Υπάρχουν μέρες που η πόλη σωπαίνει. Οι δρόμοι γυαλίζουν σαν να έχουν καλυφθεί από ένα λεπτό στρώμα μελαγχολίας, τα παράθυρα θολώνουν και τα καφέ γίνονται καταφύγια. Είναι οι φθινοπωρινές μέρες λίγο πριν το χειμώνα, εκείνες που ζητούν να σταματήσεις, να αφήσεις τον χρόνο να κυλήσει αργά, να επιστρέψεις για λίγο σ’ εσένα.
Για εκείνες τις απογευματινές ώρες που θες να βυθίζεσαι αναπαυτικά στον καναπέ, υπάρχουν κάποιες ταινίες που μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί γι’ αυτό ακριβώς: για να τις βλέπουμε τυλιγμένοι με μια κουβέρτα κι ένα ζεστό ρόφημα στο χέρι.
Ακολουθούν μερικές από τις πιο comfort ταινίες που δε θα κουραστούμε ποτέ να τις βλέπουμε ξανά και ξανά!
Her (2013)
Ο Theodore γράφει ερωτικές επιστολές για λογαριασμό άλλων. Ζει μέσα από τις λέξεις, ώσπου γνωρίζει μια φωνή χωρίς σώμα - τη Samantha, ένα πρόγραμμα ΑΙ. Η σχέση τους γεννιέται μέσα σε οθόνες και καλώδια, αλλά είναι πιο ανθρώπινη από τις περισσότερες που βλέπουμε γύρω μας. Το Her του Spike Jonze είναι μια μελέτη πάνω στη μοναξιά και την ανάγκη για επαφή. Μια ιστορία για την εποχή που η τεχνολογία έγινε καθρέφτης του συναισθήματος.
Good Will Hunting (1997)
Ένας καθαριστής στο MIT που είναι μαθηματική ιδιοφυΐα, ένας ψυχολόγος που κουβαλά κι εκείνος τις δικές του πληγές, κι ένα δωμάτιο όπου δύο άντρες μαθαίνουν ξανά τι σημαίνει να εμπιστεύεσαι. Το Good Will Hunting είναι μια ταινία-κάθαρση, για το πώς ο πόνος γίνεται εργαλείο αυτογνωσίας. Ο Robin Williams σε μία από τις καλύτερες και πιο διαχρονικές ερμηνείες του, αποδίδει την ανθρώπινη εμπειρία, όπως σπάνια τολμά το σινεμά.
Before Sunrise (1995)
Ναι, ξέρουμε ότι η ταινία διαδραματίζεται το καλοκαίρι (και συγκεκριμένα κατά το Bloomsday που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 16 Ιουνίου), αλλά ταιριάζει πολύ όμορφα και κατά τις βροχερές ημέρες ή νύχτες. Δύο ξένοι γνωρίζονται σε ένα τρένο, περνούν μια νύχτα στη Βιέννη και μιλούν χωρίς να κρύβονται πίσω από ρόλους. Το Before Sunrise δεν είναι απλώς μια ιστορία αγάπης αλλά κυρίως μια ιστορία συνωμιλίας. Ο Richard Linklater κινηματογραφεί τη συνομιλία σαν τελετουργία: η κάμερα παρακολουθεί τις λέξεις, το βλέμμα, τις μικρές σιωπές που λένε περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε. Είναι από τις λίγες ταινίες που θυμίζουν πώς μοιάζει να είσαι νέος, ελεύθερος και παρών.
Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)
Ο Joel και η Clementine, κάποτε βαθιά ερωτευμένοι, προσπαθούν να σβήσουν ο ένας τον άλλον από τη μνήμη τους. Όμως το μυαλό αντιστέκεται κι ο έρωτας αρνείται να πεθάνει ήσυχα. Ο Michel Gondry και ο Charlie Kaufman φτιάχνουν ένα ονειρικό, θρυμματισμένο παραμύθι για το πώς η μνήμη πληγώνει και θεραπεύει ταυτόχρονα. Είναι μια ταινία για το τι σημαίνει να επιμένεις να θυμάσαι, ακόμη κι όταν πονάς.
Chungking Express (1994)
Δύο αστυνομικοί, δύο γυναίκες κι ένα Χονγκ Κονγκ φωσφοριζέ που ποτέ δεν κοιμάται. Οι ουρανοξύστες τρυπούν τον ουρανό, τα φωτεινά σήματα αντανακλούν σε βρώμικες επιφάνειες και ο κόσμος φαίνεται ταυτόχρονα αχανής και εγκλωβισμένος. Ο Wong Kar-wai συλλαμβάνει τη μοναξιά της πόλης με την ίδια ευαισθησία που άλλοι σκηνοθέτες κρατούν για τον έρωτα. Είναι ταινία-παλμός: γεμάτη χρώματα, ήχους, μυρωδιές. Μια εξομολόγηση για όλους όσοι ζουν μέσα στη φασαρία, κοιμούνται μετά τις τρεις και ψάχνουν κάτι καθαρό μέσα της.
The Secret Life of Walter Mitty (2013)
Ο Walter είναι ένας άντρας που ζει στο περιθώριο της ίδιας του της ζωής, χωρίς ποτέ να έχει κάνει κάτι αξιοσημείωτο. Μέχρι που αναγκάζεται να δράσει. Η ταινία του Ben Stiller είναι μια ωδή στη φυγή και στην επιστροφή, μια υπενθύμιση ότι η περιπέτεια δεν είναι πάντα μακριά: μερικές φορές αρχίζει από την απόφαση να σταματήσεις να περιμένεις.
Amélie (2001)
Ο Jean-Pierre Jeunet μετατρέπει τη μοναξιά σε τέχνη, χρησιμοποιώντας έντονες, κορεσμένες παλέτες χρωμάτων, ασυνήθιστες γωνίες λήψης και κινηματογράφηση που παίζει με την κίνηση και το ρυθμό. Η Amélie βλέπει τον κόσμο μέσα από το χρυσαφένιο φίλτρο της καλοσύνης. Η ταινία είναι ένα ενήλικο παραμύθι για τη σύγχρονη αποξένωση αλλά ειπωμένο με χιούμορ, χρώμα και τρυφερότητα. Ο Jeunet μετατρέπει τη μοναξιά σε τέχνη και τις μικρές χαρές καθημερινότητας σε πράξεις αντίστασης εναντίον του κακού που πάντα καραδοκεί.
Blade Runner (1982)
Το μέλλον εδώ δεν είναι λαμπερό, αλλά βαρύ και νοτισμένο. Ο Ridley Scott στοχάζεται πάνω στο τι σημαίνει να είσαι «αληθινός». Η cyberpunk αισθητική δημιουργεί έναν κόσμο σκοτεινό, βαρύ, γεμάτο νέον και τεχνολογία που σε κάνει να νιώθεις την πίεση της πόλης και την αίσθηση μιας κοινωνίας σε συνεχή μεταμόρφωση. Η μουσική του Vangelis είναι η ψυχή αυτού του σύμπαντος. Οι συνθέσεις του γεμίζουν κάθε σκηνή με νοσταλγία, αγωνία και μια ποιητική διάσταση που κάνει τα πάντα να μοιάζουν σχεδόν ονειρικά.
Matilda (1996)
Η Matilda είναι ένα κορίτσι που ανακαλύπτει τη δύναμη του μυαλού της απέναντι σε έναν κόσμο αδιάφορο και συχνά σκληρό. Η ταινία του Danny DeVito είναι ένας ύμνος στη φαντασία και την αντίσταση, γεμάτη χρώμα και παιχνιδιάρικη υπερβολή. Η αισθητική της κινείται ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το καρτουνίστικο, με έντονες παλέτες χρωμάτων και σκηνικά που μοιάζουν να έχουν βγει από παιδικό βιβλίο· κάθε γωνία, κάθε λεπτομέρεια ενισχύει την αίσθηση ότι η φαντασία μπορεί να υπερβεί την καθημερινή αδικία.
My Neighbor Totoro (1988)
Κανείς δεν αποτυπώνει τη θαλπωρή της παιδικής ματιάς όπως το Studio Ghibli. Δύο μικρά κορίτσια μετακομίζουν στην επαρχία της Ιαπωνίας και γνωρίζουν ένα μυστηριώδες πνεύμα του δάσους. Δεν υπάρχουν δράματα, ούτε κακοί· μόνο η αγάπη, το παιχνίδι, και η αίσθηση ότι ο κόσμος μπορεί να είναι πιο μαλακός απ’ όσο δείχνει. Η κινηματογράφηση είναι απλή αλλά μαγική. Κάθε πλάνο «αναπνέει» και οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας, όπως το απαλό φύσημα του ανέμου, τα φύλλα που πέφτουν, οι μικρές ανατροπές στο σπίτι και στον κήπο, κάνουν τον κόσμο να μοιάζει ζωντανός.
