Το μοτίβο «φέρσου στους άλλους όπως θέλεις να φέρονται σε εσένα» διαχρονικά θεωρείται το θεμέλιο της ενσυναίσθησης και του σεβασμού. Στην καθημερινότητα λειτουργεί συχνά ως ηθική πυξίδα, βοηθά να κρατάμε ισορροπία, καλοσύνη και ειλικρίνεια στις σχέσεις μας με τους άλλους.
Όμως, όπως αποδεικνύεται, το να εφαρμόζεις αυτόν τον κανόνα στις ερωτικές σου σχέσεις μπορεί να αποδειχθεί παγίδα.
Το πρόβλημα; Δεν αγαπούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Και όταν προσφέρεις αυτό που έχεις ανάγκη, αντί για αυτό που ο άλλος μπορεί να δώσει ή να δεχτεί, δημιουργείται μια επικίνδυνη ανισορροπία που μπορεί να οδηγήσει σε απογοήτευση και συναισθηματική εξάντληση.
Πολλοί άνθρωποι με ευαίσθητη ψυχή, υψηλή ενσυναίσθηση και βαθιά επιθυμία για ουσιαστική σύνδεση, έχουν μάθει να αγαπούν με όλο τους το είναι. Μεγαλωμένοι συχνά σε περιβάλλοντα όπου η αγάπη δινόταν με όρους ή δεν δινόταν καθόλου, προσπαθούν στις σχέσεις τους να κάνουν το αντίθετο, να δώσουν αυτό που οι ίδιοι στερήθηκαν
Αντί να διατηρήσουν ισορροπία, δίνουν αυτό που θέλουν να πάρουν, όχι αυτό που ο άλλος μπορεί ή θέλει να προσφέρει.
Και εδώ ξεκινά η παγίδα. Όταν φέρεσαι στον σύντροφό σου όπως θα ήθελες να σου φέρεται εκείνος, χωρίς όμως να το κάνει, δημιουργείς σιωπηλές προσδοκίες.
Κι αυτές οι προσδοκίες, όταν μένουν ανικανοποίητες, προκαλούν πόνο.
Πολλές φορές άνθρωποι που αγαπούν υπερβολικά κάνουν χειρονομίες για κάποιον που δεν εκτιμά τον ρομαντισμό, στηρίζουν εκείνον που έχει ήδη αποσυρθεί συναισθηματικά, δίνουν ενέργεια σε συντρόφους που επενδύουν ελάχιστα στη σχέση, προσπαθούν να «σώσουν» ένα δεσμό με υπερπροσπάθεια, καλύπτοντας τεράστια κενά.
Δεν το κάνουν από ανάγκη ελέγχου. Το κάνουν από ανάγκη σύνδεσης. Πιστεύουν πως αν δείξουν την αγάπη που θέλουν, θα την πάρουν πίσω.
Αυτό όμως οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο, δώσε περισσότερο, πάρε λιγότερο, πόνεσε περισσότερο.
Η πραγματικότητα είναι πως η αγάπη δεν λειτουργεί αντανακλαστικά
Και ο «χρυσός αυτός κανόνας», όσο όμορφος κι αν είναι, δεν λαμβάνει υπόψη ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες, συναισθηματικές δεξιότητες, και κυρίως διαφορετικές γλώσσες αγάπης.
Το να υπερ-αγαπάς δεν κάνει μια σχέση πιο δυνατή.
Το μάθημα που προκύπτει μέσα από αυτή τη βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση δεν είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε καλοί, γενναιόδωροι ή στοργικοί. Είναι ότι η αγάπη δεν είναι μίμηση ούτε υπόθεση ανταπόδοσης.
Πριν δώσεις αυτό που έχεις ανάγκη, πρέπει να δεις αν ο άνθρωπος απέναντί σου είναι ικανός ή πρόθυμος να το προσφέρει κι εκείνος με τον δικό του τρόπο.
Η λύση δεν είναι να σβήσεις την ευαισθησία σου. Είναι να μάθεις να την προστατεύεις.
Γιατί η αληθινή αγάπη χτίζεται πάνω στη συνεννόηση, τη συμβατότητα και την αμοιβαιότητα.
Και ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να σταματήσουμε να αγαπάμε όπως θα θέλαμε να μας αγαπούν και να αρχίσουμε να αγαπάμε μέσα σε σχέσεις που μας αγαπούν πίσω.
