Η Golda Meir γεννήθηκε ως Goldie Mabovitch στις 3 Μαΐου 1898 στο Κίεβο της Ουκρανίας, τότε ακόμα μέρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Μετακόμισε με την οικογένειά της στις ΗΠΑ το 1906 και εγκαταστάθηκε στο Milwaukee. Από πολύ νεαρή ηλικία ανέπτυξε οργανωτικό πνεύμα και ζήλο. Σε ηλικία 10 ετών ίδρυσε εργατική λέσχη μαθητών για να συγκεντρώσει χρήματα για σχολικά βιβλία. Αντίθετη στις συντηρητικές αξίες της εποχής, απομακρύνθηκε από την οικογένειά της για να συνεχίσει τη μόρφωσή της στο Γυμνάσιο του Denver, όπου ασπάστηκε τον σιωνισμό. Το 1917 παντρεύτηκε τον Morris Meyerson με τον όρο να μεταναστεύσουν μαζί στην Παλαιστίνη.
Είχε εκπαιδευτεί ως δασκάλα, αλλά η πολιτική ήταν ο χώρος όπου τελικά διέπρεψε. Εντάχθηκε ενεργά στο εργατικό σιωνιστικό κίνημα και με τα χρόνια απέκτησε ρόλο-κλειδί στους κόλπους της ισραηλινής ηγεσίας. Το 1948 ήταν ανάμεσα στα πρόσωπα που υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας του Ισραήλ. Υπηρέτησε σε θέσεις ευθύνης, μεταξύ άλλων ως Υπουργός Εργασίας και Υπουργός Εξωτερικών.
Ως Υπουργός Εργασίας (1949–1956) υλοποίησε εκτενή προγράμματα κοινωνικής υποδομής και ασφάλισης και ως Υπουργός Εξωτερικών (1956–1966) επιτάχυνε τις διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ και τις αφρικανικές χώρες. Αν και αντιμετώπισε προβλήματα υγείας (καρδιολογική κρίση το 1955, τραυματισμός και διάγνωση λεμφώματος το 1965), παρέμεινε ενεργή έως την ανάληψη της πρωθυπουργίας. Το Μάρτιο του 1969 ανέλαβε Πρωθυπουργός σε ηλικία 71 ετών και, μέχρι και σήμερα, είναι η μόνη γυναίκα πρωθυπουργός του Ισραήλ.
Το κατά πόσο υποστήριξε την ειρήνη μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ είναι αμφιλεγόμενο. Το 1969 διακήρυξε ότι «δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι» (αν και η ίδια είχε μεταναστεύσει στην Παλαιστίνη το '21), δημιουργώντας έντονη εντύπωση και ρήξη στο διεθνή διάλογο. Η θητεία της χαρακτηρίστηκε από εντάσεις: εσωτερική κοινωνική πόλωση, διαρκής σύγκρουση με τους Παλαιστίνιους και τις γειτονικές αραβικές χώρες, και τελικά ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ το 1973, για τον οποίο κατηγορήθηκε ότι δεν προέβλεψε εγκαίρως. Αν και η ίδια δεν παραιτήθηκε αμέσως, η δημόσια πίεση την ανάγκασε τελικά να αποχωρήσει το 1974.
Στη σύνταξη βγήκε το 1975, δημοσιεύοντας την αυτοβιογραφία της My Life και απεβίωσε στις 8 Δεκεμβρίου 1978 στην Ιερουσαλήμ από επιπλοκές λευχαιμίας.
Η Golda Meir ήταν σκληρή, ανελέητη σε διαπραγματεύσεις και δεν δίστασε να πάρει αμφιλεγόμενες αποφάσεις. Η κληρονομιά της είναι σύνθετη: από τη μία, υπήρξε βασική αρχιτέκτονας του ισραηλινού κράτους· από την άλλη, εκπροσώπησε μια εποχή όπου ο διάλογος με τους Παλαιστίνιους θεωρούνταν αδιανόητος. Οι απόψεις της για την αραβική πλευρά έχουν επικριθεί ως μονοδιάστατες, και συχνά παρουσιάζεται ως σύμβολο της αδιαλλαξίας του πρώιμου σιωνισμού.
Η ιστορία δεν τη δικαιώνει ή την καταδικάζει. Τη διατηρεί, απλώς, στη θέση που της αναλογεί: ως μία από τις πιο σκληροτράχηλες και αμφιλεγόμενες φιγούρες της ισραηλινής ιστορίας.
