Η Demy στο Grace για το νέο της βήμα στην υποκριτική και τις δυσκολίες που τη διαμόρφωσαν

Εκτός από τη συμμετοχή σου, ερμηνεύεις και το τραγούδι τίτλων, «Μόνο Μια Νύχτα», που έγραψαν ο Νίκος Τερζής και ο Γιάννης Κότσιρας. Πώς ήταν αυτή η συνεργασία και τι σημαίνει για σένα το συγκεκριμένο κομμάτι;

Είναι η δεύτερη φορά που συνεργαζόμαστε για soundtrack σειράς, και είναι φυσικά τιμή μου, τους ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη. Αυτή τη φορά είναι ακόμα πιο ξεχωριστό για μένα, καθώς υποδύομαι και έναν ρόλο στη σειρά. Είναι ένα dream-pop κομμάτι, με βαθιά συναισθηματικούς στίχους που ταιριάζουν πολύ στην ατμόσφαιρα της σειράς μας.

Η σειρά έχει έντονο συναισθηματικό υπόβαθρο. Ποια στοιχεία της ιστορίας ή του χαρακτήρα σου ένιωσες πιο κοντά σου;

Ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι τραγουδίστρια στο επάγγελμα, και ενώ φαινομενικά αυτό είναι κάτι πολύ κοντά μου, αυτό που με ιντριγκάρει και με έκανε να δεχτώ την πρόταση ήταν οι διαφορές μας με τον χαρακτήρα.

Ερχόμενη από τη μουσική, πώς βιώνεις τη μετάβαση στην υποκριτική; Νιώθεις ότι οι δύο τέχνες επικοινωνούν μεταξύ τους;

Όλες οι τέχνες επικοινωνούν μεταξύ τους. Και η μουσική ενσωματώνει την υποκριτική σε πολλά πλαίσια. Για μένα, η ενασχόληση με την υποκριτική ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, καθώς έκανα το πρώτο μου μιούζικαλ το 2012 και από τότε είχα την χαρά και την τιμή να αναλάβω πολύ ξεχωριστούς ρόλους σε αγαπημένα μιούζικαλ. Η υποκριτική με γεμίζει και με ενεργοποιεί με πολύ διαφορετικούς τρόπους από τη μουσική, και είναι κάτι στο οποίο επιδιώκω να εμβαθύνω.

Η μουσική βιομηχανία αλλάζει ραγδαία. Social media, ρυθμοί, εικόνα. Πώς διατηρείς τη δική σου αλήθεια μέσα σε αυτό το περιβάλλον;

Όπως σε κάθε περιβάλλον, χώρο και συνθήκη. Με συνεχή δουλειά και επαφή με την εσωτερική σου φωνή. Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να θυμάσαι το “γιατί” κάνεις ό,τι κάνεις.

Υπάρχει κάτι που σήμερα κάνεις εντελώς διαφορετικά σε σχέση με τα πρώτα σου χρόνια στη μουσική;

Ναι και όχι. Με έναν τρόπο κάποιοι πολύ βασικοί μηχανισμοί μου είναι αρκετά ίδιοι, ακόμα και με τα πολύ πρώτα βήματα μου. Ήξερα τί ήθελα να κάνω και τις απαιτήσεις που η ίδια είχα από τον εαυτό μου και από το αποτέλεσμα της δουλειάς. Κάτι που κάνω διαφορετικά είναι τα όρια τα οποία βάζω ως προς τον όγκο δουλειάς τον οποίο αναλαμβάνω. Μέσα στα χρόνια, έχω φτάσει σε οριακά σημεία κούρασης, και επιδιώκω πια να απολαμβάνω περισσότερο τη διαδικασία, να είμαι πιο παρούσα και να διατηρώ παραπάνω συνολική ισορροπία.

Ποια στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου θεωρείς ότι σε διαμόρφωσε περισσότερο ως καλλιτέχνιδα;

Δε νομίζω ότι μπορώ να εστιάσω τη ματιά μου σε μια στιγμή μόνο. Θα έλεγα ότι είναι ένα σύνολο δύσκολων στιγμών. Σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Αυτά σε διαμορφώνουν, σε πλάθουν, σε εξελίσσουν. Οι καλές στιγμές, τα βραβεία, ο θαυμασμός είναι στιγμές ξεχωριστές, για τις οποίες είμαι πολύ ευγνώμων, αλλά ξέρω πια, ότι οι δυσκολίες ειναι αυτές που με έχουν ενεργοποιήσει να γίνω καλύτερη.

Πιστεύεις πως υπάρχει ακόμη χώρος για ευαισθησία και εσωτερικότητα στην pop σκηνή;

Ναι, υπάρχει χώρος για όλα. Και αυτά που “ακουμπούν” τον κόσμο, ξεχωρίζουν. Φυσικα, ο δρόμος της ευαισθησίας και της εσωτερικότητας είναι πιο δύσκολος, αλλά όχι κάτι ακατόρθωτο.

Ένιωσες ποτέ ότι χρειάστηκε να αποδείξεις κάτι παραπάνω, απλώς επειδή είσαι γυναίκα;

Δυστυχώς, ναι και νομίζω πώς είναι μια συζήτηση που παραμένει πάντα επίκαιρη. Επιβεβαιώνεται, διαρκώς, γύρω μου, ότι κρίνουμε τις γυναίκες με πιο αυστηρά standards, είτε πρόκειται για τις μαμάδες, τις φίλες μας, είτε τις επαγγελματίες στη δουλειά μας. Ταυτόχρονα, νιώθω πως ως γυναίκα χρειάζεται συχνά να καταβάλεις περισσότερη προσπάθεια για να πείσεις για την γνώμη σου, το όραμα σου, τις ιδέες σου. Προσπαθώ, πια, να έχω ανθρώπους στη ζωή μου, προσωπική και επαγγελματική, που να με “βλέπουν” πραγματικά και να με κρίνουν δίκαια. Και αντίστοιχα, προσπαθώ να μην πέφτω και η ίδια σε αυτή την παγίδα, να μην αναπαράγω ασυνείδητα αυτά τα μοτίβα, κάτι το οποίο μπορεί να συμβεί όσο ευαισθητοποιημένος και σκεπτόμενος και αν είσαι, καθώς μιλάμε για βαθιά ριζωμένα κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα.

Πώς φροντίζεις την ψυχική σου ισορροπία μέσα σε έναν χώρο που λειτουργεί συχνά με εξαντλητικούς ρυθμούς και προσδοκίες;

Βάζοντας όρια. Δεν ήμουν πάντα καλή σε αυτό. Χρειάστηκαν χρόνια ψυχοθεραπείας και δικής μου ενδοσκόπησης για να καταφέρω να κάνω μια αρχή σε αυτό το κομμάτι. Και η δουλειά συνεχίζεται. Σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάνω έναν έλεγχο με τον εαυτό μου για το που βρίσκομαι, που θέλω να πάω, τί είναι σημαντικό για μένα αυτή τη στιγμή και αν οι πράξεις μου αντικατοπτρίζουν αυτό. Το έχω χάσει πολλές φορές στο παρελθόν, οπότε το δουλεύω, γιατί η διατήρηση μιας ισορροπίας είναι βασικό ζητούμενο, πια, για μένα.

Ποιο κομμάτι του εαυτού σου μαθαίνεις αυτή την περίοδο να αποδέχεσαι περισσότερο;

Πότε νιώθεις πραγματικά «ολοκληρωμένη», πάνω στη σκηνή ή στις πιο ήσυχες στιγμές της καθημερινότητας;

Ευτυχώς, και στις δύο συνθήκες, αλλά φυσικά δεν είναι κάτι διαρκές. Είναι στιγμές πάνω στη σκηνή που νιώθω αληθινά παρούσα, σα να σταματάει ο χρόνος και δεν έχει σημασία ούτε το πριν ούτε το μετά. Και για μένα αυτό είναι ένα είδος διαλογισμού, ένα είδος σύνδεσης με κάτι ανώτερο. Αυτό είναι ο στόχος. Αλλά και εκτός σκηνής, αυτό επιτυγχάνεται όταν είσαι ερωτευμένος ή όταν συνδέεσαι αληθινά με κάποιον άλλον άνθρωπο μέσα από μια ωραία συζήτηση, ή με τον εαυτό σου μέσα από οποιασδήποτε μορφής διαλογισμό.

Αν η φράση «Μόνο Μια Νύχτα» γινόταν σύμβολο ή μεταφορά για τη ζωή, τι θα σήμαινε για σένα;

Μέσα σε μόνο μια νύχτα, μπορεί να αλλάξει η ζωή σου, ακόμα και μέσα σε μια στιγμή. Κάθε στιγμή, κάθε απόφαση δημιουργεί ένα ντόμινο πραγμάτων και μπορεί να αλλάξει όλη την πορεία σου. Είναι μια σκέψη που με απασχολεί και με γοητεύει όσο με τρομάζει. 

*Απολαύστε τη Demy και στην πρόσφατη συζήτηση που είχε με την Ειρήνη Ζουρνατζή και την Έλενα Πάκου για το podcast «Έχεις δύο λεπτά;».