Ο Antony Price, ο άνθρωπος που συνέδεσε όσο λίγοι τη μόδα με τη μουσική, τη σκηνή και τη γοητεία, έφυγε από τη ζωή αφήνοντας πίσω του ένα έργο που καθόρισε ολόκληρες δεκαετίες αισθητικής. Για τους γνώστες της μόδας δεν ήταν απλώς ένας σχεδιαστής,αλλά «αρχιτέκτονας της γοητείας», ένας δημιουργός εικόνων, σωμάτων και φαντασιώσεων, που επηρέασε βαθιά τον τρόπο με τον οποίο το rock, το glamour και η μόδα συνυπήρξαν από τα τέλη των 60s έως και σήμερα.
Γεννημένος το 1945 στο Keighley του Yorkshire, ο Antony Price μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον μακριά από τα κέντρα της μόδας, όμως από πολύ νωρίς έδειξε ότι τον ενδιέφερε κάτι περισσότερο από το απλό ρούχο. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Bradford και αργότερα στο Royal College of Art στο Λονδίνο, αποκτώντας μια βαθιά τεχνική γνώση της κατασκευής, της φόρμας και της σιλουέτας. Ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια φαινόταν πως δεν τον απασχολούσε η μόδα ως τάση, αλλά ως θέατρο, ως αφήγηση και ως εργαλείο μεταμόρφωσης.
Η καριέρα του ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σε μια εποχή που το Λονδίνο έβραζε από δημιουργικότητα. Τα πρώτα του σχέδια για ανδρικά ρούχα αμφισβήτησαν ευθέως τα τότε στερεότυπα, φέρνοντας στο προσκήνιο τον ερωτισμό και μια νέα, προκλητική αρρενωπότητα. Τα παντελόνια, τα σακάκια και τα κοστούμια του δεν προορίζονταν για γραφεία, αλλά για σκηνές, φώτα και βλέμματα. Δεν άργησε να γίνει σημείο αναφοράς για μουσικούς, καλλιτέχνες και ανθρώπους που ήθελαν να ξεχωρίζουν.
Photo by Dave Hogan/Getty Images
Η σχέση του με τη μουσική υπήρξε καθοριστική. Ο Antony Price έντυσε τον David Bowie, συνεργάστηκε με τους Duran Duran, αλλά η πιο εμβληματική του συνεισφορά ήταν η διαμόρφωση της οπτικής ταυτότητας των Roxy Music. Οι γυναίκες στα εξώφυλλα των άλμπουμ τους – οι περίφημες “Roxy girls” – έγιναν σύμβολα ενός αισθησιακού, φουτουριστικού glamour, και ο ίδιος ο Price θεωρήθηκε από πολλούς το «αόρατο μέλος» του συγκροτήματος. Με τα ρούχα του δεν έντυνε απλώς σώματα· δημιουργούσε χαρακτήρες.
Κατά τη δεκαετία του 1980, το έργο του προανήγγειλε και διαμόρφωσε την υπερβολή της εποχής: έντονες βάτες, κορσέδες, γλυπτικές φόρμες, λαμέ, σατέν και υλικά που έπιαναν το φως. Ήταν από τους πρώτους που αντιλήφθηκαν το κοστούμι ως αντικείμενο σεξουαλικότητας και δύναμης, μετατρέποντάς το σε rock’n’roll δήλωση. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί τον χαρακτήρισαν «σχεδιαστή των σχεδιαστών» – βαθιά σεβαστό μέσα στον χώρο, αλλά λιγότερο προβεβλημένο στο ευρύ κοινό.
Ο ίδιος ποτέ δεν έκρυψε τη θεατρική του προσέγγιση. Δήλωνε πως δεν είναι απλώς σχεδιαστής μόδας, αλλά άνθρωπος του θεάματος. Τα ρούχα του ήταν κατασκευασμένα με εξαιρετική τεχνική ακρίβεια, σχεδόν γλυπτική, με εσωτερικές δομές που σμίλευαν το σώμα. Για τον Price, η ένδυση είχε τη δύναμη να δημιουργεί ένα «ουράνιο σώμα», μια εξιδανικευμένη εκδοχή του εαυτού.
Στις επόμενες δεκαετίες, συνέχισε να εργάζεται, να εμπνέει και να συνεργάζεται με σημαντικές προσωπικότητες της μόδας και της τέχνης. Έντυσε γυναίκες όπως η Jerry Hall, η Diana Ross, η Anjelica Huston, η Dita Von Teese, ενώ τιμήθηκε με το Evening Glamour Award από το British Fashion Council. Παρά τις φήμες και τις συζητήσεις που τον ήθελαν ακόμη και διάδοχο του Gianni Versace στα τέλη των 90s, ο ίδιος παρέμεινε πιστός στη δική του πορεία.
Ιδιαίτερα συγκινητική υπήρξε η πρόσφατη επιστροφή του στις πασαρέλες τα τελευταία χρόνια μέσα από τη συνεργασία του με τον Marco Capaldo και το brand 16Arlington. Η διαγενεακή αυτή συνάντηση ανέδειξε πόσο διαχρονικές παραμένουν οι ιδέες του γύρω από τη γοητεία, την αισθησιακή ένδυση και την κοινότητα των ανθρώπων που περιβάλλουν τη μόδα. Για όσους τον γνώρισαν, ο Price δεν ήταν μόνο ένας θρύλος, αλλά ένας γενναιόδωρος, παθιασμένος άνθρωπος, που μιλούσε ακατάπαυστα για το σώμα, την ομορφιά και τη δύναμη της μεταμόρφωσης.
Ο Antony Price φεύγει αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά που δεν μετριέται μόνο σε ρούχα, αλλά σε εικόνες, εποχές και αισθήσεις. Ήταν ο άνθρωπος που έκανε τη γοητεία κάτι απτό, σχεδόν χειροπιαστό, και απέδειξε ότι η μόδα μπορεί να είναι ταυτόχρονα τέχνη, φαντασία και πράξη ελευθερίας. Και αυτό είναι το αποτύπωμα που θα τον κρατά ζωντανό.
