Γιατί οι άνθρωποι που πληγώνονται στις σχέσεις ακολουθούν συνήθως έναν λάθος «χρυσό κανόνα»

Αντί να διατηρήσουν ισορροπία, δίνουν αυτό που θέλουν να πάρουν, όχι αυτό που ο άλλος μπορεί ή θέλει να προσφέρει.

Και εδώ ξεκινά η παγίδα. Όταν φέρεσαι στον σύντροφό σου όπως θα ήθελες να σου φέρεται εκείνος, χωρίς όμως να το κάνει, δημιουργείς σιωπηλές προσδοκίες.

Πολλές φορές άνθρωποι που αγαπούν υπερβολικά κάνουν χειρονομίες για κάποιον που δεν εκτιμά τον ρομαντισμό, στηρίζουν εκείνον που έχει ήδη αποσυρθεί συναισθηματικά, δίνουν ενέργεια σε συντρόφους που επενδύουν ελάχιστα στη σχέση, προσπαθούν να «σώσουν» ένα δεσμό με υπερπροσπάθεια, καλύπτοντας τεράστια κενά.

Δεν το κάνουν από ανάγκη ελέγχου. Το κάνουν από ανάγκη σύνδεσης. Πιστεύουν πως αν δείξουν την αγάπη που θέλουν, θα την πάρουν πίσω.

Αυτό όμως οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο, δώσε περισσότερο, πάρε λιγότερο, πόνεσε περισσότερο.

Η πραγματικότητα είναι πως η αγάπη δεν λειτουργεί αντανακλαστικά

Και ο «χρυσός αυτός κανόνας», όσο όμορφος κι αν είναι, δεν λαμβάνει υπόψη ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ανάγκες, συναισθηματικές δεξιότητες, και κυρίως διαφορετικές γλώσσες αγάπης.

Το μάθημα που προκύπτει μέσα από αυτή τη βαθιά ανθρώπινη εξομολόγηση δεν είναι ότι πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε καλοί, γενναιόδωροι ή στοργικοί. Είναι ότι η αγάπη δεν είναι μίμηση ούτε υπόθεση ανταπόδοσης.

Πριν δώσεις αυτό που έχεις ανάγκη, πρέπει να δεις αν ο άνθρωπος απέναντί σου είναι ικανός ή πρόθυμος να το προσφέρει κι εκείνος με τον δικό του τρόπο.

Γιατί η αληθινή αγάπη χτίζεται πάνω στη συνεννόηση, τη συμβατότητα και την αμοιβαιότητα.

Και ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας είναι να σταματήσουμε να αγαπάμε όπως θα θέλαμε να μας αγαπούν και να αρχίσουμε να αγαπάμε μέσα σε σχέσεις που μας αγαπούν πίσω.