«Η Ζωή είναι το κορίτσι με το οποίο θέλεις απεγνωσμένα να βγεις ραντεβού, αλλά στη μητέρα σου θα πας την Αλίκη» είχε γραφτεί σε άρθρο εφημερίδας στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 όταν ο Τύπος ήθελε τις δυο σταρ αντίπαλες που διεκδικούσαν την εύνοια του Φιλοποίμενα Φίνου και τις υψηλές αμοιβές της Φίνος Φιλμ. Είναι αλήθεια πως ο ρόλος στον «Κατήφορο» που έκανε διάσημη τη Ζωή Λάσκαρη είχε αρχικά προταθεί στη Βουγιουκλάκη που όμως τον αρνήθηκε μη θέλοντας να αλλοιώσει την κινηματογραφική της εικόνα. Ωστόσο δεν την έβλεπε ως απειλή. «Η Ζωίτσα είναι άλλο πράγμα, δεν ξέρει να παίζει κωμωδία, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που κάνω εγώ», λέγεται ότι είχε πει.
Η Ζωή Λάσκαρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Μαρινέλλα και ο Βλάσσης Μπονάτσος.
Σίγουρα μετά το τέλος του Φίνου οι δυο τους έγιναν αχώριστες, με μια φιλία που κράτησε μέχρι το θάνατο της Αλίκης Βουγιουκλάκη το 1996. Πάντα μαζί στις νυχτερινές εξόδους και τις πρεμιέρες, στα δείπνα στη Ράτκα και τα πάρτι στο «Εργοστάσιο», ή τα σαββατοκύριακα στο Θεολόγο. Η Ζωή Λάσκαρη ήταν στο αεροδρόμιο για να εμψυχώσει τη φίλη της όταν λίγο πριν το τέλος έφυγε για το εξωτερικό αναζητώντας ιατρική βοήθεια, αλλά και στο πλευρό της στο Ιατρικό Κέντρο στη μεγαλύτερη δοκιμασία της, ενώ μια ανεπιβεβαίωτη φήμη την θέλει να επιμελείται την εμφάνιση της Αλίκης στην επίπονη «τελευταία αυλαία» στο Α’ Νεκροταφείο.
Αλίκη και Ζωή: Δύο αχώριστες γυναίκες
Η Ζωή Λάσκαρη είχε γράψει ένα κείμενο για τις τελευταίες στιγμές της Αλίκης Βουγιουκλάκη που είχε συγκινήσει, αλλά και είχε προκαλέσει αντιδράσεις καθώς έδινε στην δημοσιότητα στιγμές που ίσως θα έπρεπε να μείνουν ιδιωτικές:
Ζωή και Αλίκη: Φίλες για μια ζωή
«Αλίκη µου, ησύχασε. Εγώ τώρα θα κάτσω εδώ δίπλα σου και θα σου κρατάω το χεράκι σου. Και θα σου αλλάζω τις κοµπρέσες στο µέτωπο, γιατί θα είσαι συνέχεια ιδρωµένη. Κοριτσάκι µου, θα σου ψιθυρίσω. Γλυκό µου κορίτσι. Και τα ποδαράκια σου θα είναι ζεστά. Και τα μαλλιά σου θα λάµπουν όπως δεν έλαµπαν ποτέ. Και θα µου λες, Ζωή, δεν θέλω να πεθάνω. Με άφησες όµως να αναρωτιέµαι, κοριτσάκι µου: άξιζαν τελικά όλες αυτές οι μάχες για την πρώτη θέση; Άξιζε αυτό το ρήµαγµα για τον πρωταθλητισμό; Πριν έρθω, πέρασα αναγκαστικά μέσα από το στρατόπεδο των δημοσιογράφων. Έχουν κατασκηνώσει στην είσοδο. Πίνουν τους καφέδες µε τα κιλά για να κρατηθούν όρθιοι. Στα κόκκινα άυπνα µάτια τους λιµνάζει η θανατολαγνεία, που τούτη τη φορά θα συνοδεύεται από το τρόπαιο μιας ανώφελης αποκλειστικότητας. Το ξέρεις πως είσαι Εθνική και πως κανείς δεν δικαιούται αποκλειστικές παρτίδες μαζί σου. Τώρα που σου χαϊδεύω το μέτωπο ξέρεις τι σκέφτοµαι; Πως θέλω να πεθάνω ήσυχα, Αλίκη. Ούτε επικήδεια φλας, ούτε μετά θάνατον ύµνους, ούτε χειροκροτήματα, ούτε ετεροχρονισμένες φιλίες από ανθρώπους που όσο ζούσα, ξέρεις, ούτε να τους χέσω. Μια ήσυχη κηδεία, µε την οικογένειά µου και τρεις φίλους. Αθόρυβα, σιωπηρά, συνένοχα, µε την ευχαρίστηση πως κανείς άλλος δεν θα μάθει ποτέ πώς έζησα. Το ξέραµε, Αλίκη, ήταν ο κοινός µας τόπος: μεγαλώσαµε και ζήσαµε σε µια χώρα που μονάχα νεκρός θα δικαιούσαι τον έπαινο».
Η Αλίκη ανάμεσα στη Ζωή και τον Βλάσση.
«Στο σπίτι μου στην Αθήνα περάσαμε μαζί μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου» είχε πει η Ζωή Λάσκαρη για τη σπάνια φωτογραφία που συλλαμβάνει τις δυο σταρ σε χαλαρή στιγμή κατ’οίκον. “Την λατρεύω κυριολεκτικά. Μαζί της δεν πλήττεις ποτέ, έχει φοβερό χιούμορ», έλεγε για την Αλίκη. «Σαν φίλη έχει ένα πολύ σπουδαίο προσόν: Είναι εχέμυθη. Είναι ο άνθρωπος που θα τρέξει στις δύσκολες στιγμές σου και θα σε βοηθήσει, έχει πράγματα σπάνια και για αυτό είμαστε και τόσο πολύ φίλες. Είμαστε και οι δύο ξανθές, είμαστε και οι δυο τα αγαπημένα παιδιά του Φίνου αλλά χαράξαμε διαφορετικές πορείες και δεν έχουμε ομοιότητες. Έχουμε και οι δυο την ίδια καλή, ανθρώπινη ψυχή. Η Αλίκη αντιμετωπίζει τις δύσκολες στιγμές της πολύ ανθρώπινα. Πικραίνεται στεναχωριέται κλαίει, αλλά έχει πολύ κουράγιο και θάρρος…».
Είναι Μάιος του 1996 στο Ελληνικό και η Αλίκη φεύγει για εξετάσεις στο εξωτερικό.
«Είναι ένα ξεχωριστό κορίτσι, με διακριτική παρουσία τόσο στη Φίνος Φιλμ όσο και κατόπιν στο θέατρο», συμπλήρωνε η Αλίκη για την Ζωίτσα, όπως αποκαλούσε τη φίλη της. Οι δυο τους πέρασαν πολλά, εύκολα και δύσκολα. Από τα πιο χαριτωμένα περιστατικά, όταν η Ζωή Λάσκαρη πλημμυρισμένη από οικολογικές ανησυχίες ήθελε να απαλλαγεί από τις γούνες της και να τις πετάξει, η Αλίκη της διαμήνυσε « Δώστες σε μένα Ζωίτσα μου να στις φυλάξω εγώ, και αν σου περάσει στις ξαναδίνω!».
