Barbra Streisand: 12 εμβληματικές στιγμές ενός ζωντανού μύθου

Ήταν το μιούζικαλ για τη ζωή της Fanny Brice, αγαπημένης παλαιάς κωμικού, που έγινε το εισιτήριο για την μεγάλη επιτυχία για την Barbra. To έργο στήθηκε πάνω στους ώμους της, δίνοντας της την ευκαιρία να ξεδιπλώσει όλο το φωνητικό και κωμικό της ταλέντο και ήταν ένας προσωπικός θρίαμβος. Mε το Funny Girl η Barbra που είχε ήδη κυκλοφορήσει τους πρώτους της δίσκους την προηγούμενη χρονιά και είχε κλέψει την παράσταση στο πρώτο της θεατρικό στο Broadway, το “I can get it for you wholesale”, έγινε αστέρας πρώτου βεληνεκούς.

Όταν το έργο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο χαρίζοντας της το πρώτο της Όσκαρ το οποίο μοιράστηκε με την Κatharine Hepburn, όλη η υδρόγειος μιλούσε πλέον για την Barbra Streisand: για την αλλιώτικη ομορφιά της, τη μύτη της, την αισθαντικότητα, την χρυσή φωνή της, τα trademark μακριά νύχια της.

Αν και πολύ μικρή για το ρόλο της προξενήτρας Ντόλι η Streisand  έγινε το 1969 η ιδανική κινηματογραφική εκδοχή του διάσημου ρόλου.

Στο πλευρό του Ryan O’ Neal στην “Τρελή, τρελή καταδίωξη” το 1972 η Barbra υπογράμμισε το κωμικό της ταλέντο και ανέδειξε όσο ποτέ τον ερωτισμό της.

Στα “Καλύτερα μας Χρόνια” το 1973, μαζί με τον Robert Redford έπλασαν μέσα από τις αντιθέσεις τους ένα από τα πιο γοητευτικά και διαχρονικά αγαπημένα κινηματογραφικά ζευγάρια σε μια ακόμη ταινία που έμεινε κλασική και έδειξε και τις δραματικές ικανότητες της Streisand. Και τι να πει κανείς για το ομώνυμο τραγούδι, το “The Way We Were” που τιμήθηκε με Όσκαρ τραγουδιού και έγινε το πρώτο Νο1 της Streisand στην Αμερική.

Για την Barbra όμως δεν ήταν αρκετό να είναι απλά η καλύτερη τραγουδίστρια ή η καλύτερη ηθοποιός. Άρχισε να γράφει και ή ίδια τραγούδια. Ένα από αυτά, το Evergreen για το «Ένα Αστέρι γεννιέται» πήγε στο Νο1 και κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού.

Μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της,  το άλμπουμ Guilty που έγραψε για εκείνη ο Barry Gibb των Bee Gees το 1980.

Πάντα είχε άποψη για κάθε λεπτομέρεια στις ταινίες της, από το πως θα γυριστεί μια σκηνή, το φωτισμό, το ντεκόρ, τα πάντα. Ήταν αναμενόμενο να θέλει να σκηνοθετήσει. Στο Χόλιγουντ δεν άρεσε πολύ αυτό και η Barbra προσπαθούσε επί πολλά χρόνια να φέρει στην οθόνη το dream project της; Μια ταινία βασισμένη σε ένα διήγημα του Isaac Bashevis Singer για ένα κορίτσι που μεταμφιέζεται σε αγόρι προκειμένου να σπουδάσει το Ταλμούδ στην ανατολική Ευρώπη των αρχών του 20ου αιώνα. Το 1983 ο Στίβεν Σπίλμπεργκ χαρακτήρισε το «Yentl» ως το καλύτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο από την εποχή του «Πολίτη Κέιν». Η Barbra κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας, στα Όσκαρ όμως αγνόησαν την ίδια ενώ τίμησαν την ταινία με υποψηφιότητες σε αρκετές κατηγορίες.

Το ίδιο θα συνέβαινε και με τον «Πρίγκιπα της Παλίρροιας» το 1992. Οι ταινίες όμως απέκτησαν το δικό τους κοινό και η Barbra άνοιξε πόρτες και για άλλες γυναίκες ηθοποιούς που ήθελαν να έχουν μεγαλύτερο έλεγχο της καριέρας τους.

Το 1997 το ντουέτο της με την Celine Dion έγινε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς.

Στην πρώτη απονομή βραβείων μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, η Streisand πραγματοποίησε μια σπάνια εμφάνιση στα βραβεία EMMY, τραγουδώντας το “You’ll never walk alone”.

Σύμβολο επιμονής και θέλησης, έμπνευση για κάθε καλλιτέχνη που δεν αρκείται σε έναν και μόνο τομέα, με μια καριέρα πρότυπο για όλους, φανατική υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει συγκεντρώσει εκατοντάδες εκατομμύρια για διάφορους κοινωνικούς σκοπούς μέσω του ιδρύματός της, η Barbra παραμένει μάχιμη και αειθαλής μέχρι σήμερα. Εξακολουθεί να ηχογραφεί δίσκους, και πέρσι κυκλοφόρησε την 980 σελίδων αυτοβιογραφία της, με τίτλο “My Name is Barbra”. Η ίδια διαβάζει και το audio book σε μια απίθανη preformance, λες και σου αφηγείται η ίδια την συναρπαστική ζωή της πάνω από ένα φλιτζάνι τσάι, που διαρκεί 48 ώρες…