Το 1992, ο Francis Ford Coppola παρουσίασε τη δική του εκδοχή του Bram Stoker’s Dracula, μια σκοτεινή, αισθησιακή κινηματογραφική εμπειρία που άφησε εποχή. Ο Gary Oldman υποδύθηκε τον ακαταμάχητο βρικόλακα, ενώ ο Anthony Hopkins ενσάρκωσε τον Van Helsing, τον ατρόμητο κυνηγό του. Εκείνη την εποχή, ο Anthony Hopkins είχε μόλις κερδίσει το Όσκαρ για τον εμβληματικό ρόλο του Dr. Hannibal Lecter στο The Silence of the Lambs (1991), έναν ρόλο που τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους κινηματογραφικούς «δαίμονες» όλων των εποχών.
Και όμως, η σχέση του με τον Δράκουλα είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Στο νέο του βιβλίο We Did OK, Kid, ο ηθοποιός κάνει έναν απολογισμό της μακράς του πορείας και αποκαλύπτει πώς «γέννησε» τον χαρακτήρα που σημάδεψε την ποπ κουλτούρα. «Διαισθητικά ήξερα πώς να υποδυθώ τον Hannibal», γράφει. «Έχω τον διάβολο μέσα μου. Όλοι τον έχουμε. Ξέρω τι φοβίζει τους ανθρώπους».
Μάλιστα, έχει παραδεχθεί πως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων απέφευγε συστηματικά τη συμπρωταγωνίστριά του Jodie Foster, προκειμένου να διατηρηθεί η ψυχρή, αγχώδης απόσταση ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. «Τώρα είμαστε πολύ καλοί φίλοι», σημειώνει. «Αλλά τότε, την τρόμαζα». «Την πρώτη μέρα που συναντηθήκαμε για να διαβάσουμε το έργο, ήμουν όσο πιο τρομακτικός μπορούσα. Μπορούσατε να ακούσετε μια καρφίτσα να πέφτει στο δωμάτιο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, είδα τη Jodie να σφίγγεται στην καρέκλα της», θυμάται.
Η επιρροή από τον Δράκουλα είναι επίσης ξεκάθαρη. Ο Anthony Hopkins αποκαλύπτει στο βιβλίο, αλλά και σε συνέντευξή του στο BBC, ότι ο χαρακτηριστικός «ήχος» που έκανε με τα χείλη του ως Hannibal, το ανατριχιαστικό σύριγμα που μιμούνται ακόμα οι θαυμαστές της ταινίας, προήλθε από τη μίμηση του Bela Lugosi, του θρυλικού ηθοποιού που ενσάρκωσε τον Δράκουλα. «Όταν ήμουν παιδί, τον είχα δει στον Δράκουλα και με είχε καθηλώσει. Ήταν από τα πρώτα μεγάλα βιβλία που διάβασα. Θυμάμαι μια σκηνή όπου ο Jonathan Harker κόβεται με ξυράφι και ο Δράκουλας αντιδρά με έναν ήχο – ένα μείγμα συριγμού και ρουφήγματος. Αυτόν τον ήχο είχα στο μυαλό μου όταν δημιούργησα τον Hannibal».
Ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι του βιβλίου αφορά τα παιδικά του χρόνια και το bullying που δέχτηκε. Οι συμμαθητές του κορόιδευαν το μεγάλο του κεφάλι, αποκαλώντας τον «κεφάλι ελέφαντα». Οι δάσκαλοι τον χτυπούσαν, οι γονείς του πίστευαν πως δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Κι όμως, όλα αυτά έγιναν η κινητήριος δύναμη πίσω από τη δημιουργική του ένταση. «Αυτό με διαμόρφωσε», γράφει. «Μου έδωσε έναν πυρήνα θυμού, πείσματος και διάθεσης για εκδίκηση». Όπως παραδέχτηκε όταν πήρε το πρώτο του Όσκαρ, το 1992 για την ταινία Hannibal Lecter, χτύπησε την πόρτα στο σπίτι των γονιών του και είπε: «Εικάζω πως τα πήγα καλά».
Ο Anthony Hopkins μιλά ανοιχτά και για τους προσωπικούς του δαίμονες, την αλκοολική του πορεία και τη θυμωμένη του συμπεριφορά. «Αυτό είναι το άσχημο πρόσωπο του αλκοολισμού», γράφει στα απομνημονεύματά του. «Ξυπνά μέσα σου κάτι βίαιο. Δεν είμαι καθόλου περήφανος γι’ αυτό». Ο θυμός, όπως εξηγεί, είχε βαθιές ρίζες: «Ερχόταν από μέσα μου, από τις ανασφάλειές μου, από τα χρόνια του σχολείου, από το bullying που βίωσα. Δεν άντεχα την εξουσία». Τον Δεκέμβριο του 1975, στο Λος Άντζελες, έφτασε σε ένα σημείο αφύπνισης, όταν οδηγήθηκε «σε πλήρη απώλεια συνείδησης από την κατανάλωση αλκοόλ». Τότε κατάλαβε ότι είχε φτάσει στο τέλος του δρόμου και έκανε ένα τηλεφώνημα ζητώντας βοήθεια. «Ξαφνικά, κάτι μέσα μου είπε: “Τελείωσε. Τώρα μπορείς να αρχίσεις να ζεις.” Η επιθυμία για ποτό εξαφανίστηκε και δεν επέστρεψε ποτέ».
Η άμυνα που ανέπτυξε απέναντι στον κόσμο γύρω του ήταν επίσης ουσιαστική για την προσωπικότητά του: «Από το σχολείο μέχρι τη στρατιωτική θητεία, υπήρξα στόχος φωνών, ταπεινώσεων και bullying. Κάποια στιγμή, ανέπτυξα έναν μηχανισμό άμυνας που με προστάτευε από τον πόνο. Απλώς τους κοίταζα στα μάτια χωρίς να αντιδρώ, κι αυτό τους τρέλαινε. Κλείνεσαι στον εαυτό σου και σκέφτεσαι: “Εντάξει, δεν μπορείς να με πληγώσεις, έτσι δεν είναι;”». Και όπως λέει, αυτή η άμυνα έγινε «μια μορφή εξουσίας: να μπορείς να πεις “δεν με νοιάζει”».
Στο βιβλίο We Did OK, Kid, ο Hopkins μιλά ανοιχτά για την πιο επώδυνη πλευρά της προσωπικής του ζωής – τους δύο πρώτους γάμους του και τις εξωσυζυγικές σχέσεις που ο ίδιος παραδέχεται ότι κατέστρεψαν ό,τι καλό είχε χτίσει. Αναφέρεται ειδικά στην πρώην σύζυγό του, Jennifer Lynton, με την οποία έμεινε παντρεμένος σχεδόν είκοσι χρόνια. «Έκλεινε τα μάτια σε ό,τι κι αν έκανα. Μόνο χρόνια αργότερα έμαθε για τις απιστίες μου», γράφει. Και συνεχίζει με μια ωμή ειλικρίνεια: «Δεν ξέρω αν κι εκείνη είχε εραστή. Θα ήθελα να ελπίζω πως ναι. Δεν θα την κατηγορούσα ποτέ γι’ αυτό. Θα ήταν κάποια παρηγοριά να ξέρω ότι βρήκε λίγη ευτυχία εκείνα τα χρόνια, παρά εμένα. Ήταν λυπηρό, γιατί άξιζε καλύτερα από εμένα, πραγματικά. Έφερε μια αλλαγή στη ζωή μου, κι εγώ την κατέστρεψα. Αναλαμβάνω πλήρως την ευθύνη γι’ αυτό».
Ο ηθοποιός έχει παντρευτεί τρεις φορές: πρώτη με την Πετρονέλα Μπάρκερ, δεύτερη με την Τζένιφερ Λίντον, και από το 2003 με την Στέλλα Άρογεϊβ. «Δεν της έκανα τη ζωή εύκολη. Ήταν σαν να είχε πιάσει τίγρη από την ουρά». Στη βιογραφία του παραδέχεται πως ήταν χάλια όταν χώρισαν: «Έτρεχα μακριά από προβληματικές καταστάσεις στις ταινίες, από κατεστραμμένες σχέσεις με γυναίκες, από έλλειψη εμπιστοσύνης και από μια νευρωτική εμμονή να είμαι απομονωμένος».
Παρά τις εξομολογήσεις του, ο Hopkins παραμένει ένας άνθρωπος σημαδεμένος από συναισθηματικές αποστάσεις. Η σχέση του με τη μοναδική του κόρη, Abigail Hopkins, κόρη της πρώτης του συζύγου Petronella Barker, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη εδώ και δεκαετίες. Η Abigail έχει μιλήσει δημόσια για την απόσταση, λέγοντας πως μεγάλωσε «χωρίς πατέρα», ενώ εκείνος έχει παραδεχθεί με αφοπλιστική ψυχραιμία πως δεν γνωρίζει καν αν έχει εγγόνια. «Οι άνθρωποι χωρίζουν, κάποιοι δεν τα καταφέρνουν να κρατήσουν δεσμούς. Έτσι είναι η ζωή», είχε πει σε συνέντευξή του, με εκείνη την κλινική αποδοχή που συχνά κρύβει ενοχή. Είναι μια σιωπηλή πληγή πίσω από την παγωμένη αξιοπρέπεια και τη διαρκή αυτοσυγκράτηση που τον χαρακτηρίζει δημόσια.
Σήμερα, ο Anthony Hopkins δείχνει να έχει αφήσει πίσω του τις σκοτεινές του εποχές, παραμένοντας ευαισθητοποιημένος απέναντι στον κόσμο γύρω του. Η βιογραφία χαρακτηρίζεται ως «συγκλονιστική» και «ευάλωτη» ανάγνωση, μια ειλικρινής ματιά στη ζωή ενός ανθρώπου που βρήκε τον δρόμο του μέσα από το μίσος, την ανασφάλεια και τους προσωπικούς του δαίμονες.
