D3lta – Σε πρώτο Ενικό: «Κατά βάθος όλοι μπορεί να είμαστε ποιητές»

*Με τη μουσική ξεκίνησα από πέντε χρονών. Άρχισα να παίζω πιάνο, κάπως «εξαναγκαστικά» στην αρχή, επειδή μου έλεγαν οι γονείς μου ότι είναι καλό να ξεκινήσω κάποιο όργανο. Και έτσι ξεκίνησα με κλασική μουσική. 

*Μικρός γενικά ήμουν χαρούμενο παιδί. Δεν ήμουν τόσο εσωστρεφής αλλά δεν ήμουν και ο πιο κοινωνικός. Με λίγα λόγια, δεν ήμουν από τα «κουλ» παιδιά της χρονιάς μου. Και πάντα ήμουν κάπως χαμένος στον κόσμο μου. Που αυτό ισχύει ακόμα. Όταν ξεκίνησα να ακούω περισσότερη μουσική, γύρω στα 11-12, άρχισα να κάνω περισσότερη παρέα με τα παιδιά στο σχολείο που ήταν κι αυτά πωρωμένα με τη μουσική. Ακούγαμε όλοι μαζί Nirvana και όλα τα συγκροτήματα της εποχής, Red Hot Chilli Peppers κ.α. και μετά θυμάμαι ήμουν τελείως αφοσιωμένος σε αυτήν την πραγματικότητα.

*Το ήξερα από πάντα ότι ήθελα να κάνω αυτό που κάνω σήμερα. Έχει πλάκα επειδή είχα δει ένα βίντεο των Green Day σε DVD, από το “Bullet in a Bible”, που κάνουν μια τεράστια συναυλία στο Λονδίνο, και ήταν τότε που είχε βγει το “American Idiot” και είχε γίνει χαμός, και θυμάμαι ότι είχα πάρει το DVD, ήταν καλοκαίρι κι επειδή ήταν το μόνο που είχα, το έβλεπα οριακά κάθε μέρα. Και θυμάμαι ότι είχα πει στους γονείς μου ότι θέλω να γίνω – συγκεκριμένα - “rockstar”. Κι εκείνοι μου είπαν “ok”.

*Η μητέρα μου είναι Αγγλίδα, ο πατέρας της όμως έχει καταγωγή από Ιταλία κι ο μπαμπάς μου είναι από Ελλάδα. Κι επειδή οι γονείς ήταν και χωρισμένοι, μου έδιναν τελείως διαφορετικά ερεθίσματα. Από τον πατέρα μου κάτι που μου έχει μείνει χαρακτηριστικά είναι πως πάντοτε, όταν προσπαθούσα να κάνω κάτι και δεν τα κατάφερνα, μου έλεγε ότι «πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς μέχρι να τα καταφέρεις». Και αυτό που μου έλεγε πάντα η μητέρα μου στα αγγλικά, ήταν “to approach everything with kindness”. Που σήμαινε να έχεις μια ειλικρίνεια και μια ευγνωμοσύνη στον τρόπο που αντιμετωπίζεις τα πράγματα γύρω. Γιατί, καμιά φορά, όταν θέλουμε κάτι πολύ και μπορεί να μη μας έρθει το αποτέλεσμα που ονειρευόμαστε τη στιγμή που το θέλουμε, είναι σημαντικό να μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες γι'αυτά τα οποία έχουμε και για το στάδιο που βρίσκομαστε τη δεδομένη στιγμή και να μπορούμε να εκτιμήσουμε τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή.

*Το πρώτο μου βινύλιο ήταντο “Aladdin Sane” και μου το έκανε δώρο η δασκάλα των Αγγλικών μου στο σχολείο. Θυμάμαι ότι τότε ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική αλλά ποτέ δεν το είχα εκφράσει, ίσως επειδή πίστευα ότι είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Και μια μέρα που τελειώναμε την Γ’ Λυκείου, έκανε ένα μικρό δώρο στον καθένα. Και θυμάμαι ότι σε μένα έδωσε τότε αυτό το άλμπουμ του και ότι μου είπε, «θα το εκτιμήσεις κάποια στιγμή αυτό». Σαν να εννοούσε, «πάρε τον χρόνο σου». Και πραγματικά επειδή τότε μου άρεσε ο  David Bowie αλλά ούτε το είχα αναφέρει, ούτε πίστευα ότι θα με καθορίσει όσο με καθόρισε συνολικά ως καλλιτέχνης, μου φαίνεται φοβερό ότι μου έδωσε εκείνο το δώρο εκείνη τη στιγμή.

*Είχα μια συζήτηση πρόσφατα με μία φίλη μου στο Λονδίνο, η οποία μου είπε κάτι πολύ όμορφο για τον Bowie. Μου είπε ότι, “He stood up for a lot of things that needed standing up for”. Διότι την εποχή ειδικά που ο Bowie στάθηκε ουσιαστικά για το gender fluidity και για το ότι πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ελεύθερος, ήταν πολύ πιο δύσκολο από τη σημερινή εποχή και ήθελε πάρα πολλά κότσια και γενναιότητα για να μπορείς να το κάνεις. Tο θεωρώ πολύ σημαντικό. Όπως και το ότι άλλαζε τόσο πολύ από τη μία στιγμή στην άλλη, επειδή νομίζω ότι οποιαδήποτε στιγμή ως καλλιτέχνης, είτε κάνεις ένα είδος μουσικής, είτε έχεις ένα συγκεκριμένο στυλ, κάπως ταυτίζεσαι με συγκεκριμένη παρτίδα ανθρώπων. Και με το να μεταμορφώνεσαι εσύ ο ίδιος, δείχνεις ότι όλα, κατά κάποιον τρόπο, είναι αποδεκτά.

*Μερικές φορές, μπορεί να ξυπνήσω και εάν έχω στούντιο, πρόβα ή live είναι φανταστικό που ανοίγω τα μάτια μου με αυτόν τον ενθουσιασμό και λέω, «τέλεια, σήμερα έχω να κάνω αυτό». Και το μόνο συναίσθημα με το οποίο μπορώ να το παρομοιάσω είναι με εκείνο όταν ήμουν μικρός, το Σαββατοκύριακο, που άνοιγα τα μάτια μου πρωί - πρωί και είχε «παιδικά» και έτρεχα από το κρεβάτι για να τα προλάβω.

*Οι φίλοι μου παίζουν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Κι επειδή οι καλύτεροι μου φίλοι είναι οι φίλοι που έχω από το σχολείο, είναι πολύ ωραίο επειδή, παρά το ότι έχουμε πάρει όλοι τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις, όλοι έχουμε μεταξύ μας κάτι πολύ βαθύ που μας ενώνει. Και το άλλο που είναι ωραίο είναι ότι, ανεξάρτητα από το επίπεδο που έχει φτάσει ο καθένας, υπάρχει μια ειλικρίνεια. Και μπορεί να σε πειράξει ο άλλος με έναν τρόπο που κάπως σε προσγειώνει.

*Θα έδινα τα πάντα για να είχα ζήσει ένα live του Freddie Mercury. Έχω δει live του στο YouTube και μου άρεσε για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έκανε τέτοια διάδραση με το κοινό, που έβαλε βασικά το κοινό να είναι κομμάτι της συναυλίας. Και ο άλλος λόγος επειδή ήταν σε μια εποχή που δεν είχαν κινητά και ο κόσμος ήταν πολύ πιο μέσα στη στιγμή του live. Ενώ τώρα - το βλέπω και από τα live που κάνω κι εγώ - ότι ειδικά στα πιο γνωστά τραγούδια, κατευθείαν θα βγουν κινητά για να απαθανατίσουν στιγμές. Που είναι πολύ ωραίο. Χαίρομαι, δηλαδή, προφανώς που ο κόσμος θα τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο αλλά θα μου άρεσε αν για ένα κομμάτι της συναυλίας δεν υπήρχαν κινητά ή που μερικοί καλλιτέχνες κάνουν live στα οποία απογορεύουν τα κινητά.

*Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να κάνω περιοδείες σε όλο τον κόσμο και να μπορώ να ζήσω το όνειρο που είχα από τότε που ήμουν μικρός. Αυτό που έβλεπα κάποτε στους Green Day: να μπορώ να κάνω συναυλίες και περιοδείες και να βγάζω άλμπουμ και να έχω κόσμο που ταυτίζεται με τη μουσική μου.

*Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κάνεις αυτό που θέλεις επειδή σε γεμίζει πέρα από οτιδήποτε άλλο. Δεν θα μπορούσα καν να φανταστώ πώς είναι να ξυπνάω το πρωί και να λέω «πω, πω πάλι θα πάω σε μια δουλειά που δεν θέλω καθόλου». Αλλά επειδή, συνήθως, κάπως το συνηθίζεις και μετά μπορεί να είναι καλύτερος ένας μήνας επειδή κάτι ωραίο συνέβη και κάπως ξεχνιέσαι για λίγο, για μένα είναι σημαντικό το να κυνηγάς αυτό που θέλεις.

*Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να βλέπεις ότι το κοινό τραγουδάει μαζί σου τα λόγια που έχεις εσύ γράψει. Ειδικά τώρα που κάνουμε περιοδεία στην Ευρώπη, μου φαίνεται φοβερό που με τα ίδια τραγούδια ταυτιζόμαστε όλοι εξίσου. Και αυτό είναι το πολύ συγκινητικό. Πρόσφατα πήγα στο Βερολίνο κι έκανα μια βόλτα σε διάφορα μουσεία και είδα ένα κομμάτι που έχουν αφήσει από το τείχος του Βερολίνου. Και ένιωσα πόσο inspiring είναι όταν τα «τείχη» μεταξύ μας πέφτουν. Όταν ταξιδεύεις πολύ στον κόσμο, και ειδικά μέσω της μουσικής που πραγματικά βιώνεις τον άλλον, συνειδητοποιείς πως πραγματικά ανεξαρτήτως το πού έχεις γεννηθεί και τι γλώσσα μιλάς, ότι στη βάση μας είμαστε πολύ πιο όμοιοι οι άνθρωποι από ό,τι διαφορετικοί. Και αυτό είναι το ωραίο, που βλέπεις μέσα από τη μουσική, ότι είτε παίξω το “Strange” εδώ στην Αθήνα, είτε στο Μάντσεστερ, είτε στο Ελσίνκι, θα τραγουδήσει ο κόσμος με έναν τέτοιο ενθουσιασμό που αυτό δείχνει πως το τραγούδι μιλάει για τη ζωή του. Και το έχω νιώσει κι εγώ με καλλιτέχνες. Και αυτό είναι νομίζω το πιο ωραίο, όταν τραγουδάει ο κόσμος τα τραγούδια σου. Απλά νιώθεις ότι κάπου ανήκεις.

*Αν ξεκινούσα από την αρχή, θα εμπιστευόμουν περισσότερο το gut feeling, τον εαυτό μου. Νομίζω ότι όταν ξεκινάς σε οτιδήποτε κι αν θες να κάνεις, και ας έχεις την πεποίθηση ότι βαθιά μέσα σου ξέρεις εσύ τον δρόμο, καμιά φορά μπορεί να αμφιταλαντεύεσαι και να αμφισβητείς τον εαυτό σου, επειδή κάποιος άλλος έχει πολλή εμπειρία ή μπορεί να ξέρει καλύτερα. Έχω συνειδητοποιήσει πως κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εσένα τον ίδιο τι θα κάνεις με τη δική σου τη ζωή ή με τη δική σου καριέρα. Άρα, άμα έχεις ένα βαθύ συναίσθημα μέσα σου, άμα κάτι σου «κελαηδάει» η καρδιά σου, πως κάποια επιλογή είναι σωστή και ας μην μπορείς να την τεκμηριώσεις, για μένα πρέπει να εμπιστευτείς αυτό το συναίσθημα, επειδή προσωπικά δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ.

*Έχω βγει πολλές φορές έξω κακοντυμένος. Καμιά φορά, επειδή πλέον στο Λονδίνο παίρνω από thrift διάφορα, μπορεί να βρω μια ωραία μπλουζα, ένα ωραίο παντελόνι, κι άμα δεν το σκεφτώ και θέλω πραγματικά να πάρω έναν καφέ και να γυρίσω σπίτι, μπορεί να βγω στον δρόμο οριακά σαν κλόουν.

*Κάτι που δεν θα έκανα ποτέ; Δεν θα ήμουν ποτέ κακοπροαίρετος.

*Τώρα τελειώνω το πρώτο μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει τέλος αυτού του χρόνου. Και πραγματικά ανυπομονώ.

*Θα ήθελα να υπήρχε περισσότερη αυθεντικότητα, ειλικρίνεια, αισιοδοξία και θα έλεγα και δημιουργικότητα, γιατί κάπως μου βγάζει όρεξη για ζωή.

*Αν και λατρεύω το καλοκαίρι, μ' αρέσει πολύ η εναλλαγή οπότε κάπως μ' αρέσουν όλες οι εποχές.

*Όταν είμαι πολύ χαρούμενος, είμαι πάρα πολύ καλά. Και όταν δεν είμαι καλά, πέφτω τελείως. Και όταν είμαι πάρα πολύ καλά, πάντα σκέφτομαι ότι τα πράγματα μου πάνε φοβερά, αλλά πάλι δεν πρέπει να παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, επειδή μπορεί να έρθει μια κατάσταση που να μην είμαι καλά. Και πάλι όταν είμαι καλά, συγκεντρώνομαι και δουλεύω και γράφω μουσική, επειδή είναι πολύ εύκολο αυτό να αλλάξει. Όταν, ας πούμε, είχε βγει το “Strange” και είχε γίνει χαμός στην αρχή, νόμιζα πως ό,τι και να γράψω είναι τέλειο. Είναι λογικό γιατί ήταν η πρώτη φορά που είχα βιώσει μια μεγάλη επιτυχία. Αλλά είναι σημαντικό κάπως να συνειδητοποιήσεις ότι, οκ, μπορεί να γράψεις το καλύτερο τραγούδι του κόσμου σήμερα, αύριο όμως όταν ξανακάτσεις στο πιάνο, το πιάνο δεν το ενδιαφέρει άμα χθες έγραψες καλό τραγούδι. Σήμερα είναι μια καινούρια μέρα και πάντα ξεκινάς απ' την αρχή. Και αυτό είναι και το ωραίο με τη μουσική, ότι σε γειώνει πολύ.

*Κάτι που δεν υποψιάζεται κανένας ότι μπορεί να έχω ως ένοχη απόλαυση είναι ότι βλέπω μια σειρά που είναι η πιο trash σειρά που έχω δει και είναι το “Gossip Girl”. Που ξεκίνησα να τη βλέπω γιατί ένας φίλος μου, θυμάμαι, την είχε ξεκινήσει και τον κορόιδευα. Και μου λέει, «καλά, δες δύο-τρία επεισόδια και μετά θα δεις». Και μετά που την είδα, κάπως κατέληξα να τη βλέπω όλη.

*Δεν κλαίω εύκολα. Βασικά, δεν εκφράζομαι εύκολα στις σχέσεις μου. Και γι' αυτό γράφω μουσική. Νομίζω ότι μου είναι πιο εύκολο να γράψω ένα τραγούδι για να περιγράψω πώς αισθάνομαι παρά να το αναφέρω απλά σε κάποιον. Και πολλές φορές γράφω τραγούδια για καταστάσεις και για ανθρώπους με πράγματα τα οποία μπορεί να μην τους πω ποτέ.

*Προσωπικά, με φοβίζει πάρα πολύ το AI. Σαφώς με φοβίζει και ότι ο κόσμος μπορεί να χάσει τις δουλειές του αλλά και το ότι είναι σαν να βαδίζουμε προς μία λιγότερο ανθρώπινη κοινωνία. Αυτό το βλέπω και από την αρχιτεκτονική, όπου βλέπεις σπίτια που είναι όλα ίδια αλλά και στη μουσική.  Ειδικά τώρα στην Αγγλία το βιώνω πάρα πολύ. Μπορεί, ας πούμε, να πάω σε live pop τραγουδιστών και να είναι σχεδόν αδιάφορο το ποιος είναι, γιατί ακούγονται όλοι περίπου το ίδιο. Και αισθάνομαι ότι αυτό πλέον συμβαίνει και σε πάρα πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής μας. Για παράδειγμα, στις περιοδείες που κάνουμε, «κλείνουμε» δωμάτια σε ξενοδοχεία που συνήθως είναι από την ίδια αλυσίδα. Και καμιά φορά, ενώ μπορεί να είμαι σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα, το δωμάτιό μου μπορεί είναι, οριακά, ακριβώς το ίδιο. Και με μπερδεύει το μυαλό μου, υπάρχει ένα stunning glitch, ότι είμαι σε άλλη πόλη, αλλά ξύπνησα στον ίδιο χώρο. Κάπως σαν απόρροια της παγκοσμιοποίησης. Και η τεχνολογία, ναι μεν μας έχει ενώσει τόσο - που είναι πολύ όμορφο – όμως από την άλλη νιώθω ότι έχουμε χάσει κάπως την ιδιαιτερότητά μας ως άτομα, αλλά και ως χώρες και ως πόλεις. Τα ωραία μας γνωρίσματα που μας κάνουν να διαφέρουμε και να είμαστε μοναδικοί.

*Μένω στο ανατολικό Λονδίνο και αυτό που μου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα είναι το φαγητό. Γενικά, μ' αρέσει όλη η ελληνική κουζίνα. Μ' αρέσει η χωριάτικη σαλάτα. Και επειδή, οκ, μου έχουν πει ότι έχει και στο Λονδίνο χωριάτικη, λέω ναι, αλλά η γεύση της ντομάτας δεν είναι η ίδια. Το καλύτερό μου είναι το να είμαι σε ταβέρνο δίπλα στη θάλασσα το καλοκαίρι και να τρώω καλαμαράκια, χωριάτικη, ταραμοσαλάτα. Αυτό μ' αρέσει επειδή στο Λονδίνο, και ειδικά με τους ξένους φίλους μου, πάμε κάπου όπου θα πάρει ο καθένας το δικό του και δεν υπάρχει αυτή η κουλτούρα, ότι τα μοιραζόμαστε όλα και είμαστε χαλαρά.

*Θα έλεγα ότι από τους καλύτερους στίχους που έχω γράψει ποτέ είναι από το τελευταίο τραγούδι μου που κυκλοφόρησε, το “Blabbermouth”. Εκεί στο δεύτερο κουπλέ που λέει , “I see your mouth move but I can't really listen, we're still in love so what am I missing…”. Δηλαδή, σαν να λέει, «είμαστε ακόμα ερωτευμένοι, τι χάνω;». Και μου συμβαίνει πολλές φορές αυτό, να γράφω τους καλύτερους στίχους όταν δεν σκέφτομαι. Όταν απλά μου βγαίνει από μέσα μου κάτι που θέλω πάρα πολύ να πω. Και πιστεύω ότι κατά βάθος μπορεί όλοι να είμαστε ποιητές. Γιατί η αλήθεια του καθενός μας μπορεί να είναι πολύ ποιητική.

*Όταν δεν είμαι ο D3lta, οι φίλοι με φωνάζουν Ρομπ. Που είναι το πραγματικό μου όνομα.

*Δεν ακούω τόσο ελληνικά αλλά οι Πυξ Λαξ μου άρεσαν πάλια πάρα πολύ. Είχα πάρει θυμάμαι κι ένα βιβλίο με τραγούδια τους όταν μάθανα να παίζω κυθάρα. Από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο». Μετά, από Έλληνες, μου άρεσε κι ο Χατζογιάννης πολύ, κυρίως γιατί έγραφε ο ίδιος τα τραγούδια του.

*Μία πολύ ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου; Όταν ήμουν μικρός και είχα γενέθλια που η μητέρα μου μου έφτιαχνε το πρωί κρέπες.

*Φυσικά και επιτρέπω στον εαυτό μου τα λάθη. Και νομίζω ότι πρέπει να συγχωρούμε λάθη στον εαυτό μας επειδή κανείς δεν είναι τέλειος. Μέσα από τα λάθη μαθαίνουμε. Νομίζω ότι κάτι που έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια είναι ότι είμαι πολύ πιο επιεικής με τον εαυτό μου. Γιατί παλιά αν έκανα ένα λάθος, θα με κατηγορούσα πολύ.

*Το motto μου είναι “treat everything and everyone with kindness”.