Το Παρίσι κρατούσε την ανάσα του. Στο τέλος μιας κορεσμένης Εβδομάδας Μόδας, όπου κάθε οίκος προσπάθησε να κλέψει την προσοχή, όλοι ήξεραν πως η Chanel θα ήταν η στιγμή. Και πράγματι, ο Matthieu Blazy δικαίωσε τις προσδοκίες - όχι με θεατρινισμούς ή νοσταλγία, αλλά με καθαρό όραμα.
Η πρώτη του συλλογή για τη Chanel, Άνοιξη/Καλοκαίρι 2026, παρουσιάστηκε στο Grand Palais, τον κατεξοχήν «ναό» του οίκου. Ο χώρος είχε μεταμορφωθεί σε ένα ολόκληρο ηλιακό σύστημα: φωτεινοί πλανήτες αιωρούνταν πάνω από το κοινό, δαχτυλίδια φωτός κινούνταν αργά, ενώ το δάπεδο αντανακλούσε το φως σαν ουράνιο σώμα. Ήταν ένα σκηνικό που θύμιζε τις εποχές του Karl Lagerfeld, όταν κάθε σόου ήταν θεατρικό γεγονός, αλλά αυτή τη φορά με έναν σαφώς πιο σύγχρονο, καθαρό και ουσιαστικό τόνο.
Ένα νέο λεξιλόγιο για τη Chanel
Ο Blazy, που ανέλαβε τον οίκο στα τέλη του 2024, γνώριζε καλά τη βαρύτητα της θέσης του. Μετά την Virginie Viard, που διατήρησε την κληρονομιά του Lagerfeld με διακριτικότητα, έπρεπε να φέρει νέα ενέργεια χωρίς να διαρρήξει τη σχέση του οίκου με την ιστορία του. Και το κατάφερε.
Η συλλογή ξεκίνησε με ανδρόγυνες φόρμες: παντελόνια με έντονη ραφή, πουκάμισα Charvet κομμένα στη μέση, σακάκια που ακουμπούσαν χαλαρά στο σώμα. «Η Gabrielle Chanel αγαπούσε να δανείζεται τα ρούχα των ανδρών της», είπε ο Blazy μετά το σόου. «Στην πράξη, εκεί βρισκόταν η ισότητα στη φυσικότητα με την οποία τα έκανε δικά της».
Στη συνέχεια, το βλέμμα στράφηκε στο tweed -το υλικό-σύμβολο του οίκου. Ο Blazy το αποδόμησε και το αναγέννησε: ελαφρύ, σχεδόν αέρινο, με κρόσσια που κινούνταν με κάθε βήμα. Το αποτέλεσμα δεν είχε τίποτα από τη στιβαρότητα του παρελθόντος. Αντίθετα, θύμιζε ελευθερία, κίνηση και σύγχρονη θηλυκότητα.
Η παλέτα των χρωμάτων έπαιζε με τις αντιθέσεις: μαύρο και μπεζ, αλλά και ξαφνικές πινελιές από κίτρινο του ήλιου, μεταλλικό γκρι, ουράνιο μπλε. Οι καμέλιες, άλλοτε λεπτεπίλεπτες, εμφανίστηκαν τώρα ως γλυπτές, σχεδόν αφηρημένες μορφές πάνω σε φορέματα και σακάκια. Ένα ανανεωμένο σύμβολο ζωής και επανεκκίνησης.
Μια Chanel που απευθύνεται σε όλες τις γυναίκες
Αυτό που έκανε τη διαφορά δεν ήταν μόνο η δεξιοτεχνία ή η αρτιότητα του αποτελέσματος, αλλά η διάθεση. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η Chanel έμοιαζε προσβάσιμη, ζωντανή, νεανική. Οι γραμμές ήταν χαλαρές, τα σύνολα λειτουργικά, οι λεπτομέρειες παιχνιδιάρικες χωρίς να γίνονται επιτηδευμένες.
Στην πρώτη σειρά κάθονταν γνωστά και νέα πρόσωπα του οίκου: Margot Robbie, Penélope Cruz, Charlotte Casiraghi, Vanessa Paradis, αλλά και Ayo Edebiri, Michaela Coel και ο Pedro Pascal, ένα μείγμα που αντιπροσώπευε ακριβώς τη νέα ταυτότητα του Blazy: μια Chanel που δεν αφορά πια μία γυναίκα, αλλά όλες τις γυναίκες.
Η στιγμή του φινάλε
Το φινάλε ήταν εκείνο που σφράγισε τη βραδιά. Μια λευκή μεταξωτή μπλούζα συνδυασμένη με μια φούστα από φτερά έκλεισε την επίδειξη, φορεμένη από την Awar Odhiang. Το μοντέλο, χαμογελαστό, με μια σχεδόν παιδική φυσικότητα, περπάτησε κάτω από το φως των πλανητών και χαιρέτησε το κοινό με ανεπιτήδευτη χάρη. Η ενέργειά της λειτούργησε σαν καθρέφτης του ίδιου του σόου - χαρά, αυτοπεποίθηση, αίσθηση νέας αρχής.
Ο Blazy βγήκε τελευταίος, συγκρατημένος αλλά εμφανώς συγκινημένος. Το κοινό σηκώθηκε όρθιο. Δεν ήταν χειροκρότημα μόνο για ένα εντυπωσιακό σόου, αλλά για μια αλλαγή πορείας. Η Chanel έδειχνε και πάλι σχετική, ζωντανή, και κυρίως επίκαιρη.
Το μέλλον του οίκου
Με αυτή την πρώτη συλλογή, ο Blazy απέδειξε ότι μπορεί να συνδυάσει την παράδοση με την καινοτομία, χωρίς να χρειάζεται να «επανεφεύρει» τη Chanel εκ θεμελίων. Αντίθετα, της έδωσε μια νέα γλώσσα: πιο καθαρή, πιο σύγχρονη, πιο αισιόδοξη.
Το μήνυμα ήταν σαφές .Η Chanel δεν ανήκει πια σε έναν τύπο γυναίκας. Ανήκει σε εκείνες που ζουν, που κινούνται, που γελούν. Και καθώς τα φώτα έσβηναν στο Grand Palais, αυτό που έμενε στην ατμόσφαιρα δεν ήταν συγκίνηση ή δέος, αλλά χαρά. Η χαρά μιας νέας εποχής που μόλις ξεκινά.
