Πριν μερικά χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε ανοίξει τα άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις του στον Πάνο Γιαννακόπουλο για το περιοδικό Life&Style φέρνοντας στο φως σπάνιο φωτογραφικό υλικό και μνήμες.
«1949. Πήγαμε στις κατασκηνώσεις του ΠΙΚΠΑ να επισκεφτούμε τον Τακούλη, που ποζάρει στη μέση της φωτογραφίας. Το ψηλό με το μακρύ παντελόνι είναι ανταρτόπληκτο. Παιδάκια γύρω μας χαζεύουν κι όλοι χαμογελάμε μες στον Εμφύλιο».
«Σημαδιακή φωτογραφία. Χαστούκι απ’ τον ξερόλα. Στα ψέματα βέβαια. Σχολική παράσταση είναι στα 1955, στο θεατράκι της παιδαγωγικής ακαδημίας. Έκτοτε έφαγα αρκετές μπάτσες από κορδωμένους κριτικούς, ενίοτε κι απ’ το αγαπητό κοινό. Το ‘χει η Τέχνη φαίνεται».
«Αυτή η φωτογραφία θα ευχαριστούσε τον μπαμπά. Με ήθελε δικηγόρο ο μακαρίτης. Μεγάλες πόρτες να διαβώ και σε μεγάλες αίθουσες να αγορεύω. Ε, κοντά έπεσα, μπαμπά».
«Εγώ όρθιος, δεύτερος από αριστερά. Στην κατασκήνωση της Στέγης Αναλήψεως, 1959. Οκτώ χρόνια μετά, ένας απ’ τους άλλους της φωτογραφίας ήταν βασανιστής μου στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Δεν θα σας πω ποιος».
«Κυριακή 28 Οκτωβρίου 1967. Μέρα του ΟΧΙ εγώ είπα ναι. Σαράντα τρία χρόνια κι ακόμα με ανέχεται το κορίτσι μου».
«1952. Εγώ κοζάκος στο Μπαλ Ντ’ Ανφάν της Χ. Α. Ν. Θ. Πάντα φιλέορτος ο Διονυσάκης».
«Μάρτιος 1965. Πω, πω χαρές! Μόλις κυκλοφόρησε το πρώτο μου σινγκλάκι “Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη” και να η φωτογραφία με όλο το προσωπικό του δισκάδικου Ταξίδης. Από πάνω μας θωρούν τα είδωλα της εποχής».
«Το πρώτο μας αγοράκι, ο Κορνήλιος! Μα, δεν ξέρω πώς να τον κρατήσω, χαμένα τα ‘χω. Εδώ αδειούχος φαντάρος εγώ. 1969».
«1966. Το πρώτο μου, ας πούμε, βίντεο κλιπ, “Τα κορίτσια που πηγαίνουν δύο-δύο”. Στην κάμερα ο Πανουσόπουλος κι όρθιος ο Μαστοράκης».
«Σεπτέμβριος του ’74. Sound check για την πρώτη συναυλία της Μεταπολίτευσης. Γήπεδο Παναθηναϊκού».
«“Τραπεζάκια έξω”, 1983. Αεροδρόμιο της Λάρνακας. Πρώτη μου φορά στην Κύπρο για συναυλίες».
«Αύγουστος ’75. Οι πρώτες μου διακοπές ως οικογενειάρχη. Στη Σκύρο. Εδώ με τον Ρωμανό».
«“Το περιβόλι του τρελού”. Με τα Μπουρμπούλια στον κήπο του Ζήσιμου Λορεντζάτου στην Κηφισιά».
«Φυσάει πολύ στη Μακρόνησο. Πλάι μου ο Παντελής Βούλγαρης. Πίσω μου ο Πανουσόπουλος με μοδάτο γυαλί. Γυρίσματα του “Happy Day”, 1975».
«Η Ασπούλα σαν άλλος Κολοκοτρώνης μού δείχνει το πεπρωμένο μου, ως συνήθως. Μανχάταν. Ξενιτευτήκαμε όταν κυκλοφόρησα τους “Κωλοέλληνες”, διότι δεν με ήθελε κανείς, κι έμεινα άνεργος. Βρήκα να παίζω σ’ ένα club, 6η και 44η στη Νέα Υόρκη. Κακή αφορμή, καλή εμπειρία.»
«2002, “Σε γιορτινό αγώνισμα”, Κεραμεικός. Με τον υπέροχο Νίκο Παπάζογλου και τις θεϊκές φωνές των Le Mystere des Voix Bulgares.
«Καλοκαίρι 92. Επιστροφή στην Ελλάδα. Εδώ με τον αλησμόνητο Ευγένιο Σπαθάρη στις Πρέσπες, όταν ήταν σκέτες λίμνες και τα Φεστιβάλ άγνωστη λέξη. Όχι καλλιτέχνης, μηδέ πουλί πεταμένο περνούσε από εκεί. Ήμασταν οι πρώτοι. Ταράξαμε τα νερά. Αλλά κάναμε καλά; Τριακόσια φεστιβάλ ξεφύτρωσαν πια εκεί».
