Jonathan Anderson στον Dior: Ένα νέο κεφάλαιο γραμμένο με ταλέντο και ταπεινότητα

Από την πρώτη στιγμή, το show δεν λειτούργησε απλώς ως πασαρέλα, αλλά ως εννοιολογική εγκατάσταση. Το σκηνικό θύμιζε σύγχρονη gallery: οι τοίχοι γυμνοί ή διακοσμημένοι με πίνακες του Chardin και δανεικά έργα από το Λούβρο, τα καθίσματα ξύλινα και λιτά, η ατμόσφαιρα ήσυχη, σχεδόν τελετουργική. Ο ίδιος ο Anderson είχε δηλώσει πως το έργο του στον Dior μοιάζει με διδακτορικό πάνω στην έννοια του maison. Μελετάει, επανερμηνεύει, εξετάζει τη φόρμα και το περιεχόμενο της μόδας με σχεδόν φιλοσοφική προσέγγιση.

Η έναρξη της επίδειξης δεν βασίστηκε σε εντυπωσιακές κινήσεις αλλά σε μια ουσιαστική δήλωση: η ανασύνθεση του Bar jacket –του απόλυτου συμβόλου του Dior– εδώ σε ιρλανδικό tweed Donegal, συνδυασμένο με balloon cargo σορτς εμπνευσμένα από τις hallelujah φούστες των 40s. Ήταν ένας συνδυασμός που απέπνεε ρίζες, μνήμη και καινοτομία ταυτόχρονα.

Κάθε look συνέχισε το αφήγημα: από σακάκια-κορσέδες και boxer shorts μέχρι oversized πουκάμισα και τσάντες φορεμένες κάτω από παλτό, ο Anderson αποδόμησε τη συμβατική ανδρική σιλουέτα χωρίς να χάνει ποτέ τον έλεγχο. Πουλόβερ με varsity αισθητική, ανάποδες γραβάτες που αποκάλυπταν γαλλική τυπογραφία Dior, και tote bags με εξώφυλλα από τον Δράκουλα ή το In Cold Blood — όλα στοιχειοθετούσαν μια γκαρνταρόμπα που είναι και αφήγηση.

Η τέχνη διαπότισε τη συλλογή. Πορτρέτα της Lee Radziwill και του Jean-Michel Basquiat από τον Andy Warhol, κεραμικά αυγά σε trompe-l’oeil, υφαντά αξεσουάρ σε συνεργασία με τη Sheila Hicks – η παρουσία τους έδωσε πνοή σε ένα concept που συνδέει το ένδυμα με τον στοχασμό. Οι γραμμές των ρούχων, εμπνευσμένες από αρχειακά σχέδια του Dior όπως τα Caprice, Cigale και Delft, σχημάτισαν νέα μοτίβα ανάμεσα σε κλασική δομή και ελευθερία κίνησης.

Ανάμεσα στα αξεσουάρ ξεχώρισαν τα hybrid sneakers με αισθητική deck shoe, τα suede fisherman sandals, οι διακοσμημένοι loafers και οι δερμάτινες ζώνες με fringed λεπτομέρειες. Όλα έδειχναν προσοχή στη λεπτομέρεια και έναν δημιουργό που γνωρίζει ότι η καινοτομία ξεκινά από τη σιγουριά του υλικού.

Ο ήχος του show –σε επιμέλεια του Frédéric Sanchez– έδεσε την εμπειρία: από Bruce Springsteen μέχρι The Durutti Column, η μουσική όχι μόνο συνόδευσε, αλλά σχολίασε τις σιλουέτες, δίνοντας έναν κινηματογραφικό ρυθμό. Η εικόνα ενός varsity πουλόβερ σχεδόν εγκαταλελειμμένου, με υπόκρουση το “State Trooper”, ανέδειξε την τρωτότητα, την ανθρωπιά, τη λεπτότητα του ανδρικού βλέμματος που προτείνει ο Anderson.

View this post on Instagram

A post shared by Opulent Stylings (@opulentstylings)

Η υποδοχή του κοινού δεν ήταν απλώς θερμή – ήταν ένδειξη σεβασμού και αναγνώρισης. Παρόντες ήταν από τον Daniel Craig και τη Rihanna μέχρι τον Robert Pattinson, τον Roger Federer, τον Luca Guadagnino και τη Sabrina Carpenter, που φόρεσε μια υβριδική εκδοχή του New Look. Αλλά και σημαντικοί δημιουργοί έδωσαν το παρών – Donatella Versace, Pierpaolo Piccioli, Silvia Venturini Fendi, Simon Porte Jacquemus, Glenn Martens – επιβεβαιώνοντας τη βαθιά εκτίμηση που τρέφουν για τον Anderson ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο.

Και όταν στο φινάλε εμφανίστηκε με ταπεινότητα –ένα καρό πουκάμισο, τα χέρια στις τσέπες, το βλέμμα χαμηλωμένο– η σιωπή του ήταν πιο δυνατή από κάθε φωνή. Ο Jonathan Anderson δεν χρειάζεται να φωνάξει: η εργασία του μιλάει με ευκρίνεια, συνέπεια και σπάνια δημιουργική ευφυΐα.

Ο Dior, υπό την καθοδήγησή του μεταράπηκε σε ένα ζωντανό εργαστήριο ιδεών. Η μόδα, για τον Anderson άλλωστε, είναι σκέψη, είναι ιστορία, είναι διάλογος.