Μαρία Αριστοτέλους: Η ιστορία της αθλήτριας που νίκησε τον καρκίνο σε 6 μήνες- «Η διάγνωση υπενθυμίζει τον χρόνο που έχουμε»

Η Μαρία Αριστοτέλους στα 32 της, έχει καταφέρει μερικές πολύ σημαντικές νίκες στη ζωή της. Είναι πρωταθλήτρια στο επί κοντώ και πρόσφατα βγήκε νικήτρια από τον καρκίνο.

Η Κύπρια αθλήτρια του στίβου είχε διαγνωστεί τον Οκτώβριο του 2023 με ραβδομυοσάρκωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου που εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά μέχρι πέντε ετών. Τον Απρίλιο του 2024, η ίδια κατάφερε να τον αποχαιρετήσει και αυτή είναι η γενναία ιστορία της, όπως τη μοιράστηκε με χαμόγελο και πίστη στο Grace.

Πώς και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το άλμα επί κοντώ; Ήταν όνειρο από την παιδική ηλικία που εκπληρώθηκε;

Από 4-5 ετών είχα ασχοληθεί με την ενόργανη γυμναστική. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν μέσα στα γήπεδα. Επίσης ανήκω στη γενιά που έζησε ως παιδί τους Oλυμπιακούς Aγώνες που διοργανώθηκαν στην Αθήνα το 2004. Και θυμάμαι πως από τότε θεωρούσα τους Αθλητές και τους Ολυμπιονίκες τα καλύτερα πρότυπα για τα παιδιά και τους νέους. Όταν στα 14 μου έλαβα μέρος στους σχολικούς αγώνες στίβου στο πένταθλο και μετά ξεκίνησα προπόνηση, τυχαία ήρθα σε επαφή με το επί κοντώ. Στην ουσία έκανα επί κοντώ γιατί κανένα άλλο κορίτσι στην επαρχία μου, δεν έκανε αυτό το άθλημα και υπήρχε κενό. Η ανάπτυξη σε αυτό το άθλημα στην Κύπρο όμως ήταν πολύ μικρή. Για εμένα που έκανα ενόργανη ως παιδί ήταν ευκολότερο να κάνω επι κοντώ. Μετά την πρώτη μου συμμετοχή στους πανελλήνιους μαθητικούς αγώνες και αφού γνώρισα τα κορίτσια από την Ελλάδα που έκαναν, κατάλαβα πως ήθελα να ασχοληθώ πιο σοβαρά και να πετύχω σε αυτό. Έτσι από την πρώτη λυκείου ήξερα πως ήθελα να έρθω στην Αθήνα για σπουδές ώστε να κάνω προπόνηση σε υψηλότερο επίπεδο. Μπήκα Νομική Αθηνών και παράλληλα έκανα προπόνηση στις αθλητικές εγκαταστάσεις σε Άγιο Κοσμά και ΟΑΚΑ.

Η διάγνωσή σας με το ραβδομυοσάρκωμα, έγινε τον Σεπτέμβρη του 2023. Πόσο εύκολος ή δύσκολος ήταν ο δρόμος μέχρι να μάθετε τι έχετε;

Το ραβδομυοσάρκωμα είναι μία μορφή καρκίνου που εμφανίζεται σε παιδιά μέχρι 5 χρονών οπότε ιατρικά ήταν δύσκολο να γίνει η διάγνωση. Για περίπου 2 μήνες ψάχναμε να βρούμε τι ήταν. Οι πρώτες εξετάσεις δεν έδειχναν ότι έπεται κάτι κακό αλλά εγώ επέμενα μέχρι να έχω διάγνωση και αυτό φάνηκε σωτήριο. Είχα υποβληθεί σε σωρεία εξετάσεων αλλά και χειρουργείο μέχρι να έρθει η διάγνωση.

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Μαρια Αριστοτελους (@mariaaristotelus)

Πώς σας βοήθησε ο αθλητισμός να αντιμετωπίσετε την περιπέτεια υγείας που περάσατε;

Νομίζω πως η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό είναι αυτό που συνέβαλε στη θετική εξέλιξη των πραγμάτων. Και αυτό γιατί ήμουν εκπαιδευμένη σε πολλά πράγματα. Στον αθλητισμό μαθαίνουμε πως υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να ελέγξουμε και άλλα που δεν μπορούμε. Είναι πράγματα που περνάνε από το χέρι μας και πράγματα που δεν τα ορίζουμε εμείς. Ο αθλητισμός με βοήθησε ώστε να μην χάνω χρόνο ψάχνοντας το γιατί και το πώς, δεν σκεφτόμουν «γιατί σε εμένα» κτλ. Από την αρχή συγκέντρωσα όλη την δύναμη και την ενέργεια μου σε αυτά που μπορούσα να «ελέγξω» εγώ, και όχι στα υπόλοιπα.

«Δεν ήταν θεριό ούτε τέρας», έχετε δηλώσει στο Instagram. Τι είναι τελικά ο καρκίνος; Με ποιες λέξεις θα μιλούσατε γι΄ αυτόν σε μια γυναίκα που μόλις έχει διαγνωστεί και φοβάται;

Θα έλεγα πως θα περάσει. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα περάσει. Όποιο και να είναι το αποτέλεσμα. Οι άνθρωποι τείνουμε να ξεχνάμε πως δεν θα ζήσουμε για πάντα και νομίζουμε ότι η ζωή μας είναι δεδομένη αλλά δεν είναι έτσι. Κάποια μέρα όλοι με κάποιον τρόπο θα φύγουμε, σημασία έχει να ζήσουμε την ζωή μας όσο καλύτερα μπορούμε. Η διάγνωση του καρκίνου είναι μία υπενθύμιση αυτού του χρόνου. Σε μια γυναίκα που μόλις έχει διαγνωστεί, θα έλεγα να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για να ζήσει! Να ξυπνά κάθε μέρα και να θυμίζει στον εαυτό της τους λόγους για τους οποίους θέλει να ζει! Και να παλεύει για αυτούς. Ακόμη και εάν ο καρκίνος με τον οποίο αγωνίζεται κάποιος σήμερα δεν είναι ιάσιμος, κερδίζει κάτι πολύ σημαντικό: χρόνο! Προλαβαίνεις να μιλήσεις σε αυτούς που θέλεις, να ζητήσεις συγγνώμες, να υπενθυμίσεις στους γύρω σου πόσο τους αγαπάς, πράγματα που συνήθως αφήνουμε για το αύριο.

Μετά από 7 μήνες ανακοινώσατε δημόσια ότι κερδίσατε τη μάχη. Ποια «όπλα» χρειάστηκε να χρησιμοποιήσετε για την εξουδετέρωσή του;

Ο καρκίνος που έχω, είναι μεταστατικός. Αυτό σημαίνει πως σε κάποια φάση θα επιστρέψει. Παρόλα αυτά στην παρούσα φάση, η θεραπεία εξελίχθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και οι εξετάσεις μου βγήκαν καθαρές. Υπομονή, Επιμονή, Ταπεινότητα και Πίστη. Τέσσερις λέξεις με απέραντη σημασία για τον αγώνα που έδινα. Υπομονή: οι χημειοθεραπείες είναι μια δύσκολη περίοδος, αλλά θα περάσει. Πάντα έρχεται το αύριο. Επιμονή: Για τις στιγμές που το σώμα μου δεν άντεχε, που η ψυχή μου πονούσε. Πάντα ερχόταν το αύριο. Ταπεινότητα: Τα κεφάλια μέσα. Μία φράση που την έχουμε μάθει από παιδιά. Με ό,τι καταπιανόμουν σε όλη μου τη ζωή, έλεγα στον εαυτό μου: Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς και εάν το καλύτερο σου είναι αρκετό θα έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εάν το καλύτερο σου δεν είναι αρκετό, θα ξέρω ότι προσπάθησα με όλες μου τις δυνάμεις. Μέχρι να έρθει το αύριο και να ξαναπροσπαθήσω! Πίστη: Ότι όλα θα πάνε κατ΄ευχήν. Ότι ο αγώνας που δίνω θα έχει αίσιο τέλος. Ότι αυτή η κατάσταση θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο και δεν θα με αλλάξει. Και ότι κάθε αύριο θα είναι καλύτερο από το σήμερα!

 

View this post on Instagram

 

A post shared by Μαρια Αριστοτελους (@mariaaristotelus)

Από την αρχή της διάγνωσης, δηλώνατε «ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο». Θεωρείτε ότι αυτή η στάση σάς βοήθησε στο να νικήσετε πιο γρήγορα τον καρκίνο;

Ένιωθα πολύ τυχερή γιατί καταφέραμε να βρούμε τι είναι πριν να είναι αργά. Υπάρχουν άνθρωποι που φεύγουν χωρίς να έχουν προλάβει να βρουν από τι έφυγαν. Όχι μόνο από καρκίνο αλλά και από άλλες παθήσεις όπως π.χ. καρδιά ή επιληψία ενώ εάν ήξεραν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ζουν. Όταν λοιπόν επί 2 μήνες έκανα συνεχώς εξετάσεις και δεν μπορούσαν οι γιατροί να βρουν τι είναι τα κουβαράκια που είχα στους λεμφαδένες, ενώ αυτά μεγάλωναν, ήξερα ότι είναι κάτι κακό. Ήμουν όντως τυχερή! Όχι, μόνο επειδή είχα εν τέλει διάγνωση αλλά και επειδή υπήρχε ιατρός που να ειδικεύεται στα σαρκώματα (που είναι πολύ σπάνια) στην Κύπρο. Οπότε μπορούσα να ξεκινήσω κατευθείαν θεραπεία. Από εκεί και πέρα δεν έχασα άλλο χρόνο προσπαθώντας να αποδεχτώ τι είχα αλλά ξεκίνησα θεραπείες. Σίγουρα αυτό βοήθησε γιατί ήταν και πολύ επιθετικός.

Προτού μάθετε ότι έχετε αυτή την σπάνια -για τους ενήλικες- μορφή καρκίνου, γνώριζατε τι ήταν; Θεωρείτε ότι είναι επαρκής η ενημέρωσή μας γύρω από τέτοιους ειδικούς όρους;

Όχι, δεν είχα ξανακούσει ποτέ αυτές τις λέξεις, ραβδομυοσάρκωμα ή σάρκωμα. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει επαρκής ενημέρωση είτε στην Κύπρο, είτε στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα όμως δεν ξέρω εάν θα υπήρχε λόγος να ξέρω. Πιο σημαντικό θεωρώ ότι είναι να γνωρίζουμε το σώμα μας παρά ιατρικούς όρους. Δηλαδή δεν ήξερα τι είναι το σάρκωμα αλλά ήξερα πως η ψηλάφηση είναι σημαντική. Ήξερα πως στο λαιμό έχουμε λεμφαδένες και πως εάν έχουμε κουβαράκια ή είναι φουσκωμένοι και δεν υποχωρούν, αυτό είναι επιλήψιμο κτλ. Από την αρχή έλεγα πως δεν θα γίνω γιατρός επειδή νόσησα με καρκίνο. Εάν ήθελα να γίνω γιατρός, θα το είχα αποφασίσει όταν ήμουν 15 χρονών. Έψαξα να βρω τους γιατρούς που μπορούσα να εμπιστευτώ και άφησα όλο αυτό το ιατρικό κομμάτι σε αυτούς. Εγώ απλώς ακολουθούσα τις οδηγίες τους.

Πήρατε κάποιο μάθημα από τη συμβίωση σας με την ασθένεια; Υπάρχει κάτι που αποφασίσατε να αλλάξετε στην καθημερινότητά σας;

Αυτό το «στην υγειά μας» που ευχόμαστε ασυναίσθητα στην καθημερινότητά μας, είχε τόση σημασία πλέον για εμένα. Πολλές φορές θεωρούμε δεδομένη την υγεία μας και γι’ αυτό δεν της δίνουμε την αξία που έχει. Ήμουν μία από αυτές, που όταν ευχόμουν «στην υγειά μας», δεν αντιλαμβανόμουν το βάθος αυτής της ευχής. Έτσι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έμαθα και εγώ πώς είναι το σώμα να νοσεί και πόσο σημαντική είναι η υγεία. Από πολύ μικρή ηλικία είχα την ευθύνη του εαυτού μου. Οπότε εάν κάτι έμαθα αυτό το διάστημα ήταν να στηρίζομαι και στους γύρω μου όταν έπρεπε. Εάν δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, δεν είναι κακό να δεχόμαστε και βοήθεια από αυτούς που μας αγαπούν.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος και ποια η μεγαλύτερη αλήθεια που διδαχτήκατε για τον καρκίνο;

Μύθος: Ο καρκίνος είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Κι όμως χειρότερο είναι να μην ξέρεις γιατί θέλεις να ζήσεις και όχι να παλεύεις για τη ζωή σου. Εάν έχεις λόγους για να ζεις, εάν αγαπάς τη ζωή σου, εάν έχεις ανθρώπους γύρω σου που να τους λατρεύεις, τότε μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα. Όχι, μόνο τον καρκίνο αλλά οτιδήποτε. Αλήθεια: Η στάση μου απέναντι στη διάγνωση και την μάχη ενάντια στον καρκίνο – δυστυχώς – δεν είναι ο κανόνας. Και αυτό είναι που με λυπεί περισσότερο από όλα. Ότι ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει τον καρκίνο με θάρρος και χωρίς φόβο ενώ η ιατρική έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Χάνονται ζωές από τον φόβο μην έχει κάποιος καρκίνο και αυτό είναι πολύ στενάχωρο. Όταν ψηλάφιζα τα κουβαράκια στον λαιμό μου εάν έκανα τα στραβά μάτια φοβούμενη για τη διάγνωση, τώρα δεν θα μιλούσαμε.

*Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: Instagram/ mariaaristotelus