Αθηνά Μαξίμου: «Έχω ακούσει φρικτά πράγματα από γυναίκα προς γυναίκα»

Εσένα ποιος προβληματισμός μέσα από την παράσταση, σε ταρακούνησε περισσότερο;

Με ταρακούνησε κάτι που λέει η Ρουθ που υποδύομαι. Κάποια στιγμή λέει, εξηγώντας στον οσκαρικό ηθοποιό για ποιο λόγο έγραψε αυτό το έργο, ότι το έγραψε γιατί ήθελε να εξετάσουν νηφάλια τις ιστορικές συνθήκες που εξώθησαν καθημερινούς ανθρώπους σε τέτοιες τερατώδεις πράξεις βίας. Αυτό για μένα είναι όλο το έργο. Δηλαδή πώς οι άνθρωποι χάνουμε την ψυχραιμία μας, πώς θεωρεί ο καθένας τον εαυτό του αυθεντία, μοναδικό και υπέρτατο ον στον πλανήτη και αυτό τον καθιστά έναν εξουσιαστή. Πως δηλαδή από μία πολύ λεπτή κλωστούλα, μπορεί να διαταραχθούν τα πράγματα χωρίς να έχεις καταλάβει και γιατί.

Cancel λοιπόν ο τίτλος της παράστασης. Μια λέξη viral γιατί ο καθένας μας κάνει cancel, ως ένα είδος εξουσίας που έχουμε και ως άποψη επί παντός επιστητού και αυτό συμβαίνει πάρα πολύ και στα social media. Αυτό εσύ πώς το αντιλαμβάνεσαι στην καθημερινότητά σου στη σχέση σου με τα social media;

Για μένα είναι εξαιρετικά βάρβαρος αυτός ο τρόπος. Εγώ θεωρώ ότι έχει βρεθεί μια άλλη μορφή όχλου γιατί δίνεται το δικαίωμα σ’ έναν άνθρωπο με το ψευδώνυμο π.χ. Jim2025, εντελώς απρόσωπα να γράψει και να σχολιάσει με χυδαίο τρόπο οτιδήποτε επιθυμεί. Αυτό λοιπόν είναι μια εξουσία. Πόσο εύκολα ακούμε κάτι και αρχίζουμε και το σχολιάζουμε όλοι σαν να είναι πραγματικό γεγονός, το οποίο μπορεί να μην υφίσταται καν ως γεγονός. Mπορεί να μην έχει καν ειπωθεί έτσι, να μην έχει υπάρξει καθόλου αυτό που λένε ότι έχει συμβεί με αποκορύφωμα να «δικάζονται» άνθρωποι ξαφνικά από την τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πληκτρολόγια και να καταδικάζονται και να ακυρώνονται άνθρωποι γιατί μπορούν να κάνουν όλοι τους αστυνόμους, τους δικαστές και τους ηθικολόγους. Κανένας δεν μπορεί να προσβάλλει, να ακυρώνει, να δικάζει έναν άνθρωπο για ένα like παραπάνω…  Με θυμώνει γιατί σκέφτομαι ανθρώπους που έχουν υποστεί τεράστια καταστροφή από αυτό. 

Να μείνουμε στο δίπολο άντρας- γυναίκα που είναι ένα θέμα που θίγει η παράσταση. Πώς βλέπεις τα πράγματα σήμερα σε σχέση με τις γυναίκες και πώς τα βλέπεις στον χώρο σου μετά το #MeToo;

Τρεις χιλιάδες χρόνια η πατριαρχική πληροφορία που έχουμε μέσα στο DNA μας είναι πολύ ισχυρή-και τρεις χιλιάδες χρόνια όπως καταλαβαίνεις, είναι πάρα πολλά για να διαγραφεί αυτή η πληροφορία μέσα σε κάποιες δεκαετίες. Ασυνείδητα ή συνειδητά και με μεγάλες μάχες κάποιες φορές την αναλαμβάνουμε κι εμείς οι γυναίκες αυτήν την πληροφορία. Γιατί κατά τη διάρκεια του #MeToo, έχω ακούσει φρικτά πράγματα από γυναίκα προς γυναίκα. Θέλω να πω πολλές φορές καταγγέλλουμε τους άντρες ενώ επί της ουσίας τα φρικτά σχόλια που κάνει μία γυναίκα προς μία άλλη γυναίκα είναι τερατώδη. Κι αυτά επίσης είναι πατριαρχία. Μήπως πρέπει λοιπόν η μία γυναίκα να αγκαλιάζει την άλλη λίγο περισσότερο ακόμα και αν διαφωνεί με αυτό που λέει, με αυτό που είναι ή πρεσβεύει;   

Έχει αλλάξει όμως κάτι προς το καλύτερο;

Σίγουρα υπάρχει μετατόπιση, απλά δεν ξέρω αν αυτή η μετατόπιση είναι πραγματική. Εννοώ πόσο βαθιά ρίζα έχει ή αν είναι απλά επιφανειακή μέσα στο σύστημα της πολιτικής ορθότητας. Τύπου, είναι γυναίκα, ας δώσουμε λόγο στις γυναίκες να υπάρξουν, να φανούν. Όμως ακόμα κι αυτό είναι σεξιστικό. Είναι σαν να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του αδύναμου φύλου. Όχι, δεν πρέπει. Το θέμα δεν είναι το αντίπαλο δίπολο άντρα- γυναίκα, το θέμα είναι να απεμπλακούμε από αυτή τη συντηρητική εξουσιαστική ενδεχομένως σκέψη ότι ο άλλος είναι κατώτερος από εμάς γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα. Η πατριαρχία εκεί βασίζεται, στην εξουσία δηλαδή ότι θεωρούμε μια ομάδα ανθρώπων κατώτερη από μας και αυτό έχει να κάνει με την ηλικία, με την εθνικότητα, με τη διαφορετικότητα, με το αν είσαι λευκός ή μαύρος, ομοφυλόφιλος ή straight, αν είσαι το, η ή ο… 

Ο χώρος του θεάτρου έζησε πολύ έντονες και λυτρωτικές ημέρες ενδεχομένως με το Metoo. Eσύ πώς το βίωσες;

Το ζήσαμε στη «νεκρή» και άσχημη περίοδο του κορωνοϊού. Είναι πολύ αισιόδοξο ότι οι άνθρωποι που κακοποιήθηκαν, μίλησαν γι' αυτό.  Παρ' όλα αυτά, αυτό που εγώ προσωπικά ως Αθηνά θεωρώ ως δική μου ιδιοσυγκρασία σωστότερο είναι ότι αυτό δεν πρέπει να λέγεται σε ένα κανάλι, αλλά στις αρμόδιες αρχές. Γιατί ξέρουμε ότι το κανάλι θα το χρησιμοποιήσει με έναν διαφορετικό τρόπο και θα έχουμε άλλα αποτελέσματα από αυτά που ενδεχομένως ένας κακοποιημένος άνθρωπος θα ήθελε. Γιατί σε ένα τηλεοπτικό πάνελ ή σε μια τηλεοπτική συνέντευξη παίρνει άλλη διάσταση. Γίνεται γιγαντιαία μικρό. 

Αυτά τα χρόνια που είσαι σε αυτό το χώρο, έχεις βιώσει κάτι που θα ονόμαζες παρενόχληση, σεξισμό, κακοποίηση;

Εννοείται. Γιατί είμαι 50 χρονών και κάνω αυτή τη δουλειά από 18 χρονών σχεδόν από τότε που ήμουν στη σχολή και έπαιξα figurant σε μια παράσταση. Εννοείται πως έχω δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση και μου έχουν πει «πως εάν δεν…, δεν θα κάνεις τίποτα επαγγελματικά». Όμως χωρίς να το έχω ξεχάσει, προσπάθησα να πάω παρακάτω. Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύω στη δικαιοσύνη που έχει η ίδια η ζωή.  Πιστεύω ότι όταν ένας άνθρωπος κάνει κακό σε έναν άλλον άνθρωπο, αυτός που έχει υποστεί το κακό, δεν χρειάζεται να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Θα έρθει η ίδια η ζωή να κατακεραυνώσει αυτόν που έπραξε ή σκέφτηκε άσχημα. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ακυρώνω τον νομικό πολιτισμό ή ότι πιστεύω ότι μπορεί ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει επειδή έτσι του γουστάρει. Φυσικά και όταν κάτι είναι ακραίο, οφείλεις όχι μόνο στον εαυτό σου αλλά και στο κοινωνικό σύνολο να το καταγγείλεις, για να αποτρέψεις ενδεχόμενες επαναληπτικές τάσεις του ίδιου ανθρώπου. Η δική μου εμπειρία ωστόσο δεν ήταν τόσο φρικτή ώστε να μπω στη διαδικασία να τo καταγγείλω. Επίσης απομακρύνθηκα. Δεν έμεινα να περιμένω και την επόμενη φορά. Με το που είδα κάποια συμπεριφορά, κάποια πράξη, μία κίνηση απομακρύνθηκα για να προστατέψω τον εαυτό μου. Είναι λάθος οποιοδήποτε κορίτσι ή οποιοδήποτε αγόρι ακούσει τη φράση «έλα μαζί μου, για να κάνεις καριέρα» να υποκύψει μόνο γι' αυτό. Αν θέλει, θα υποκύψει γιατί μπορεί να γουστάρει, μπορεί να ερωτευτεί μπορεί να κ@υλωσει για να το πω απερίφραστα. Μόνο τότε. Αν ακούσει ένα νέο παιδί αυτή τη φράση από οποιονδήποτε άνθρωπο, να ξέρει ότι είναι το μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου. Είναι μια χειριστική φράση, που αυτοί οι άνθρωποι που σκέφτονται έτσι, τη λένε σε παιδιά που ξέρουν ότι αυτό είναι το κουμπί τους και το εκμεταλλεύονται μέχρις εσχάτων. Όποιο παιδί ακούσει αυτή τη φράση από οποιονδήποτε, να βάλει φτερά στα πόδια και να φύγει και να μη φοβηθεί γιατί θα κάνει αυτό που ονειρεύεται. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια και τα κάνουν και πιο ζουμερά και πιο ωραία και πιο υγιή χωρίς μπολιάσματα, χωρίς λιπάσματα, με καθαρότητα.  Εγώ την έχω ακούσει αυτή τη φράση όταν ήμουν 22-23 χρονών και είναι πάρα πολύ εύκολο να πέσει κανείς στη λούμπα αυτή. Πόσο μάλλον όταν ο άλλος έχει και ένα εκτόπισμα, ένα σέβας, είναι μεγαλύτερος, ανήκει σε μια elite που θέλεις να πλησιάσεις.

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Θεσσαλονίκη και σε μια οικογένεια που εσύ ως μοναχοπαίδι ήσουν με κάποιο τρόπο και ο «γονιός των γονιών» σου. Είχες να παλέψεις με δύο πράγματα: με μια Θεσσαλονίκη «κλειστή» και συντηρητική από την οποία ήθελες να φύγεις και από την άλλη να ωριμάζεις ίσως πιο σύντομα, «μεγαλώνοντας» τους γονείς σου…

Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πάρα πολύ μικρή, τριών χρονών. Ήταν δύο άνθρωποι γλυκύτατοι, αξιαγάπητοι αλλά καθώς μεγάλωσα κατάλαβα ότι αυτοί οι δύο γονείς ήταν περισσότερο, παιδιά παρά γονείς. Αυτό μάλλον ασυνείδητα και για να αυτοπροστατευτώ, μπήκα στη διαδικασία να ωριμάσω πιο γρήγορα και επίσης σε κάθε σπίτι δηλαδή είτε στο ένα σπίτι που έμενα, της μίας γιαγιάς που ήταν του πατέρα μου είτε στο άλλο σπίτι της άλλης μου γιαγιάς που μέναμε με τη μητέρα μου όλοι μαζί,  έπρεπε κάθε φορά να προσαρμόζομαι στο σπίτι γιατί το κάθε σπίτι είχε άλλους κανόνες, άλλα όρια, άλλες ελευθερίες, οπότε εγώ έπρεπε να βρίσκω τις ισορροπίες σ’ αυτά. Αυτό καμιά φορά προκαλεί τεράστια σύγχυση ειδικά για  ένα παιδί χωρισμένων γονιών: τη διαφορετικότητα στα όρια που βάζουν οι γονείς. Αυτό είναι τόσο μπερδευτικό που διαταράσσει τον ψυχισμό ενός παιδιού. Εγώ είχα την τύχη, την ωριμότητα, το ένστικτο επιβίωσης να ανταπεξέλθω. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάστηκα και αρκετά χρόνια να κάνω ψυχανάλυση για να μπορέσω να αρθρώνω όλα αυτά. Είμαι ευγνώμων στον εαυτό μου που έκανα αυτό το τεράστιο δώρο της ψυχανάλυσης γιατί δεν το ανταλλάσσω με τίποτα από την πορεία μου μέχρι τώρα.

Η υποκριτική πώς ήρθε σαν απόφαση ζωής;

Η υποκριτική ήρθε από πολύ νωρίς. Έβλεπα πάρα πολύ θέατρο με τη μητέρα μου στο Κρατικό θέατρο Βορείου Ελλάδας. Όμως οι δύο ισχυρές μνήμες μου, είναι μία γενική και μία πολύ ειδική που με έκαναν να το αποφασίσω: η γενική  είναι αυτή η μαγική στιγμή που χτυπάει το τρίτο κουδούνι, είσαι στην πλατεία ως θεατής και σβήνουν τα φώτα και ξέρεις ότι όταν ανάψουν θα βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο, και αυτή η μυρωδιά του ξύλου και της σκόνης κάθε φορά που άνοιγε η αυλαία στην εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών. Ήταν σαν το ωραιότερο άρωμα του κόσμου. Η πιο ειδική μνήμη μου ήταν όταν, λίγο πριν χωρίσουν οι γονείς μου, μετά τον σεισμό του 1978 στη Θεσσαλονίκη, που κατεβήκαμε στην αδελφή της μητέρας μου στην Αθήνα. Ήταν Σεπτέμβριος και είχαμε πάει στο Λυκαβηττό για τα μπαλέτα Μπεζάρ με τη χορογραφία του Μπολερό και εκεί, το θυμάμαι σαν χτες, κατάλαβα ότι αυτό που κάνουν αυτοί οι άνθρωποι επάνω στη σκηνή, ήταν πολύ σπουδαίο. Νομίζω ότι αν ξανάρχιζα τη ζωή μου από την αρχή, αν είχα δεύτερη ζωή, σίγουρα πάλι με την τέχνη θα ήθελα να ασχοληθώ, μπορεί όχι με το θέατρο αλλά με κάτι άλλο πάλι με την τέχνη.

Και έρχεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία με την οποία σε γνωρίσαμε, η ταινία «Αυτή η νύχτα μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου όπου σκάει μπροστά μας ένα πρόσωπο όμορφο, ταλαντούχο, φρέσκο και μαθαίνουμε για την Αθήνα Μαξίμου που κερδίζει το Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2000…

Ήταν ένα σημείο καμπής της ζωής μου αυτό, γιατί η ευκαιρία αυτής της ταινίας με έκανε να μετακομίσω στην Αθήνα που ήθελα να φύγω έτσι κι αλλιώς αλλά πόσο μάλλον έγινε με μία πιο γλυκιά μετάβαση γιατί κατεβαίνοντας στην Αθήνα, είχα να κάνω κάτι. Δεν κατέβηκα στο πουθενά να ψάξω δουλειά. Από την άλλη όταν έγινε η ταινία και πήρα το βραβείο, οφείλω να σου ομολογήσω ότι αυτό δε με βοήθησε πολύ γιατί μάλλον οι άνθρωποι του χώρου σαν να περίμεναν να δουν τι είναι αυτό το κορίτσι. Είναι ταλαντούχα; Ποιο θα είναι το επόμενο της βήμα; Τι θα κάνει, με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει; Θα κάνει τηλεόραση ή δεν θα κάνει; Και αν κάνει, τι τηλεόραση θα κάνει; Υπήρχε μία αναμονή,  μέσα στην οποία το τηλέφωνο δεν χτύπησε καθόλου για δουλειά. Αν δεν είχα κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους που συνεργαζόμασταν, όπως ήταν ο Βασίλης Παπαβασιλείου, που τον γνώρισα στη Θεσσαλονίκη επειδή ήταν διευθυντής του Κρατικού θέατρου Βόρειου Ελλάδος και κάποιους άλλους ανθρώπους, δεν θα είχα δουλειά. Και αυτοί με πήραν όχι επειδή έπαιξα στην ταινία, αλλά γιατί απλά έβλεπαν κάτι σε μένα. Τα μόνα τηλέφωνα που χτυπούσαν ήταν από περιοδικά τύπου Playboy, Nitro. Και ήταν σοκαριστικό, γιατί όλο αυτό το σύστημα προσπαθούσε, ένα νέο φιντανάκι όπως ήμουν εγώ τότε, να το κάνουν sex symbol. Ήταν πάρα πολύ τρομακτικό.

Με όρους σημερινούς, θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι αυτό ήταν κακοποιητικό;

Μα τα μέσα είναι κακοποιητικά, γιατί τους αρέσουν τα πυροτεχνήματα. Όμως η δουλειά ενός ανθρώπου που ασχολείται με την τέχνη, δεν έχει πυροτεχνήματα. Έχει πορεία και εξέλιξη. Και εγώ αυτό συνειδητά ή ασυνείδητα το είχα από μικρή. Και είχα και καλούς δασκάλους. Ρουφούσα ό,τι άκουγα απ’ αυτούς, τα κατέγραφα σε τετράδια και έτσι καταλάβαινα ότι ένας άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη, έχει πορεία, διαδρομή, ταξίδι, όπου μέσα στο ταξίδι η λύπη θα διαδεχθεί τη χαρά και το αντίθετο. Και έτσι συνεχίζεις τη ζωή, ένα υπέροχο ταξίδι γεμάτο εμπειρίες και εσωτερικές διαδικασίες.

Κεφάλαιο Αιμίλιος Χειλάκης. Ως ζευγάρι είστε δύο ολόκληρες προσωπικότητες που δεν κατάπιε ο ένας τον άλλον στη διάρκεια των χρόνων και ίσως αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σε μία σχέση…

Νομίζω ότι αν θέλει κανείς να έχει πραγματικά μια σχέση, έτσι πρέπει να είναι. Γιατί έτσι δεν ξυπνάει μετά από 10 χρόνια και λέει «συγγνώμη εγώ που είμαι, τι είμαι, τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου και δεν το έκανα» και ξαφνικά κάνει μια ψυχική επανάσταση που τα σαρώνει όλα και ο άλλος μένει ενεός. Ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και άρα σέβεται τον άλλον άνθρωπο και συνεπαγωγικά σέβεται και τη σχέση του, οφείλει να μπορεί να αρθρώνει χωρίς φόβο και χωρίς πάθος τον προσωπικό του λόγο όποιος και αν είναι αυτός. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς με τον άνθρωπό σου, το κοινό μέλημα που νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει είναι ο σεβασμός του ενός προς τον άλλον.

 Είσαι ακόμα ερωτευμένη με τον Αιμίλιο;

 Όταν είσαι με έναν άνθρωπο 21 χρόνια, αυτό είναι το λιγότερο γιατί πια δεν μπορείς και δεν θέλεις να σκεφτείς τη ζωή σου χωρίς αυτόν, όχι από συνήθεια από επιλογή. Με τα χρόνια ο έρωτας μετατρέπεται σε κάτι άλλο πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό: θέλεις να φροντίσεις τον ανθρωπό σου, να πάρεις και να δώσεις τρυφερότητα, νοιάξιμο, και κυρίως απεριόριστη αγάπη. Και αυτή η αγάπη έχει στάδια γιατί μετά από 20 χρόνια δεν μπαίνεις στη διαδικασία όπως στην αρχή, να θες να αλλάξεις τον άλλον. Τον ξέρεις όπως είναι και χαίρεσαι, και εκπλήσσεσαι από κάτι που δεν είχες δει σ’ αυτόν και χαίρεσαι όταν τον βλέπεις να προχωράει σε κάτι που υπολειπόταν πριν. Δεν μπορείς να είσαι με έναν άνθρωπο αν δεν έχεις αυτό το θαυμασμό του έρωτα γιατί ο έρωτας για μένα είναι θαυμασμός αλλά μεταλλάσσεται, γίνεται κάτι άλλο ή παίρνει άλλη μορφή ο ίδιος ο έρωτας.

Κεφάλαιο- Μητρότητα. Ήταν κάτι το οποίο το προσπάθησες και το οποίο μετά από καιρό αποφάσισες να το κλείσεις σ’ ένα κουτάκι. Θες να μας μιλήσεις λίγο για αυτή τη μετάβαση από την προσπάθεια να κάνεις παιδί μέχρι την απόφαση να διοχετεύσεις το μητρικό σου φίλτρο στους ανθρώπους που αγαπάς…

θα σου πω μία σκηνή: Ήμασταν κάπου και τρώγαμε και κάποια στιγμή βγήκα έξω από αυτό το εστιατόριο για να κάνω ένα τσιγάρο. Εκεί βγήκαν δύο κυρίες οι οποίες ζουν σε ένα νησί, είχαν πιει και τα κρασάκια τους και κάποια στιγμή -περιμένοντας το ταξί να τις παραλάβει- με ρωτάνε: «Είστε παντρεμένη;», τους απαντάω καταφατικά. «Παιδιά έχετε;», τους λέω ότι δεν έχω. Τότε γυρίζει η μία με τη μεγαλύτερη απελπισία που έχω δει σε άνθρωπο και μου λέει «μπράβο σας, ευτυχώς δεν πέσατε σε αυτή την παγίδα. Εμείς ως γυναίκες πέσαμε σε αυτή την παγίδα, μπράβο σας που δεν έχετε παιδιά». Ήταν σοκαριστικό! Γιατί αισθάνθηκα ότι το κεφάλαιο παιδί ανήκει μέσα στο τοπίο αυτής της κοινωνικής στρόφιγγας που λέγεται οικογένεια και ότι αν δεν έχεις παιδιά, δεν έχεις οικογένεια. Ότι μία γυναίκα για να εκπληρώσει το στόχο της στη ζωή, πρέπει να γίνει μητέρα. Αυτό όμως ανήκει σε μια εποχή της γιαγιάς μου ή της μάνας μου. Σήμερα οικογένεια είσαι και μόνος σου. Είσαι εσύ και ένα παιδί που υιοθετείς. Εσύ και μια γάτα. Για μένα και αυτό είναι οικογένεια. Για να μην μπερδευόμαστε... κάποιος άνθρωπος που δεν έχει παιδί, δεν σημαίνει ότι κουβαλάει κάποιο στίγμα. Υπάρχουν άνθρωποι που από επιλογή δεν θέλουν να κάνουν παιδιά γιατί ξέρουν ότι ο τρόπος με τον οποίο ζουν είναι απαγορευτικός στο να μεγαλώσουν και να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο γιατί καταλαβαίνουν ότι η ευθύνη είναι τεράστια. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που κάνουν παιδιά σαν να παίρνουν μια κούκλα από μια βιτρίνα χωρίς να καταλαβαίνουν ότι το παιδί χρειάζεται φροντίδα, προστασία, όρια. Υπάρχουν άλλοι οι οποίοι προσπαθούν με το υστέρημά τους το οικονομικό και του χρόνου τους και της ζωής τους όλης να τα φέρουν πέρας κάνοντας παιδιά. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος για μένα. Αυτό που συνέβη με εμάς είναι ότι κάναμε πολλές προσπάθειες και δυστυχώς αποτυχημένες με πολλές αποβολές διδύμων, το οποίο ήταν πολύ πληγωτικό, γιατί κάθε φορά ήταν ένα πένθος ξεχωριστό και μοναδικό. Ήταν πάλι συνέχεια μιας προσπάθειας να το ξεχάσουμε ή να πάμε παρακάτω και να ξαναπροσπαθήσουμε. Εξωσωματικές δεν κάναμε γιατί δεν ήθελα να μπω στην διαδικασία να βάλω ορμόνες μέσα στο σώμα μου οι οποίες δεν ήξερα αν στο μέλλον θα στερούσαν την ύπαρξή μου από αυτό το παιδί που θα είχα προσπαθήσει τόσο πολύ να το κάνω. Αυτό που ήταν σημαντικό για μένα και τον Αιμίλιο ήταν ότι για κανέναν μας, δεν ήταν αυτοσκοπός ένα παιδί. Προσπαθήσαμε αρκετές φορές, δεν ευοδώθηκαν οι προσπάθειες και από ένα σημείο και μετά, είπα ότι η φύση ξέρει πού δίνει το προνόμιο της μητρότητας νωρίς οπότε αποφάσισα ότι δεν θα γίνω μητέρα στα 47. Μετά μπήκαμε στη διαδικασία υιοθεσίας. Αυτό ήταν ένα τεράστιο μάθημα του πώς είναι αυτό το πλαίσιο εδώ στην Ελλάδα. Τα είδαμε όλα. Δεν τα καταφέραμε και είπαμε δεν πειράζει γιατί συναντάμε, συναναστρεφόμαστε και κάνουμε παραστάσεις με τόσο νέα ταλαντούχα παιδιά που κάθε φορά που γνωρίζουμε ένα παιδί που μας ξυπνάει ένα ένστικτο φροντίδας, προσοχής και τρυφερότητας, λέμε ότι θα τον υιοθετήσουμε (γέλια). Είναι τόσα παιδιά με τα οποία συνεργαζόμαστε, που μπορούμε αυτή την αγάπη, αυτό το πατρικό ή το μητρικό φίλτρο να το μοιράσουμε και να το πολλαπλασιάσουμε. 

Σαν απολογισμό αυτής της κουβέντας που κάναμε, τι μήνυμα θέλεις να στείλεις  σε όσους τη διαβάσουν;

Αυτό που θα ήθελα να πω είναι να αναλάβουμε περισσότερο τις υποχρεώσεις μας προτού ζητήσουμε τα δικαιώματά μας.  

*Ευχαριστούμε πολύ το By the Glass (Σουρή 3) και τη Φωτεινή Παντζιά για τη φιλοξενία.