Στον σύγχρονο εργασιακό κόσμο, όπου η «ηγεσία» εξακολουθεί να φέρει πάνω της έντονα ανδρικά χαρακτηριστικά, οι γυναίκες καλούνται να κινηθούν σε ένα περίπλοκο τοπίο προσδοκιών, προκαταλήψεων και άγραφων κανόνων. Η «καλή συνάδελφος», εκείνη που είναι συνεργάσιμη, χαμηλών τόνων και πάντα ευγενική, παραμένει κοινωνικά αποδεκτή αλλά σπάνια ανταμείβεται με θέσεις εξουσίας. Αντίθετα, οι γυναίκες που επιλέγουν να είναι πιο διεκδικητικές, να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους, να λένε «όχι» και να θέτουν όρια, πολύ συχνά στιγματίζονται ως «δύσκολες» ή ακόμη και «bitches». Ο όρος, φορτισμένος και υποτιμητικός, λειτουργεί σαν όπλο κοινωνικού ελέγχου· όμως η πραγματικότητα δείχνει κάτι διαφορετικό: αυτές οι γυναίκες είναι συχνά εκείνες που ανεβαίνουν ταχύτερα στην ιεραρχία, αποκτούν ισχυρότερη φωνή και κατακτούν θέσεις ηγεσίας.
Η εισαγωγή αυτή δεν στηρίζεται σε εντυπώσεις αλλά σε πραγματικά δεδομένα: έρευνες από κορυφαία πανεπιστήμια (MIT, Yale, LeanIn/McKinsey) έχουν δείξει ότι οι προκαταλήψεις απέναντι στις «δύσκολες» γυναίκες συνυπάρχουν με την ανάγκη για ηγετικές δεξιότητες που παραδοσιακά συνδέονται με τους άνδρες. Έτσι, εκείνες που τολμούν να σπάσουν το στερεότυπο, ακόμη κι αν χρεωθούν τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό, βρίσκονται πιο κοντά στις ευκαιρίες προαγωγής, μεγαλύτερης αμοιβής και επιρροής.

Η «δύσκολη» γυναίκα: Αντίληψη και πραγματικότητα
Σύμφωνα με μελέτη του MIT Sloan School of Management, οι γυναίκες λαμβάνουν υψηλότερες αξιολογήσεις απόδοσης από τους άνδρες, αλλά οι αξιολογήσεις τους για το «δυναμικό» τους είναι κατά 8,3% χαμηλότερες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι γυναίκες να είναι κατά 14% λιγότερο πιθανό να προαχθούν, παρά την καλύτερη απόδοσή τους.


