Αλέκα Κανελλίδου- Γιάννης Γιαννουσάκης: Μητέρα και γιος μας μιλούν για τη μουσική, τη νοσταλγία και τη μαγεία των νέων αρχών

Γιάννης Γιαννουσάκης: Οι δυσκολίες στη σκηνή, είτε τη μοιράζεσαι είτε όχι, εκείνη την ώρα δεν διαφέρουν. Οι απολαύσεις αλλάζουν: να απολαμβάνει ο κόσμος αυτό που απολαμβάνεις εσύ και, μαζί, η μητέρα σου. Η συνύπαρξή μας είναι μια «ρομαντική» στιγμή μεταξύ γονιού και παιδιού.

Τι σας συνδέει προσωπικά με το τραγούδι «Ροζ» και γιατί το επιλέξατε;

Α.Κ.: Είναι ένα κομμάτι που πάντα αγαπούσε ο Γιάννης και ήθελε να τραγουδήσουμε μαζί. Ο Γιάννης Μηλιώκας περιγράφει εξαιρετικά πραγματικές ιστορίες ζευγαριών, ανθρώπων που ζουν μαζί, και το ρόλο που παίζει ο χρόνος στη ζωή και τις συμπεριφορές τους.

Γ.Γ.: Το 2010 παίζαμε με μια μπάντα σε μια μουσική σκηνή στην Αθήνα. Ένα βράδυ, ήρθε η μητέρα μου να με δει. Ανέβηκε στη σκηνή και, χωρίς πρόβα, τραγουδήσαμε το «Ροζ». Είχα απίθανο τρακ, αλλά όλο ήταν μαγικό. Το «Ροζ» είναι ένα ρομαντικό κομμάτι για μια σχέση αγάπης, έρωτα, φιλίας, γονιού... Περιγράφει σχεδόν απόλυτα τη σχέση μας από πάντα.

Πώς ήταν η μετάβαση από τα ναυτιλιακά στο τραγούδι; Τι σας έκανε να πάρετε αυτό το ρίσκο;

Γ.Γ.: Το αντίθετο θα ήταν δύσκολο. Για τη μετάβαση από ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον, από μια άλλη χώρα στη δική μου, στη γλώσσα μου, στη μουσική που αγαπώ, σε ένα χώρο όπου νιώθω τόσο οικεία μέσα του και που με υποδέχθηκε με αγάπη, δεν μπορώ παρά να αισθάνομαι ευγνωμοσύνη. Αυτή η μετάβαση έγινε γλυκά, σιγά σιγά, και τυλίχτηκα με εμπιστοσύνη που με βοήθησε πολύ.

Κυρία Κανελλίδου, προέρχεστε από μια οικογένεια μουσικών. Πώς η δική σας οικογενειακή παράδοση επηρέασε την πορεία σας; Νιώσατε ποτέ ότι η μουσική είναι μονόδρομος; Και, κύριε Γιαννουσάκη, θεωρήσατε ότι αυτή η οικογενειακή κληρονομιά σάς καθοδήγησε;

Α.Κ.: Όντως, προέρχομαι από μουσική οικογένεια. Δεν πιστεύω όμως ότι η μουσική είναι μονόδρομος. Η μουσική είναι ανάγκη. Είναι αυτό που χρειαζόμαστε για να έχουμε κάπου να ακουμπήσουμε, τόσο εμείς που ασχολούμαστε με αυτήν επαγγελματικά όσο και όλος ο κόσμος. 

Γ.Γ.: Δεν ξέρω αν με καθοδήγησε η οικογενειακή κληρονομιά, γιατί τράβηξα διαφορετικό δρόμο. Αν δεχθώ όμως ότι υποσυνείδητα με ενέπνευσε, τότε ναι. Η αλήθεια είναι ότι κυνηγούσα τη μουσική παντού και έτρεχα από πίσω της παράλληλα με ό,τι άλλο έκανα.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος;

Α.Κ.: Η σύγχρονη ζωή μάς «χαρίζει» φόβους και άγχη. Όλα αυτά που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί άνθρωποι τα αντιμετωπίζω κι εγώ.

Γ.Γ.: «Το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος». Πιστεύω ακράδαντα στη φράση του Φράνκλιν Ρούζβελτ, γι’ αυτό και προσπαθώ να ξεπερνώ τις φοβίες μου κατανοώντας τες.

Έχετε απωθημένα ή πράγματα για τα οποία μετανιώνετε;

Α.Κ.: Δεν θα έλεγα ότι έχω απωθημένα. Βέβαια, όλοι οι άνθρωποι, μεγαλώνοντας, βρίσκουμε βαθιά μέσα μας κάποια απωθημένα που μας κοιτάζουν με γουρλωμένα μάτια. Νομίζω ότι το μόνο που δεν έκανα –και θα ήθελα– είναι κι άλλα παιδιά.

Γ.Γ.: Θα πω όχι, και το εννοώ. Είχα την τύχη να ζήσω αρκετές εμπειρίες από μικρή ηλικία. Έγινα γονιός στα 30 μου, επαγγελματικά προσπαθούσα πάντα να εξελιχθώ, πήρα το ρίσκο να εγκατασταθώ σε άλλη ήπειρο, έχω εικόνες ζωής που ολοκληρώθηκαν με τη γέννηση της κόρης μου και την ευλογία να είμαι πάλι μαζί της στην Ελλάδα.

Ποιοι καλλιτέχνες σάς εμπνέουν, είτε νέοι είτε παλιότεροι;

Α.Κ.: Από μικρή και σε όλη τη διαδρομή μου μέχρι εδώ, άκουγα και θαύμαζα τις τραγουδίστριες της τζαζ. Αγαπώ αυτήν τη μουσική. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν μου αρέσει η Lady Gaga, την οποία θεωρώ σπουδαία τραγουδίστρια, όπως και άλλες πολλές. Πιστεύω ότι υπάρχουν πια πολλές καταπληκτικές φωνές και μουσικές προσωπικότητες και στην Ελλάδα και στη διεθνή σκηνή.

Γ.Γ.: Η έμπνευσή μου είναι η Μπάρμπρα Στρέιζαντ, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Έλβις και πολλοί άλλοι. Δεν μπορώ όμως να κρύψω την αγάπη μου και στον Γιάννη Πάριο, τον Γιάννη Μηλιώκα και τον Τζίμη Πανούση.

Κυρία Κανελλίδου, ποια είναι η σχέση σας με τη δημοσιότητα; Θεωρείτε ότι είναι βασικό μέρος της δουλειάς σας και απόδειξη επιτυχίας ή αναγκαίο κακό;

Α.Κ.: Η σχέση μου με τη δημοσιότητα είναι μακρά και συγγενική. (γέλια) Ήταν, είναι και θα είναι απαραίτητη. Υπάρχουν στιγμές που μοιάζει αναγκαίο κακό, αλλά τι να κάνουμε; Αυτή είναι η δουλειά μας. Σίγουρα, όμως, δεν αποτελεί απόδειξη επιτυχίας.

Τι κρατάτε από την πρώτη σας κοινή εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη; Υπήρξε κάτι που σας συγκίνησε ιδιαίτερα;

Α.Κ.: Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν μια βραδιά γεμάτη συγκίνηση και αγάπη, με τον Γιάννη που ερχόταν σε επαφή με τόσο κόσμο και ήταν δίπλα μου. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορούν να περιγραφτούν με λόγια. Απλώς τα αισθάνεσαι. Κι εκείνη η βραδιά είχε ανείπωτα λόγια μέσα της.

Γ.Γ.: Κρατώ τη λάμψη που είχε η μητέρα μου στα μάτια της. Μπορεί για πρώτη φορά να συγκινήθηκα τόσο όταν άρχισε να τραγουδά. Για κάποιον περίεργο και απερίγραπτο λόγο, είχα δακρύσει. Εκείνη τη βραδιά, ήταν σαν να γεννήθηκε κάτι.

Ποιος ελληνικός ή ξένος στίχος αποκρυσταλλώνει την πορεία της ζωής σας;

Α.Κ.: «I did it my way».

Γ.Γ.: «Εγώ να δεις τι θα ’κανα, μα έλα που σ’ αγαπώ», ο στίχος του Γιάννη Μηλιώκα από το «Ροζ». Ίσως ο πιο αληθινός στίχος που έχει γραφτεί σε ένα από τα πιο ρομαντικά τραγούδια.

Πώς βλέπετε την ελληνική μουσική σκηνή σήμερα; Τα πράγματα εξελίσσονται σταδιακά λίγο πιο εύκολα και ελεύθερα για τους καλλιτέχνες ή γινόμαστε πιο συντηρητικοί; Έχουμε πατάξει τη λογοκρισία, θεωρείτε;

Α.Κ.: Η ελληνική μουσική κάνει συνεχείς προσπάθειες, με νέους ανθρώπους, με νέους καλλιτέχνες, με νέα είδη. Δεν εννοώ βέβαια τη λεγόμενη «μουσική των νέων», παρόλο που κι αυτή είναι καθρέφτης της νεολαίας – όχι όλης. Βγαίνουν άνθρωποι. Ανάμεσα στα ξερά φυτρώνουν και λουλούδια. Όσον αφορά το θέμα του αν ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει; Ναι, έχουμε φτάσει σε αυτή την εποχή και ο καθένας λέει ό,τι θέλει. Η λογοκρισία θα έλεγα ότι είναι χλιαρή, όχι όπως παλαιότερα. Ίδωμεν.

Γ.Γ.: Σαφέστατα υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία λόγου. Μέσα από οποιοδήποτε είδος μουσικής, οι καλλιτέχνες μπορούν να εκφραστούν και να εκφράσουν το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, τι μας απασχολεί, τι μας βαραίνει. Κάποιες φορές, αυτό γίνεται –σε ένα βαθμό– και η φωνή του σήμερα. Θεωρώ ότι η ελληνική σκηνή έχει πλέον τα πάντα. Μην ξεχνάμε ότι όλες οι εποχές έχουν κάτι να δείξουν μέσα από τη μουσική τους.

Σε τι οφείλεται το κλίμα νοσταλγίας που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια; Εσείς έχετε πιάσει τον εαυτό σας να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος;

Α.Κ.: Η νοσταλγία έχει να κάνει με τη σημερινή πραγματικότητα. Όταν δεν μας ευχαριστεί αυτό που ζούμε και δεν μας δίνει εκείνο που θέλουμε, τότε αναπολούμε τα περασμένα. Προσωπικά, δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος της νοσταλγίας και ούτε τώρα θα γίνω. Προτιμώ να κοιτάζω το σήμερα, το παρόν.

Γ.Γ.: Εγώ νοσταλγώ εκείνες τις εποχές της ψυχικής ελευθερίας που είχαμε. Διαβάζαμε βιβλία και κάναμε βόλτες και κουβέντες πρόσωπο με πρόσωπο και όχι μέσα από τις οθόνες. Ζούσαμε με μυρωδιές, αρώματα και ήχους που δεν απολαμβάνουμε σε αυτή την τεχνολογική εποχή. Χάνουμε το τώρα, το σήμερα, την επαφή.

Ποιο είναι το πιο ελπιδοφόρο και ποιο το πιο απαισιόδοξο στοιχείο στον κόσμο μας;

Α.Κ.: Οι άνθρωποι. Ένα νόμισμα - δύο πλευρές, οι πλευρές μας. Οι άνθρωποι φέρνουμε την ελπίδα, οι άνθρωποι και την απαισιοδοξία με τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας, και τελικά ζούμε με τις συνέπειές τους.

Γ.Γ.: Μπήκα από μικρός στον κόσμο του εθελοντισμού και βλέπω ότι τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η συμμετοχή. Η εποχή που ζούμε έχει το θετικό ότι μπορείς να ενημερωθείς και να βοηθήσεις ανθρώπους, να ανακουφίσεις από καταστάσεις που συμβαίνουν σε όλο τον κόσμο, πιο γρήγορα και άμεσα. Αυτό είναι ελπιδοφόρο. Το πιο απαισιόδοξο είναι η απουσία της ειρήνης. Εν έτει 2025, δεν καταφέρνουμε να σώζουμε τα παιδιά που χάνονται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δυσοίωνο και θλιβερό για όλους από αυτό, το οποίο δεν φαίνεται να σταματά: το «παιχνίδι ενηλίκων» με θύματα τα παιδιά.

Κύριε Γιαννουσάκη, μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας τα σχέδιά σας;

Γ.Γ.: Να ερμηνεύσω τραγούδια που θα δημιουργήσω και θα αγαπήσω. Δεν θα αφήσω έξω τη μεγάλη μου αγάπη, το μιούζικαλ.