Η Ελευθερία Κανακάκη αφηγείται σε α’ πρόσωπο τη ζωή μετά την απώλεια της κόρης της

Ονομάζομαι Ελευθερία Κανακάκη, είμαι 58 ετών και έχω ζήσει τέσσερις ζωές μέχρι τώρα… Στην πρώτη “μετράω” και τα νεανικά μου χρόνια που, ως μεσήλικη πια, συνεχώς αναπολώ, αν κι εξακολουθώ να αναρωτιέμαι για τα γεγονότα που με διαμόρφωσαν. Στη δεύτερη, την πιο ευτυχισμένη, έγινα μαμά και μεγάλωσα, με όλο το είναι και την αγάπη μου, δύο καταπληκτικά παιδιά.

Όσο “μικροαστικό” ή “αντιφεμινιστικό” κι αν ακούγεται, για μένα αυτός ήταν πάντα ο υπέρτατος προορισμός. Χρειάστηκαν δύο χρόνια φυσιολογικών προσπαθειών κι άλλα τρία full στις ορμόνες μέχρι να αποκτήσω την Κωνσταντίνα μου και, ειλικρινά, δε βαρυγκόμισα ούτε λεπτό! Κι όταν, 24 μήνες μετά, ήρθε κι ο γεννημένος μαχητής μου, ο Στυλιανός, αισθάνθηκα λίγο μικρότερη από… Θεός! Κι ο Θεός γέλασε μαζί μου…

Η τρίτη μου ζωή, όποτε τη σκέφτομαι (δηλαδή, κάθε μα κάθε βράδυ) είναι σαν να αφορά σε κάποιαν άλλη… Είναι τα πρώτα προβλήματα υγείας, η νοσηλεία της στο ογκολογικό τμήμα του Παίδων, οι 6μηνες κορτιζόνες, το bullying στο σχολείο επειδή “είχε φουσκώσει”, η ανάπτυξη μιας σοβαρής διατροφικής διαταραχής, οι λάθος παρέες κι οι λάθος έρωτες, το ασθενοφόρο που τη μετέφερε στον Ερυθρό Σταυρό, η διασώστρια που την επανέφερε, οι μεταγγίσεις και η τελική γνωμάτευση, στην επόμενη νοσηλεία, που ήταν κατηγορηματική: ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα το οποίο, λόγω της γενικότερης κατάστασής της, ίσως μπορούσε να περιοριστεί μόνο με ανοσοκαταστολή. Και, σε αυτήν τη ζωή, εμένα με θυμάμαι μόνο να πιέζω! Να την πιέζω να δώσει Πανελλαδικές, να την πιέζω να τελειώσει τη Σχολή, να πάρει Ειδίκευση, να κάνει πρακτική, να μην αφήσει το πόλο, να “βγάλει” και τη ναυαγοσωστική, να εξασφαλίζει το χαρτζιλίκι της, να μην κάθεται μπροστά σε μια τηλεόραση, να κρατά το σπίτι της νοικοκυρεμένο, να την “περιφέρω” από γιατρό σε γιατρό… να την πιέζω “να γίνει όπως πριν”.

Και, την ίδια στιγμή, να πιέζω τον έφηβο γιο μου να μην αλλάξει σε τίποτα. Να κάνει πως δε βλέπει, δεν ακούει, δεν καταλαβαίνει, να φέρνει μεγάλους βαθμούς, να με περιμένει κάθε απόγευμα έξω από το φροντιστήριο για να είναι συνεπής στις προπονήσεις του, να τρώει από τάπερ, στις 11 τη νύχτα, μέσα στο αυτοκίνητο, να κοιμάται και, την επόμενη μέρα, να το ξαναπηγαίνει όλο αυτό από την αρχή, έχοντας για συνοδηγό του μια μαμά σχεδόν (;) τρελή.

Λένε πως το πένθος έχει 5 στάδια: Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη, Αποδοχή. Εγώ την αποδοχή τη βίωσα από την πρώτη στιγμή. Βλέπετε, υπάρχουν θάνατοι και θάνατοι… Και, για μένα, ήταν ανακουφιστικό ότι η ανακοπή (από τις παρενέργειες των ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων) “ήρθε” στον ύπνο της κι ότι είδα την κόρη μου να κοιμάται απίστευτα ήρεμη, αγκαλιά με το σκυλάκο της, σαν να μας έλεγε: «Τώρα είμαι… όπως πριν!».

Τις επόμενες μέρες δεν τις θυμάμαι… Θυμάμαι μόνο ότι ήθελα να τα κάνω όλα “άψογα”, ότι προσπαθούσα να καθησυχάσω όσους με επισκέπτονταν στο σπίτι, αλλά κι όσους μου τηλεφωνούσαν, κι ότι στην κηδεία -όπου ήρθαν 400 άτομα!- διέψευσα τον “τελετάρχη” και δεν αφέθηκα ούτε για ένα λεπτό να γίνω “υστερική”. Τη διαπραγμάτευση τη βίωσα μήνες αργότερα -όταν κλήθηκα να παραλάβω την τελική νεκροψία κι έμεινα μέσα στο αμάξι πάνω από μία ώρα, απέναντι από την πόρτα του κτηρίου που αρνιόμουν να μπω- όμως, το θυμό τον ένοιωσα και τον νοιώθω ακόμα.

Έχω πολύ σημαντικά άτομα στη ζωή μου. Έχω τον Στυλιανό μου και την εκπληκτική σύντροφό του, έχω το “άλλο μου μισό”, την ακούραστη αδερφή μου και τα λατρεμένα μου παιδιά της, συγκεκριμένους καλούς συγγενείς, λίγους αλλά υπέροχους φίλους και… την εναλλακτική θεραπεύτρια-υπνοθεραπεύτρια και σύμβουλο αυτοβελτίωσης, Καρολίνα Μουγιάκου. Εκείνη ήταν που, ενάμιση χρόνο αργότερα, με βοήθησε να “επικοινωνήσω” νοητά με την κόρη μου (όσο κι αν κοροϊδέψετε, από μέσα σας, με όσα διαβάζετε, σκεφτείτε, παρακαλώ, ότι αυτά που θεωρούμε “μεταφυσικά” δεν είναι παρά… κβαντική φυσική), η οποία μου ζήτησε να κάνω κάτι “για το καλό μου”: να συγχωρήσω δύο συγκεκριμένους ανθρώπους.

Για εκείνους που, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, δεν τίμησαν τη μνήμη της, έχω θυμό. Άσβεστο! Κι όσο για εκείνους που, με λοξές ματιές, ηλίθια υπονοούμενα και τοξικά σχόλια, τολμούν να υπονοήσουν ότι εγώ δεν τιμώ -όπως “θα έπρεπε”- τη μνήμη της, απλώς έμαθα να αδιαφορώ.

Στα 5 χρόνια που “κράτησε” η τέταρτη ζωή μου, συνέβησαν κι άλλα πολλά. Αξιοθαύμαστα! Ο γιος μου, Στυλιανός Αργυρόπουλος-Κανακάκης, μπήκε στο Χαροκόπειο, είναι ασημένιος Ολυμπιονίκης και στην κορυφή της υδατοσφαίρισης διεθνώς, ζει και διακρίνεται πλέον στο εξωτερικό και σε όλα τα στόματα έρχεται πρώτη η λέξη ήθος, όταν αναφέρονται σε αυτόν. Και, από το προηγούμενο καλοκαίρι, που “απελευθέρωσα” την κόρη μου στη θάλασσα του Μάλεμε, εκεί όπου πηδούσε τα κύματα και τραντάζονταν από το γέλιο της το πέλαγος κι ολόκληρος ο ουρανός, ξέρω ότι κατοικεί πια σε έναν πολύ καλύτερο, ομορφότερο κόσμο ·σίγουρα θα συναντηθουμε ξανά με τη γοργόνα μου. Στο φως!

Προς το παρόν, ξεκινώ την τελευταία ζωή μου με σεβασμό στη Γη όπου εγώ, η τυχερή, ακόμα πατώ. Υποσχέθηκα στον Στυλιανό να γυμνάζομαι συστηματικά, να τρέφομαι πολύ πιο σωστά, να καπνίζω έστω “με μέτρο”, να “κόψω” (για αρχή, να μειώσω) τα αντικαταθλιπτικά. Του υποσχέθηκα να τον αφήσω -επιτέλους!- να ζήσει τη δική του ζωή, χωρίς να ανησυχώ κάθε λεπτό πως “κάτι θα του συμβεί”. Προσπαθώ να δραστηριοποιηθώ πιο ενεργά και δημιουργικά στη δημοσιογραφία, να γίνω ξανά οικονομικά ανεξάρτητη, να είμαι ευγνώμων για ό,τι μου δίνεται και να το δείχνω, ευγνώμων που αντικρίζω κάθε πρωί τον ήλιο, να βοηθάω με πράξεις τους γύρω μου, να αγαπώ. Να σταματήσω να βρίσκομαι σε ένα “νέφος” όποτε μιλώ λες κι είμαι μια “άλλη” που “αιωρείται” πάνω από την προηγούμενή της ζωή.

Ξέρετε τι δε θα σταματήσω; Να μην αντέχω τους ανθρώπους που βολεύονται πίσω από ένα “δεν μπορώ” ή -ακόμα χειρότερα- “γιατί να τύχει σε μένα αυτό”. Κανείς δε γεννιέται δυνατός ·τη δύναμη τη βρίσκεις όταν δεν έχεις πλέον καμία άλλη επιλογή! Εγώ έχω και ένα σπουδαίο γιο. Εγώ ξέρω ότι έχω ένα φύλακα-άγγελο δίπλα μου · τη νοιώθω κάθε λεπτό! Εγώ ζω. Εκείνη δεν ζει. Κι ήταν μόλις 24 χρόνων…