Η Αντουανέτα είχε γεννηθεί το Δεκέμβριο του 1920, κόρη του πρίγκιπα Πιέρ του Μονακό, πρώην κόμη του Πολινιάκ, και της πριγκίπισσας Σαρλότ του Μονακό. Αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από τη γέννησή της το Μονακό είχε βρεθεί χωρίς διάδοχο και το μικροσκοπικό κρατίδιο κινδύνευσε να ενσωματωθεί στην Ιταλία. Ο παππούς της Αντουανέτας, πρίγκιπας Λουδοβίκος Β', μπροστά στον κίνδυνο να τον διαδεχθεί ένας Γερμανός εξάδελφός του, θυμήθηκε ότι είχε αποκτήσει μια κόρη εκτός γάμου από τη σχέση του με μια τραγουδίστρια των καμπαρέ, τη Ζιλιέτ Λουβέ.
Η Λουβέ, με τη σειρά της, ήταν η κόρη μιας κυρίας που έπλενε τα ρούχα του Λουδοβίκου την εποχή που εκείνος υπηρετούσε στο Γαλλικό Στρατό στο Αλγέρι. Η Σαρλότ αναγνωρίστηκε από τον πρίγκιπα το 1919 και τον επόμενο χρόνο παντρεύτηκε τον κόμη Πιέρ ντε Πολινιάκ, ο οποίος με το γάμο του έγινε πρίγκιπας του Μονακό. Οι δυο τους απέκτησαν δύο παιδιά, την Αντουανέτα, το 1920, και τον Ρενιέ, τρία χρόνια αργότερα. Ο γάμος τους όμως ήταν ιδιαίτερα δυστυχής, ίσως επειδή ο πρίγκιπας ήταν ομοφυλόφιλος.
Οι συνεχείς καβγάδες του ζευγαριού σημάδεψαν τα παιδικά χρόνια, τόσο του Ρενιέ όσο και της Αντουανέτας. Τα δύο παιδιά περνούσαν αρκετό καιρό με τον παππού τους, που ωστόσο ερχόταν σπάνια στο Μονακό για περισσότερους από τρεις μήνες το χρόνο, προτιμώντας να διασκεδάζει στο Παρίσι ή να κυνηγά στη Σκωτία.
Η Σαρλότ και ο Πιέρ χώρισαν το 1930 και πήραν διαζύγιο τρία χρόνια αργότερα. Η Σαρλότ παραιτήθηκε των δικαιωμάτων της στο θρόνο του Μονακό με την ενηλικίωση του Ρενιέ, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο με το θάνατο του Λουδοβίκου, κι έτσι εκείνη πέρασε το υπόλοιπο της ζωής της χαράζοντας την πορεία της μακριά από πριγκιπικές υποχρεώσεις. Τα τελευταία της χρόνια τα πέρασε σε μια φάρμα έξω από το Παρίσι την οποία είχε μετατρέψει, παρά τους φόβους των παιδιών της, σε κέντρο αναπροσαρμογής για πρώην κατάδικους. Είχε διάφορους εραστές, ο τελευταίος από τους οποίους ήταν ένας πρώην κλέφτης πολύτιμων κοσμημάτων...
Από πολύ νωρίς η Αντουανέτα έδειξε ότι θα ακολουθούσε τα βήματα της μητέρας της. Ως παιδί ήταν τόσο μικροσκοπική ώστε η οικογένειά της να της χαρίσει το χαϊδευτικό Tiny, που της έμεινε για το υπόλοιπο της ζωής της. Μετά το τέλος το Β' Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε ο μεγάλος της δεσμός με τον ελληνοϊσπανικής καταγωγής πρωταθλητή του τένις και επιφανή δικηγόρο του Μόντε Κάρλο, Αλέκο Νοζές. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά εκτός γάμου, την Ελίζαμπεθ Αν, το 1947, τον Κριστιάν, το 1949 και την Κριστίν το 1951. Το Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς η Αντουανέτα και ο Νοζές παντρεύτηκαν, ο γάμος όμως δεν ήταν γραφτό να κρατήσει και τρία χρόνια αργότερα πήραν διαζύγιο. Πριν από αυτό όμως η Αντουανέτα είχε προλάβει να εμπλακεί σε μια συνωμοσία που παραλίγο να της κοστίσει τα πάντα. Γύρω στο 1950 η Αντουανέτα, που ήταν η πρωτότοκη κόρη, άρχισε να ερευνά την πιθανότητα να αντικαταστήσει τον Ρενιέ στο θρόνο με απώτερο σκοπό να τη διαδεχθεί ο γιος της.
Σύμμαχο στα σχέδιά της είχε τον Ζαν Σαρλ Ρέι, πρόεδρο της Βουλής του Μονακό, ο οποίος είχε γίνει εραστής της. Εκείνη την εποχή ο Ρενιέ είχε ένα σοβαρό δεσμό με την ηθοποιό Ζιζέλ Πασκάλ με την οποία είχε γνωριστεί όταν σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Μονπελιέ. Ο δεσμός του μετρούσε σχεδόν μία δεκαετία, ζούσαν μαζί και ήταν βέβαιο ότι θα παντρευτούν. Τότε η Αντουανέτα άρχισε να σπέρνει τη φήμη ότι η όμορφη Γαλλίδα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, συνεπώς ο Ρενιέ δε θα μπορούσε να αποκτήσει διάδοχο.
Η πριγκίπισσα έφτασε στο σημείο να διαδώσει πως την Πασκάλ είχε εξετάσει γιατρός στο Μόντε Κάρλο και είχε επιβεβαιώσει ότι ήταν στείρα. Χρόνια αργότερα, όταν η ηθοποιός απέκτησε παιδί από το γάμο της με τον ηθοποιό Ρεϊμόν Πελεγκρίν, η κακόβουλη φημολογία έσβησε οριστικά. Ο αρραβώνας της με τον Ρενιέ όμως έλαβε τέλος το 1953. Ο Ρενιέ εξασφάλισε τη διαδοχή του με το γάμο του με την Γκρέις Κέλι και η Αντουανέτα εγκατέλειψε το Μόντε Κάρλο για να ζήσει στο μικρό γραφικό χωριό Εζ, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μονακό. Παρότι είχε προσπαθήσει να τον εκθρονίσει, και παρά τον εκρηκτικό της χαρακτήρα και τη μόνιμη διάθεσή της για παρασκηνιακά παιχνίδια, η Αντουανέτα αγαπούσε τον αδελφό της και εκείνος της είχε αδυναμία.
Η Γκρέις Κέλι λειτούργησε μάλλον κατευναστικά στην ένταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα στα δύο αδέλφια και έτσι γρήγορα η Αντουανέτα έγινε ξανά δεκτή στο ανάκτορο των Γκριμάλντι. Την ίδια στιγμή η προσωπική της ζωή εξακολουθούσε να είναι πολυτάραχη. Το 1961 παντρεύτηκε τον Ζαν Σαρλ Ρέι, και αυτός όμως ο γάμος κατέληξε σε διαζύγιο.
Ο τελευταίος της γάμος ήταν με το χορευτή Τζον Γκίλπιν, τον οποίο γνώριζε από τα νεανικά της χρόνια.
Είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά τη δεκαετία του '40, όταν εκείνος χόρευε με το μπαλέτο του μαρκησίου Ντε Κουέβας στο Μόντε Κάρλο. Παρότι μάλλον προτιμούσε τους άνδρες, ο Γκίλπιν ήταν μια καλή συντροφιά για την Αντουανέτα. Η πριγκίπισσα δεν έμεινε παντρεμένη για πολύ καιρό. Προς μεγάλη της θλίψη, μόλις έξι εβδομάδες μετά το γάμο τους, ο νέος της σύζυγος έπαθε καρδιακή προσβολή και πέθανε σε ηλικία 53 ετών. Η άτακτη συναισθηματική ζωή χαρακτήριζε πάντα τις πριγκίπισσες του μικροσκοπικού κρατιδίου και τα επόμενα χρόνια οι κόρες του Ρενιέ, Καρολίνα και Στεφανί, θα συνέχιζαν επάξια την παράδοση...
Η μεγάλη αγάπη της Αντουανέτας ήταν τα ζώα. Ήταν πρόεδρος της φιλοζωικής εταιρίας στο Μονακό και στη βίλα της Le Bout de Monde στο Εζ είχε δημιουργήσει ένα καταφύγιο για αδέσποτα ζώα στο οποίο φιλοξενούσε δεκάδες σκύλους και γάτες.
Με το πέρασμα του χρόνου τα ζώα πολλαπλασιάστηκαν και σε αυτά προστέθηκαν εκατοντάδες πουλιά, ενώ αυξήθηκε και ο αριθμός του προσωπικού που τα φρόντιζε. Τα τελευταία χρόνια οι επισκέπτες παραπονιόντουσαν ότι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την πριγκίπισσα, που περνούσε τις μέρες της κυριολεκτικά περικυκλωμένη από ζώα. Μέλη του προσωπικού της τη χαρακτήρισαν «εντελώς τρελή», εκείνη όμως δήλωνε πιο ευτυχισμένη από ποτέ όταν ήταν με τα αγαπημένα της μέλη του ζωικού βασιλείου. Αν και είχε τη χαρά να δει εγγόνια από τα παιδιά της, ο θάνατος της μικρής της κόρης το 1999 ήταν ένα οδυνηρό χτύπημα.
Χωρίς ποτέ να χάνει το κέφι της για τη ζωή, η Αντουανέτα πρόλαβε να γιορτάσει το 2011 τα 90 της χρόνια σε ένα πάρτι στο Καφέ ντε Παρί, στο Μόντε Κάρλο, περιτριγυρισμένη από παιδιά και εγγόνια. Θα έφευγε από τη ζωή λίγες μέρες πριν από τον ετήσιο Χορό των Ρόδων, τον οποίο δεν είχε χάσει ποτέ μέχρι τότε...
