Η μαραθωνοδρόμος, πρωταθλήτρια δρόμων αντοχής και πρέσβειρατου ελληνικού αθλητισμού, Μαρία Πολύζου, αποδεικνύει μέσα από τον δύσκολο μαραθώνιο της ζωής ότι δεν τα παράτησε ποτέ. Γι’ αυτό και βγήκε νικήτρια. Με αφορμή τον Μήνα για την Πρόληψη και την Ενημέρωση του καρκίνου του μαστού, μιλά στο GRACE για τη δική της εμπειρία.
Θυμάστε την ημέρα που διαγνωστήκατε; Ήταν μια ημέρα η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς καθώς η κόρη μου έδινε το τελευταίο μάθημα στις πανελλήνιες και στις 12 το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι έγραψε καλά και σίγουρα περνούσε. Ήμουν ευτυχισμένη εκείνη τη στιγμή. Στις 12:45 –δηλαδή, 45 λεπτά μετά– με πήρε τηλέφωνο η γραμματέας του γιατρού μου και με κάλεσε στο ιατρείο για να μου πουν τα αποτελέσματα. Όσο επέμενα να μου τα πουν τηλεφωνικά τόσο σοβάρευε: «Κυρία Πολύζου, αυτά δεν λέγονται από το τηλέφωνο». Εκεί όπου ήμουν στο απόγειο της χαράς για την κόρη μου, μέσα σε μία ώρα άλλαξαν όλα.
Ποιο ήταν το πρώτο συναίσθημα; Σαν να βρισκόμουν μέσα στην πιο σκοτεινή χαράδρα, γιατί, στην πρώτη ανακοίνωση του καρκίνου, δεν ξέρεις τι σημαίνει, τι ακολουθεί, δεν ξέρεις τίποτα για αυτήν τη λέξη, την οποία συνδέεις μόνο με θάνατο. Ευτυχώς, αυτό δεν διήρκεσε πολύ. Όταν βρήκα τα πατήματά μου και τον ειδικό που θα με παρακολουθούσε, του δήλωσα: «Γιατρέ, εσύ πάρε την ασθένεια κι εγώ θα πάρω τη Μαρία και θα το ζήσω με το δικό μου τρόπο». Μπήκα σε έναν μαραθώνιο με όραμα και στόχο να τερματίσω νικήτρια. Δεν χωρούσαν λάθη. Η ψυχολογία είναι το πιο σημαντικό σε μια γυναίκα που νοσεί.
Καμπαρντίνα SANDRO, attica. Μπλούζα MARKS & SPENCER. Παντελόνι JAEGER, Marks & Spencer. Slingback mules TSAKIRIS MALLAS.
Ποιο ήταν το σχήμα που ακολουθήσατε; Χρειάστηκε να υποβληθώ σε δεκαέξι χημειοθεραπείες. Έκανα και ακτινοβολίες στην περίοδο του COVID –μόλις είχε ξεκινήσει η πανδημία–, με αποτέλεσμα να βρίσκομαι μόνη μου σε μια δύσκολη συνθήκη, καθώς και οικονομικά ήμουν σε πάρα πολύ άσχημη κατάσταση αφού όλα τα χρήματα είχαν δοθεί. Ποτέ, όμως, δεν έχασα την πίστη μου.
Ποιο ήταν το μάθημα που σας δίδαξε ο καρκίνος; Για μένα ο καρκίνος ήταν ευλογημένο δώρο. Ο Θεός με αγάπησε πάρα πολύ, γι’ αυτό μου έδωσε πολλές δυσκολίες στο δρόμο μου. Ο καρκίνος ήταν ένα μοναδικό ταξίδι που με γέμισε εμπειρίες και ξεκαθάρισε τις ιδέες μου – άρχισα να βλέπω την ομορφιά της ζωής και να ζω την κάθε στιγμή. Πάντα ήμουν αισιόδοξο άτομο, κι αυτό ήταν που με κρατούσε στις αντιξοότητες. Το πιο σημαντικό όμως είναι να είσαι παρούσα συνειδητά σε κάθε στιγμή, να τα ζεις όλα με την ψυχή σου. Και να μην τα παρατάς ποτέ. Εγώ δεν τα παράτησα ποτέ.
Για μένα ο καρκίνος ήταν ευλογημένο δώρο. Ο Θεός με αγάπησε πάρα πολύ, γι’ αυτό μου έδωσε πολλές δυσκολίες στο δρόμο μου. Ο καρκίνος ήταν ένα μοναδικό ταξίδι που με γέμισε εμπειρίες και ξεκαθάρισε τις ιδέες μου – άρχισα να βλέπω την ομορφιά της ζωής και να ζω την κάθε στιγμή. Πάντα ήμουν αισιόδοξο άτομο, κι αυτό ήταν που με κρατούσε στις αντιξοότητες
Και κάπου εκεί γράψατε το βιβλίο «Μην τα παρατάς!». Τελειώνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, ήθελα να βγάλω από μέσα μου όλους τους μαραθώνιούς μου και όλες τις αλήθειες μου. Μπορεί, από μικρή, τα πράγματα να μην ήταν ιδανικά πλασμένα για μένα, μπορεί να πόνεσα, να έκλαψα, να μάτωσα, αλλά αυτό που με όρισε και με ορίζει τελικά είναι ότι δεν τα παράτησα ποτέ. Κι αυτό το μήνυμα ήθελα να περάσω: όταν μιλάμε για τον μαραθώνιο της ζωής, εκεί μαζεύεις το πάθος σου για αυτήν και προχωράς στη νίκη. Και πόσο σημαντικό είναι επίσης αυτή η νίκη να είναι η ίδια η ζωή.
Φοβηθήκατε ποτέ; Όχι. Ήμουν σίγουρη για τη θετική έκβαση. Με έβλεπα από το σκοτάδι στο φως, στις κορυφές μου. Ήθελα απλώς να το περάσω με τις λιγότερες απώλειες σε όλα τα επίπεδα. Από εκεί και πέρα, έβλεπα τον εαυτό μου λαμπερό και αναγεννημένο.
Τι θέλετε να πείτε σε όσες γυναίκες νοσούν τώρα; Και λόγω του βιβλίου, με προσεγγίζουν πολλές γυναίκες που έρχονται αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού. Τους ζητώ αμέσως το τηλέφωνό τους και επικοινωνώ μαζί τους για να τις ενθαρρύνω επειδή ξέρω ότι θέλουν να ακούσουν έναν άνθρωπο που το έχει περάσει. Θα ήθελα όμως να πω κάτι και στους οικείους τους: Οι γυναίκες που νοσούν από καρκίνο χρειάζονται μόνιμα μια αγκαλιά. Να τις αγκαλιάζετε για να νιώθουν δυνατές γνωρίζοντας ότι τις αγαπάτε και να έχουν ακόμα ένα κίνητρο να αγωνιστούν. Δείχνοντας στον άνθρωπο που νοσεί ότι είμαστε δίπλα του, του δίνουμε δύναμη. Ο καρκινοπαθής δεν θεραπεύεται μόνο με τα φάρμακα, θεραπεύεται και με την αγάπη των δικών του.
