Σε μια φωτογραφία γεμάτη τρυφερότητα, ο φακός του προσωπικού φωτογράφου της οικογένειας, Κλεισθένη Δασκαλάκου, αιχμαλωτίζει κάτι πολύ πιο βαθύ από μια απλή παιδική στιγμή. Ένα μικρό παιδί, στην αγνότητα και την αθωότητά του, προσπαθεί να αγγίξει το πρόσωπο μιας γυναίκας που γνωρίζει μόνο μέσα από την εικόνα: τη μητέρα του, την Αλίκη. Μια κίνηση που διαπερνά το χαρτί, το χρόνο και τη μνήμη, υπενθυμίζοντας τι είναι αυτό που τελικά μένει όταν όλα τα υπόλοιπα σιωπούν: η ανθρώπινη επαφή, το άγγιγμα, η αγάπη.

Η εικόνα ως καθρέφτης μνήμης
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ κάθεται σε ένα κρεβάτι, με το μικρό του χέρι να ακουμπά με παιδικότητα το πρόσωπο της μητέρας του στο κάδρο. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στο πρόσωπο που ίσως ακόμα δεν μπορεί να αναγνωρίσει πλήρως, μα το νιώθει. Είναι η μητέρα του —όπως την αποτύπωσε ο φωτογραφικός φακός στα χρόνια της δόξας και της προσωπικής της ευτυχίας. Είναι έγκυος σε αυτόν.
Η φωτογραφία της Αλίκης δεν είναι απλώς ένα ενθύμιο. Είναι μια γέφυρα. Ανάμεσα στο παρόν και στο παρελθόν. Ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα του. Ανάμεσα στη γυναίκα-θρύλο και στην πιο προσωπική της ιδιότητα: τη μητρότητα.


