club και Peggy Sue Got Married, ταινίες που συχνά είχαν ως στόχο το νεανικό κοινό – αποτέλεσμα της ανάγκης του Coppola να εξασφαλίσει έσοδα μετά την οικονομική αποτυχία του One from the Heart το 1982.

View this post on Instagram

A post shared by MUBI India (@mubiindia)

«Ήμασταν οι Νότιοι Coppola, μερικές φορές αποκαλούμενοι και οι φτωχοί Coppola, γιατί δεν ήμασταν πλούσιοι», αναλογίζεται ο Christopher Coppola, αδερφός του Cage. «Γι'αυτό και [o Nicolas Cage] είχε πολλή οργή. Ήθελε να τα καταφέρει. Και το έκανε, γιατί είναι προσηλωμένος στους στόχους του».

Ο Cage δε μεγάλωσε μέσα στα πλούτη αλλά... κοντά σε αυτά. Εκεί έγκειται η διαφορά αλλά και η ζήλια. Όπως πολλοί ιταλοαμερικανοί πατριάρχες, ο Coppola ήταν γνωστός για τη φιλοξενία του, αφού του άρεσε να μαγειρεύει πολυτελή δείπνα και να διασκεδάζει τους καλεσμένους του. Ο Cage συχνά επωφελούνταν από αυτή τη φιλοξενία. Αλλά όταν πέρασε ένα χρόνο ζώντας στο σπίτι του θείου του, οδηγώντας τα πολυτελή αυτοκίνητά του και βλέποντας ταινίες με τα ξαδερφία του στον κινηματογράφο που διέθεταν στο υπόγειό τους (!), η σκέψη ότι η χλιδή αυτή δεν του ανήκε, έκανε κάτι μέσα του να βράζει. Ορκίστηκε ότι μια μέρα θα επιστρέψει και θα αγοράσει ένα παλάτι στο Σαν Φρανσίσκο, το οποίο θα ήταν ολόδικό του.

«Είπα, ‘Ξέρεις κάτι; Θα επιστρέψω. Θα τα φέρω όλα στα ίσα με κάποιον τρόπο.’ Και νομίζω ότι έγινα ο Heathcliff», θυμάται αργότερα ο Cage, αναφερόμενος στον πρωταγωνιστή από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη, ένα ορφανό παιδί που υιοθετεί η αριστοκρατική οικογένεια Earnshaw, αλλά τον κακομεταχειρίζεται και τον υποτιμά. Μεγαλώνοντας, ο Heathcliff, πληγωμένος και γεμάτος δίψα για εκδίκηση, επιστρέφει πλούσιος στο παλιό του σπίτι κι αρχίζει να τα «παίρνει όλα πίσω» από όσους τον πλήγωσαν: κερδίζει την περιουσία της οικογένειας, καταπιέζει τα παιδιά των εχθρών του και γίνεται εμμονικός κι εκδικητικός.

Αλλά η πραγματική εκδίκηση του Cage δεν ήταν να αποκτήσει δικό του πλούτο. Ήταν να εγκαταλείψει το οικογενειακό όνομα, ένα περήφανο όνομα που εκτεινόταν για γενιές. Σίγουρα ο Coppola, από όλους τους ανθρώπους, καταλάβαινε ότι αυτό δεν ήταν προσωπικό αλλά καθαρά επαγγελματικό. Παρ’ όλα αυτά, δεν του άρεσε η απόφαση του ανιψιού του. Όταν κυκλοφόρησε το Valley Girl, ο Coppola έστειλε στον Cage τηλεγράφημα συγχαρητηρίων. Το υπέγραψε: «από τους Francis Cage, Eleanor Cage και όλους τους άλλους Cage».

Ακόμα και σήμερα, η σχέση του Cage με τους Coppola παραμένει πολύπλοκη. Ένα ιδιαίτερο κράμα αγάπης, ζήλιας και σεβασμού. Όπως έχει πει ο ίδιος, η οικογένεια ήταν «φορτωμένη με μνησικακίες και πάθη», μια δυναμική που δεν απέχει πολύ από τη μυθοπλαστική ένταση των Corleone.