Ο ελληνικός γεωγραφικός χώρος, με τη μοναδική του ιστορία και τη συχνά απομονωμένη διασπορά των πληθυσμών στα νησιά και τα ορεινά χωριά, αποτελεί ένα φυσικό εργαστήριο για την παρατήρηση κληρονομικών ασθενειών. Οι «φωλιές» γενετικών παθήσεων, όπως συχνά αναφέρονται στην ιατρική βιβλιογραφία, δεν είναι απλώς τυχαίες συγκυρίες, αλλά το αποτέλεσμα αιώνων περιορισμένης γενετικής ανάμιξης, κοινωνικών συνηθειών και συγκεκριμένων οικογενειακών γραμμών που μεταφέρουν παθολογικά γονίδια.
Ταυτόχρονα, η παρουσία τους θέτει σε σοβαρή δοκιμασία την ιατρική κοινότητα, καθώς πολλές από αυτές τις παθήσεις εξελίσσονται σιωπηλά και συχνά αποκαλύπτονται μόνο μετά από κρίσιμα συμβάντα, όπως η αιφνίδια καρδιακή ανεπάρκεια σε νέους αθλητές.
Οι κληρονομικές παθήσεις που εμφανίζονται σε συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας ακολουθούν συγκεκριμένα πρότυπα. Για παράδειγμα, στη Νάξο, τη Μήλο και τη Μύκονο καταγράφεται αυξημένη συχνότητα της νόσου «Νάξος», η οποία αποτελεί μία μορφή αρρυθμιογόνου μυοκαρδιοπάθειας. Στους Φούρνους Ικαρίας ανιχνεύεται η νόσος Cohen, μια σύνθετη γενετική διαταραχή πολλαπλών συστημάτων, ενώ στην Ικαρία παρατηρείται η Friedreich’s Ataxia, που προκαλεί δυσχέρεια στην κίνηση, απώλεια συντονισμού και διαταραχές ομιλίας. Η νόσος Wilson στην Κάλυμνο, με σταδιακή εναπόθεση χαλκού σε ήπαρ και νευρικό σύστημα, και οι νόσοι της Κρήτης (προπιονική οξυουρία, ATTR-αμυλοείδωση και υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια), καταδεικνύουν τη γεωγραφική εξειδίκευση των γενετικών παραγόντων.



