Το 1953, το περιοδικό Life αφιέρωσε τις σελίδες του σε έναν γιατρό που δεν έβλεπε πια τον κόσμο με τα μάτια του, αλλά μπορούσε να «δει» την ανθρώπινη ψυχή. Ο Albert-André Nast ζούσε στο Chelles, ένα μικρό χωριό κοντά στο Παρίσι και είχε καταφέρει να μετατρέψει την τυφλότητά του σε όπλο φροντίδας. Με τις παλάμες, τα αυτιά και την καρδιά του, κέρδιζε την εμπιστοσύνη των ασθενών του και έγραφε μια ιστορία για την ιατρική όπως θα έπρεπε πάντα να είναι: προσωπική, τρυφερή, αληθινή.
Ο Nast, Γάλλος παθολόγος, ξεκίνησε να ασκεί την ιατρική στο Chelles το 1921. Δέκα χρόνια αργότερα, ένα σοβαρό ατύχημα τον άφησε οριστικά τυφλό. Για λίγο εγκατέλειψε την πρακτική του, θεωρώντας ότι η καριέρα του είχε τελειώσει. Ώσπου ένας παλιός του ασθενής τον κάλεσε ξανά. Όπως περιέγραφε το άρθρο του Life, το ένστικτο του γιατρού, εύθραυστο αλλά βαθύτατο, τον έφερε πίσω.
Σύντομα ανέπτυξε έναν δικό του τρόπο εξέτασης: άκουγε τον παλμό και την αναπνοή με το αυτί κολλημένο στο στήθος, χωρίς στηθοσκόπιο και οι διαγνώσεις του ήταν εντυπωσιακά ακριβείς.
Για δύο δεκαετίες – με τη στήριξη της συζύγου του, Manon, και μιας ομάδας νοσοκόμων, ο Δρ. Nast παρέμεινε κομμάτι της ζωής του Chelles. Αν και παθολόγος, το πάθος του βρισκόταν στη μικρή μαιευτική κλινική Le Nativité, που δημιούργησε με τη γυναίκα του. Εκεί βοήθησε στον ερχομό πάνω από 4.000 παιδιών, αποδεικνύοντας ότι «τα μάτια του ήταν οι συνεργάτες του». Οι κάτοικοι του Chelles τον αποκαλούσαν ο «μεγαλόκαρδος γιατρός».
