Η ζωή δεν ζητάει ποτέ την άδειά μας για να γίνει δύσκολη. Μπαίνει απρόσκλητη, ανακατεύει τα έπιπλα, σπάει δυο-τρεις λάμπες και μας αφήνει να μαζεύουμε τα γυαλιά. Άλλες φορές το χάος έρχεται ύπουλα, σαν να γλιστράει από μια χαραμάδα που δεν προσέξαμε, κι άλλες φορές πέφτει πάνω μας σαν μεταλλική πόρτα σε παλιό ασανσέρ. Κι όμως, μέσα σε όλο αυτό, οι άνθρωποι βρίσκουμε τρόπους να συνεχίζουμε. Όχι επειδή είμαστε υπερήρωες, αλλά γιατί κάπως έχουμε μάθει να επιβιώνουμε, να επινοούμε μικρές στρατηγικές, να γαντζωνόμαστε σε σημεία φωτός που ούτε ξέραμε ότι υπάρχουν.
Το πρώτο βήμα για να αντέξεις το χάος είναι να το αναγνωρίσεις. Να μην το παρουσιάζεις μέσα σου ως κάτι προσωρινό που «σε λίγο θα τελειώσει», αλλά ως μια πραγματικότητα που απαιτεί στάση, επιλογές και διαχείριση. Η άρνηση είναι βολική, αλλά δεν βοηθάει. Αντίθετα, το να παραδεχτείς ότι βρίσκεσαι μέσα στην αναμπουμπούλα είναι σαν να ανάβεις έναν φακό: δεν καθαρίζει το δωμάτιο, αλλά επιτέλους βλέπεις πού πατάς.
Μετά έρχεται το κομμάτι της οργάνωσης, όχι με τον άτεχνο τρόπο των planners και των bullet journals, αλλά με τον ουσιαστικό τρόπο του «τι μπορώ να κάνω σήμερα για να μη με καταπιεί το σύστημα». Μικρές, διαχειρίσιμες κινήσεις: να βάλεις όρια εκεί που παλιά σιωπούσες, να κάνεις παύσεις χωρίς ενοχές, να μαθαίνεις να λες όχι με την ίδια ευκολία που έλεγες ναι από φόβο μην απογοητεύσεις. Αυτές οι μικρές επιλογές χτίζουν ένα είδος εσωτερικού προστατευτικού τοίχου — όχι για να σε απομονώσει, αλλά για να σε στηρίξει.
Έπειτα χρειάζεται κάτι ακόμα: να κρατήσεις ζωντανή την αίσθηση ότι δεν σε ορίζει μόνο αυτό που περνάς τώρα. Το χάος έχει μια περίεργη ικανότητα να σε πείθει ότι πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι. Ψεύδεται. Η ζωή έχει κύκλους, και όσο κλισέ κι αν ακούγεται, τίποτα δεν μένει στάσιμο. Το μυστικό είναι να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι κουβαλάς ήδη αποδείξεις επιβίωσης: στιγμές που νόμιζες ότι δεν θα τα καταφέρεις και, παρ’ όλα αυτά, ήσουν ακόμα εδώ την επόμενη μέρα.
