Κατερίνα Γκαγκάκη: «Η βουλιμία μού στέρησε τη σύνδεση και την επαφή»

Μία γυναίκα γεμάτη ενέργεια. Γρήγορο μυαλό, με ευφυία και συναισθηματική νοημοσύνη, ετοιμόλογη και ετοιμοπόλεμη. Με χιούμορ αλλά και έναν μοναδικό τρόπο να λέει την αλήθεια της και να σε ακινητοποιεί. Αλήθεια που την λέει με τρόπο αυτονόητο, συγκλονιστικό, κοφτερό. Αλήθεια που δεν σου αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Δεν σου αφήνει και περιθώρια για αντιδράσεις.

"Σιδηρά Κυρία" της τηλεόρασης, Δημοτικη Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων και τέως ακούραστη Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης & Κοινωνίας των Πολιτών η Κατερίνα Γκαγκάκη έχει το μοναδικό ταλέντο να μη φαίνεται ο κόπος πίσω αποτέλεσμα σε κάθετι που αναλαμβάνει, να έχει τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού για κάθε νέα της αρχή και την αυστηρότητα του επαγγελματία που χρόνια τώρα ξέρει πώς γίνονται τα πράγματα. Επίσης έχει το ταλέντο όσα χρόνια και να την γνωρίζεις, όταν την συναντάς να είναι σαν να τη μαθαίνεις από την αρχή.

Γιατί εκείνη μαθαίνει διαρκώς τον εαυτό της, παρατηρώντας τον στον εσωτερικό της καθρέφτη. Μιλήσαμε για πολλά, για την εμπειρία της στο χαρτοφυλάκιο της Αλληλεγγύης, ένα κομμάτι που και στην προσωπική της ζωή έχει κάνει δεύτερη φύση την βοήθεια προς τους ευάλωτους, τη στήριξη, την προσφορά, για τα επαγγελματικά της και τους νέους της στόχους όμως μιλάει ανοιχτά πια και για τη βουλιμία όχι μόνον για να στείλει μήνυμα σε όσους αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο αλλά και στον εαυτό της ως δέσμευση για να τα καταφέρει.

Σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;

Μεταβατική διαρκείας. Είναι μία μεταβατική περίοδος η οποία φαίνεται να διαρκεί περισσότερο απ’ όσο το είχα υπολογίσει. Θεωρούσα ότι με κάποιο τρόπο η ζωή θα είχε δείξει ποια πρέπει να είναι τα επόμενα βήματα. Δεν τα έχει δείξει ακόμα. Είναι ίσως η πρώτη φορά που έχει καθυστερήσει τόσο πολύ. Ίσως είναι πρώτη φορά που εγώ μάλλον δεν την έχω καθοδηγήσει εκεί. Αλλά είναι μία μετάβαση διαρκείας και μόλις συνειδητοποιώ ότι είναι καλοκαίρι και για μένα επειδή ο Σεπτέμβριος είναι η αρχή της σχολικής εντός εισαγωγικών χρονιάς και της τηλεοπτικής, θεωρώ ότι όποια απόφαση πρέπει να την έχω πάρει απόφαση πριν να ξεκινήσει ο Σεπτέμβριος.

Έχεις κάτι στο μυαλό σου για το οποίο πρέπει να πάρεις απόφαση;

Συγκεκριμένα όχι. Είμαι λίγο τεμπέλα στις αποφάσεις και πάρα πολύ αναβλητική. Ίσως να μην υπάρχει πιο αναβλητικός άνθρωπος. Θεωρώ ότι όσο πιο πέρα τα πας τα πράγματα τόσο πιο σωστή θα είναι η απόφαση ή τόσο λιγότερο σωστή γιατί θα μπορώ να γκρινιάζω μετά ότι δεν έκανα ό,τι μπορούσα και δεν το έφτασα στον απροχώρητο. Ξέρω ότι πρέπει να κινητοποιηθώ.

Άρα τόση ώρα μιλάμε για τα επαγγελματικά σου;

Επαγγελματικά μιλάμε μόνο. Το δύσκολο σε μένα είναι ότι αν δεν είναι τα επαγγελματικά μου τοποθετημένα και στα κουτάκια που θα θέλω, δεν μπορώ να είμαι καλά σε τίποτα άλλο. Είναι αυτοπροσδιοριστικό. Είναι το σημαντικότερο γιατί είναι το κομμάτι που με κάνει να αισθάνομαι ανεξάρτητη και αν δεν είμαι ανεξάρτητη δεν μπορώ να είμαι καλή σε τίποτα άλλo.

Επειδή κρίνοντας από το αποτέλεσμα, αγαπούσες πολύ το χαρτοφυλάκιο σου ως Αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης, πώς νιώθεις χωρίς αυτόν το χρόνο που επένδυες στην προσφορά;

Με ζόρισε το κομμάτι αυτό γιατί, ενώ ήταν κάτι που προέκυψε τελείως αναπάντεχα και θα είχα τελείως διαφορετική πορεία αν δεν υπήρχε, αποφάσισα ότι αυτό μου αρέσει και μου ταιριάζει πάρα πολύ οπότε άλλαξα όλα τα υπόλοιπα ώστε να ταιριάζουν με αυτό. Βγάζοντας λοιπόν αυτό και έχοντας βγει από την ένταση της αγοράς έτσι όπως εγώ την ήξερα για τρία χρόνια τουλάχιστον, το να επανέλθω είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ιδιαίτερα για μένα που η λάθος εννοούμενη έννοια της αξιοπρέπειας και της υπερηφάνειας που έχω εγώ δεν μου επιτρέπει να πω στους ανθρώπους μου και σε φίλους και γνωστούς ότι μπορεί και να χρειάζομαι βοήθεια επαγγελματικά. Περιμένω λοιπόν να έρθουν τα πράγματα έτσι όπως εγώ ιδανικά θέλω χωρίς να ξέρω τι σημαίνει αυτό. Ξέρω όμως ότι όταν τα δω θα το καταλάβω.

Ποια είναι τα μαθήματα που σου έδωσαν αυτά τα τρία χρόνια στο Δήμο ως αντιδήμαρχος Κοινωνικής Αλληλεγγύης;

Καταρχήν ότι υπάρχει ένα παράλληλο αλλά πάρα πολύ κοντινό «σύμπαν» με ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά αντιμετωπίζουν στη ζωή τους ζητήματα καίρια και σοβαρά τα οποία σε κάνουν να αισθάνεσαι στις καθημερινές γκρίνιες και αγωνίες ότι είσαι εκτός πραγματικότητας. Ανακάλυψα ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος με απίθανες δυνατότητες, ικανότητες, δυναμικό, συναίσθημα και ζωή. Διάβαζα γι΄ αυτούς τους ανθρώπους μόνο στα άρθρα ή περιστασιακά τους συναντούσα. Έκανα φίλους πολύ στενούς μέσα από τα χρόνια αυτά. Αυτά τα τρία χρόνια στις ζωές αυτών των ανθρώπων μου έμαθαν να φιλτράρω κάποια πράγματα. Να σου δώσω ένα παράδειγμα; Αισθάνομαι άσχημα να πάω σε κάτι πολύ εξωστρεφές και χαρούμενο την ώρα που υπάρχει μια φωτιά! Όταν έχω γνωρίσει τους ανθρώπους αυτούς που έχουν πληγεί και πως αλλάζει η ζωή τους. Αισθάνομαι άσχημα την ώρα που έχει συμβεί κάτι σε μια γυναίκα και το μάθαμε ως πρώτη είδηση, εγώ να τρώω σε ένα πολυτελές εστιατόριο. Είναι ο δικός μου τρόπος ενσυναίσθησης αυτή τη στιγμή και θέλω να προσπαθήσω να τον διατηρήσω διότι εμένα, αν και δε με έκανε λιγότερο γκρινιάρα, με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Εγώ το λέω και το ξαναλέω το να προσφέρεις ή να είσαι γενναιόδωρος αλλά στο τέλος της ημέρας να κλείνεις την πόρτα και να μην σε νοιάζει τι γίνεται δίπλα σου, δε σε κάνει καλό άνθρωπο επί της ουσίας. Ας πούμε, καλό άνθρωπο δεν σε κάνει ένα φιλανθρωπικό μπαζάρ, απλώς σου απαλύνει τις τύψεις.

Έχεις ένα τέτοιο περιστατικό που σε συγκίνησε ή σε κάνει να χαμογελάς όταν ήσουν Αντιδήμαρχος;

Πολλά. Ας πούμε μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση ότι χτυπάει το τηλέφωνο συνεχώς όμως ακόμα και κάποιες κυρίες κατά κύριο λόγο από τις Λέσχες φιλίας του Δήμου Αθηναίων οι οποίες παίρνουν ως άλλες γιαγιάδες ή μαμάδες να δουν αν είμαι καλά και επειδή με είδανε σε μία φωτογραφία ή σε μία εκπομπή και τους φάνηκα λίγο κουρασμένη ή λίγο χλωμή, ανησυχούν. Και όταν είσαι επάνω στο άγχος της δουλειάς δεν είναι πάντα εύκολο να απαντάω αλλά είναι πάντα ανακουφιστικό να ξέρεις ότι οι άνθρωποι σε σκέφτονται. Ή τρεις άνθρωποι που τελούν υπό αστεγία επειδή είπα ότι είμαι καλά στα προσωπικά μου, με πήραν να μου πουν ότι χαίρονται για μένα. Είναι μαγικό! Έχω πολλά τέτοια αλλά δυστυχώς στην Αλληλεγγύη δεν είναι αυτά μόνον. Τα περισσότερα δυστυχώς είναι ακυρωτικά. Τα περισσότερα είναι αυτά που δεν μπορείς να βοηθήσεις. Υπάρχει ένα περιστατικό που δεν μπορώ να το χωνέψω. Βρέθηκα σε ένα σπίτι, το οποίο δεν το λες ακριβώς σπίτι, που δεν είχε πρίζες, υπήρχε μωρό που μπουσουλούσε και έβαζε τα χέρια τους στα γυμνά καλώδια, με κατσαρίδες και χωρίς έπιπλα και ήταν μία μαμά με τρία αγοράκια, χωρίς χαρτιά και κάθε πιθανότητα του να μπορέσει αυτή η μητέρα να πάει οπουδήποτε για να βοηθηθεί, επειδή δεν μιλούσε και καμία γλώσσα ήταν αδύνατη. Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω πώς έκλεισα την πόρτα και έφυγα κάποια στιγμή και απλώς στείλαμε κάποια πράγματα. Δεν το χωράει το μυαλό μου πόσο αδύναμη ένιωσα να βοηθήσω. Είναι πολλά παιδιά, σ’ αυτήν την κατάσταση και η βοήθεια που τους δίνεις είναι αστεία. Γιατί άλλαξε το πρόσωπό τους όταν τους έδωσες μία μπλούζα για να πάνε να παίξουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ όμως στο τέλος της ημέρας θα γύριζαν σ’ αυτό το σπίτι.

Αυτήν όλη την εμπειρία σου στην Κοινωνική Αλληλεγύη, πώς σκοπεύεις να την αξιοποιήσεις;

Αυτό που είναι το ζητούμενο και η πρόθεση. Θέλω να δημιουργήσω έναν οργανισμό –έχω σκεφτεί όλες τις λεπτομέρειες- που θα στηρίξει περισσότερες οργανώσεις και θα προβάλλει εδώ σε εγώ περισσότερες οργανώσεις, ώστε να βρουν συνοδοιπόρους- εταιρείες και να μπορέσουν να ενισχυθούν, ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν περισσότερα περιστατικά. Ανακάλυψα ότι υπάρχουν δύο κόσμοι. Υπάρχει ο κόσμος των επιχειρήσεων και ο κόσμος των οργανώσεων, της αλληλεγγύης και της ευαλωτότητας. Νομίζω ότι μέχρι τώρα αυτοί οι δύο κόσμοι τέμνονται σε ποσοστό 1% και πολύ σου λέω. Είναι ζήτημα να γνωρίζουμε 7-8 οργανισμούς ή φορείς που πραγματικά δημιουργούν έργο και όποτε θέλει μια εταιρεία πραγματικά να στηρίξει, στηρίζει μόνον αυτούς. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ορατότητα. Αυτό το κενό θέλω να συμπληρώσω. Αυτό ψάχνω να βρω πώς θα το δουλέψω. Αυτό ο στόχος θέλει μια οικονομική στήριξη και να μπουν και τα πράγματα στα επαγγελματικά μου σε μία τάξη.

Είπες ότι είσαι καλά στα προσωπικά σου; Καλά κατάλαβα ή δε θέλεις να πεις περισσότερα;

Ανακαλύπτω ότι τη στιγμή που αρχίζω να λέω ότι είμαι καλά προσωπικά, αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα τα οποία διακυβεύουν αυτό το «καλά». Δεν είναι τυχαίο ότι επί χρόνια κανένας δεν ξέρει τι κάνω στην προσωπική μου ζωή. Γιατί προφανώς κάτι έκανα. Αλλά θεωρούσα ότι πρώτον δεν αφορά τον κόσμο και δεύτερον, εγώ την προσοχή σε τέτοια ζητήματα τη θεωρώ αρνητική ενέργεια. Και την αρνητική ενέργεια τη φοβάμαι πάρα πολύ και έκανα μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να το πω όπως και μεγάλη προσπάθεια κάνω ακόμα και όταν με ρωτήσεις «πως είσαι» να σου πω «καλά είμαι». Γιατί θεωρώ τη στιγμή που θα το πω δημόσια και θα βγει εκεί έξω, εκτός από τους στενούς μου ανθρώπους, που θα το δουν θετικά, οι υπόλοιποι θα το δουν με περιέργεια, το οποίο για μένα ισούται με αρνητική ενέργεια. Και επίσης το θεωρώ αδιανόητο ότι ξαφνικά βγαίνει ένα δημοσίευμα για την προσωπική μου ζωή. Το θεωρώ εισβολή. Οπότε αποφάσισα ότι δεν θα ξαναμιλήσω.

Μιλάς όμως ανοιχτά για το θέμα της βουλιμίας. Τι σε έκανε να μιλήσεις δημόσια γι’ αυτό;

Αποφάσισα να το λέω γιατί με κάποιο τρόπο νομίζω ότι αν το πω δημόσια κάπως δεσμεύομαι κι εγώ μήπως το παλέψω. Δεν το κάνω μόνον για όσους έχουν αντίστοιχο θέμα. Δεν είναι μόνον ανιδιοτελές εκ μέρους μου. Ακόμα και στην πιο στενή μου φίλη, το είπα πριν από δύο-τρία χρόνια, γιατί είναι μεγάλο το θέμα αυτό. Είναι ένα θέμα που μου έχει καταδυναστεύσει τη ζωή. Θεωρώ ότι είναι και ένα θέμα το οποίο μου έχει στερήσει τη σύνδεση και την επαφή και τη σχέση, πολλές φορές και τη συγκατοίκηση.

Γιατί;

Διότι αυτό είναι κάτι που για μένα είναι μία απολύτως μοναχική διαδικασία. Το κάνω εγώ, με μένα μόνη μου. Και άπαξ και δεν το έχει δει, δεν το έχει φανταστεί, δεν το ξέρει κανείς, σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Ανακαλύπτω ότι υπάρχουν πολλοί νέοι άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν κάτι το οποίο εγώ το έζησα μία ζωή και θα μπορούσαν να βοηθηθούν και ακόμα, εν έτει 2024, δεν τους βοηθάει κανείς. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι που όταν ήθελα να φάω παραπάνω και όταν έλεγα ότι είχα πάρει κάποια κιλά και έλεγα «θέλω να κάνω δίαιτα, δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω» μου έλεγε ο μπαμπάς μου «δεν υπάρχει, δεν μπορώ, υπάρχει, δεν θέλω». Τώρα θα το θεωρούσαμε κακοποιητικό.
Τότε όμως, επειδή είχαμε κάνει οικογενειακή ψυχοθεραπεία, η απάντηση των γονιών μου ήταν ότι «όταν γυρίζεις πίσω και κλαις γιατί αισθάνεσαι ότι έχεις πάρει κιλά και σε πειράζουν στο σχολείο, η δικιά μου λογική ποια πρέπει να είναι την ώρα που θα θες να πας να φας υπερβολικά»; «Να σου πω να μην φας». Στη ζωή υπάρχει και η φάση που καταλαβαίνεις τους γονείς και η φάση που τους συγχωρείς.

Τώρα πώς είναι τα πράγματα με τη βουλιμία;

Έχει εποχές καλές και κακές. Σε μικρότερη ηλικία νόμιζα ότι το διαχειριζόμουν. Μου είχε πει τότε ο επιστήμονας που έβλεπα ότι δεν είναι εύκολο. Τον κοίταξα περιφρονητικά και σκέφτηκα «σιγά εγώ τώρα είμαι μια χαρά, είμαι turbo». Ε, μετά ξανά τα ίδια… Σήμερα μπορώ να σου πω ότι αποφάσισα να μετράω τις καλές μέρες. Είναι η δεύτερη χρονιά που έχω ημερολόγιο και αποφάσισα να σημειώνω τις μέρες που έχω περιστατικό βουλιμίας και τις ημέρες που δεν έχω. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε είμαι στις 167 ημέρες χωρίς περιστατικό και είναι το περισσότερο που μου έχει τύχει ποτέ. Βέβαια αναρωτιόμουν και «άμα φτάσω στις 200 το δώρο μου ποιο θα είναι;». Πάντως είναι ένας συνεχής αγώνας. Έχω δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα υγείας. Δεν με έχουν ενοχλήσει σε σημείο που να είναι επικίνδυνο αλλά το καταλαβαίνω.

Γιατί σε ενοχλεί να σου λένε ότι ομόρφυνες;

Για τρεις λόγους: Πρώτον, η εμφάνιση είναι κάτι το οποίο στο δικό μου μυαλό είναι επιφανειακό και δεν πρέπει να ασχολούμαστε με αυτήν. Πρέπει να ασχολούμαστε με τα εσωτερικά χαρίσματα. Οπότε με ζορίζει. Είναι τα κατάλοιπα του πώς μεγάλωσα. Το δεύτερο είναι ότι όταν λες ότι ομόρφυνα ή αδυνάτησα είναι σαν να μου λες ότι «σε παρατηρώ πάρα πολύ προσεκτικά», αλλά το να σε παρατηρώ σημαίνει ενέργεια για μένα. Τρίτον, για μένα αυτό είναι η παγίδα και ο φαύλος κύκλος: ότι με βρίσκεις ωραία σήμερα, ή έχω αδυνατήσει αισθάνομαι ότι αυτό οφείλω να το διατηρήσω με τον οποιοδήποτε τρόπο. Αυτό για μένα είναι καταπιεστικό. Γι' αυτό προτιμώ να μην παρατηρεί κάποιος πώς είμαι. Εγώ όμως χαίρομαι όταν ξέρω ότι είμαι σε καλή φάση ζωής.

Ως κοινωνικό πρόσταγμα πάντως είναι κομπλιμέντο να λες σε κάποιον ότι αδυνάτισε. Ισοδυναμεί με ομορφιά.

Αυτό ακριβώς που λες είναι αυτό που με τσακίζει. Εγώ το τελευταίο διάστημα αδυνάτισα πολύ από ένα κακό κορονοϊό που πέρασα τον Οκτώβρη και ξαφνικά μέσα σε περίπου 15 μέρες έχασα 7-8 κιλά γιατί δεν έτρωγα ούτε φαγητό. Το διατήρησα όμως αυτό το βάρος και με πολλή προσοχή. Αν όμως μου πεις «τι ωραία που αδυνάτησες», σημαίνει ότι τώρα είμαι καλά, άρα δεν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Για αυτό και οι άλλοι νομίζουν καμιά φορά ότι είμαι αναίσθητη και δεν λέω κομπλιμέντα σε φίλες και φίλους. Εγώ έχω το δικό μου το πρόβλημα και δεν λέω κάτι καλό, γιατί θεωρώ ότι μπορεί να το πάρει και ο άλλος με τον ίδιο τρόπο που το παίρνω και εγώ.

Και η κατάθλιψη πότε προέκυψε;

Από πολύ νωρίς. Εκεί κοντά στην εφηβεία. Και μίλησα γι’ αυτό και πολύ νωρίτερα από ό,τι μίλησα για τη βουλιμία. Τη βουλιμία τη θεωρούσα πολύ κακό να το μοιραστώ, γιατί συνδυάζεται στο δικό μου το μυαλό με μια δική μου αποτυχία να ελέγξω τον εαυτό μου. Να κάνω το σωστό. Η κατάθλιψη είναι κάτι που σου συμβαίνει. Κατάθλιψη μπορεί να έχουν άνθρωποι πάρα πολύ εξωστρεφείς και δυνατοί κατά τα λοιπά. Για να μην νομίζει ο κόσμος ότι το να έχεις κατάθλιψη, σημαίνει ότι κάθεσαι στο σπίτι σου και κοιτάς το ταβάνι. Στα πράγματα πρέπει να δίνουμε τη διάσταση που τους αρμόζει.

Να αλλάξουμε θέμα, να αλλάξουμε κλίμα. Θα μου πεις για την εμπειρία σου στο TV Queen;

Καταρχήν πέρασα εξαιρετικά και το λέω γιατί στην αρχή όταν μου το πρωτοπεριέγραψαν, είπα ούτε κατά διάνοια. Μετά όμως το αποφάσισα και θα σου πω γιατί. Το κόνσεπτ ήταν ότι βάζουμε 16 νέες γυναίκες, να διεκδικήσουν μια θέση παρουσιάστριας. Στο πίσω μέρος όλων μας, είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχει το στερεότυπο ότι αυτές οι 16 γυναίκες, κλεισμένες σε ένα σπίτι, θα έχουν συμπεριφορές εξορισμού, επιθετικές ή δύσκολες, η μια προς την άλλη. Άρα θα κάνουν οτιδήποτε για να γίνουν παρουσιάστριες. Εκείνη τη βδομάδα που συζητούσα την πρόταση, βρέθηκα σε τρία fora, για τη γυναικεία ενδυνάμωση. Και σκεφτόμουν το εξής. Και τα τρία είχαν ένα ποσοστό ίδιων ομιλητών, στο 60% ομιλητριών, που είπαν σχεδόν τα ίδια πράγματα, για τη γυναίκα, τη γυναικεία συνεργασία και την κακοποίηση και φύγαμε με τα ίδια συμπεράσματα.
Σκέφτηκα, μαζευόμαστε και λέμε μεταξύ μας πόσο θέλαμε να ενισχύσουμε τις γυναίκες και υπάρχουν εκατοντάδες νέες κοπέλες, που θα έπρεπε να έχουν μεγαλώσει διαφορετικά οι οποίες δέχονται να μπουν, σ’ ένα παιχνίδι με την υπόνοια, ότι μπορούν να κάνουν οτιδήποτε για να κερδίσουν αυτή τη θέση. Άρα, εδώ κάτι πάει λάθος. Και είπα ναι στο προτζεκτ γιατί σκέφτηκα ότι σε αυτές τις γυναίκες πρέπει να μιλήσω. Αυτό είπα και στο Νίκο Κοκλώνη. Ότι θα έρθω αλλά θα τους λέω το αντίθετο από αυτό που ο κόσμος φαντάζεται. Αυτό και έκανα και αποφάσισα ότι θα διατηρήσω επαφή με τα κορίτσια, πράγμα που κάνω μέχρι σήμερα.

Υπήρχαν κακές κριτικές ωστόσο και για το πρόγραμμα και για τα κορίτσια…

Θύμωσα πολύ όταν άκουσα ότι αυτά τα κορίτσια είναι χαμηλού επιπέδου. Γιατί το κάθε κορίτσι έχει μία ιστορία πίσω του και πολλά χαρίσματα και δεν καταλαβαίνω πώς ξαφνικά όλα τα υπόλοιπα προγράμματα στην ελληνική τηλεόραση είναι ενός άλλου επιπέδου και αυτά τα κορίτσια ήταν χαμηλού. Και πέρασα και καλά, γιατί μου αρέσει τη τηλεόραση και η συνθήκη που λέει ότι ντύνομαι, βάφομαι φοράω ένα πολύ ωραίο φόρεμα και κάθομαι εκεί.

Τι δεν πήγε καλά;

Θεωρώ ότι αν η διαχείρισή του προγράμματος ήταν διαφορετική θα μακροημέρευε. Αυτό είναι ένα πρόγραμμα που έγινε σε χρόνο dt. Για τους οποιοσδήποτε λόγους χρειάστηκε το κανάλι ένα προϊόν το οποίο δεν πρόλαβε καν να βγει από το κανονικό πλατό. Αυτό όμως τα προγράμματα, τα “reality, είναι σόου βραδείας καύσεως. Χρειάζονται χρόνο για να ξετυλιχτούν. Αν αυτό γινόταν άλλη περίοδο θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον.

Τι άλλο ετοιμάζεις;

Έπρεπε ήδη να ξεκινήσω να γράφω ένα βιβλίο. Έχω δώσει το λόγο μου και έπρεπε ήδη να έχω παραδώσει το χειρόγραφο. Θα παραδώσω όμως σιγά σιγά. Το οποίο με αφορμή την πιο σημαντική σχέση στη ζωή μου, την οικογενειακή, θα γράψω αναλυτικά όλα αυτά για τα οποία μιλήσαμε σ’ αυτήν την συνέντευξη.

Την Κατερίνα την αγαπάς;

Κάνουμε παρέα. Την εκτιμώ σε πάρα πολλά. Την παραδέχομαι σε άλλα. Της βρίσκω πάρα πολλά ψεγάδια. Δεν της συγχωρώ κάποια λάθη...

Ποια λάθη;
Το χαμένο χρόνο για όλα και ενδεχομένως και για μια οικογένεια. Ακόμα και για το ότι βρίσκομαι στα 52 και παλεύω ακόμα για το πώς να συνδέομαι με τους ανθρώπους.
Το θεωρώ βλακώδες. Μου θυμώνω τρομερά. Διότι πάντα θεωρούσα ότι ο χρόνος είναι άπλετος και τώρα τρέχω να κερδίσω και να ζήσω πράγματα που θα έπρεπε να τα είχα ζήσει νωρίτερα. Θα μου πεις «θα έπρεπε»; Ναι θα έπρεπε. Και είμαι και πολύ δύσκολη στις σχέσεις μου. Και πολύ εγωίστρια και πολύ εγωκεντρική. Αλλά τώρα πια με αγαπάω.

*Ευχαριστούμε το NOAH, Πάρκο Ελευθερίας, Μέγαρο Μουσικής, Evzonon, Athina 115 21, για τη φιλοξενία.