Η πρώτη συλλογή του Duran Lantink ως επίσημου πρώτου καλλιτεχνικού διευθυντή του οίκου μετά τον ιδρυτή του Jean Paul Gaultier, ήρθε με μεγάλες προσδοκίες.
Ο ίδιος ο Gaultier, έγινε διάσημος ως ο σχεδιαστής που έντυσε τη Madonna με ένα bullet bra, αλλά αυτή ήταν μόνο μία από τις πολλές επαναστάσεις του στον χώρο της μόδας. Έβαλε τους άνδρες να φορούν φούστες πολύ πριν γίνει δημοφιλής η έννοια της ρευστότητας των φύλων, αμφισβήτησε τα θρησκευτικά στερεότυπα, αγκάλιασε όλους τους σωματότυπους και αποχρώσεις της επιδερμίδας και πίστευε ότι το camp και η υψηλή ραπτική μπορούσαν και έπρεπε να συνυπάρχουν, προκαλώντας σκάνδαλο και ενθουσιασμό σε ίσες δόσεις. Για τον ίδιο, τέτοιες προκλήσεις δεν ήταν ποτέ μια στάση, αλλά εκφράσεις πραγματικών πεποιθήσεων, υποστηριζόμενες από τις εξαιρετικές του δεξιότητες, που τον έκαναν να συγκριθεί με τον Yves Saint Laurent και του εξασφάλισαν την κορυφαία θέση στην Hermès από το 2003 έως το 2010. Τα ρούχα του μπορεί να προκάλεσαν αντιδράσεις, αλλά το έκαναν με πραγματική κομψότητα.
Δημιούργησε μια τόσο βαθιά πηγή κομψής κοινωνικής κριτικής που, από την αποχώρηση του το 2020, μια σειρά σχεδιαστών, όπως ο Haider Ackermann (τώρα στον Tom Ford), η Chitose Abe της Sacai και ο Olivier Rousteing της Balmain, μπόρεσαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε μια συλλογή υψηλής ραπτικής για τον οίκο, βρίσκοντας νέα έμπνευση στα παλιά έργα του κ. Gaultier.
Έτσι, η ιδέα ότι ο Duran Lantink, ένας σχεδιαστής με τη δική του φήμη enfant terrible, θα έπαιρνε την σκυτάλη από τον ίδιο τον κ. Gaultier, φαινόταν καλή ιδέα.
Την προηγούμενη μέρα, ο Lantink είχε δηλώσει «πιθανότατα θα με κατακρεουργήσουν για αυτό» και ότι η συλλογή θα ήταν παιχνιδιάρικη, προκλητική και γυμνή, μια σύγχρονη ερμηνεία του κώδικα Gaultier. Η δήλωσή του όμως προμήνυε περισσότερο πρόθεση παρά αποτέλεσμα. Το show ήταν γεμάτο με ιδέες, αλλά πολλές φορές η εντύπωση ήταν ότι η συλλογή στερούνταν ταυτότητας και συνέπειας.
Τα κομμάτια της συλλογής
Η συλλογή ξεκίνησε με ένα catsuit που απεικόνιζε απόλυτα ρεαλιστικά το γυμνό αντρικό σώμα, με όλες τις λεπτομέρειες της ανατομίας. Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν τολμηρό, αλλά περισσότερο προκλητικό για το σοκ παρά για στιλιστική καινοτομία. Ακολούθησαν αποδομημένα wetsuits και κορμάκια, που θύμιζαν αθλητικά ρούχα της δεκαετίας του ’80, κομμένα και ξανασυνδεδεμένα με λεπτές λωρίδες ύφασματος, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα περισσότερο θορυβώδες παρά λειτουργικό.
Τα Breton φορέματα που εμφανίστηκαν είχαν σχήμα S, σαν σκελετός μεταλλικής καρέκλας, και ενώ αναγνώριζες την υπογραφή του Gaultier στις ρίγες, η αίσθηση ήταν περισσότερο παιδική φαντασία παρά κομψότητα. Υπήρχαν cropped bomber jackets, παντελόνια σχεδιασμένα να τονίζουν τα ισχία και να κατεβαίνουν χαμηλά, και ένα χρυσό παλτό με παγιέτες που ξεχώριζε για το μέγεθος και τη λάμψη του.
Οι ανδρικές φούστες, τα αποκαλυπτικά κορμάκια και τα σπορ υφάσματα προσπάθησαν να προκαλέσουν όπως έκανε ο Gaultier παλιότερα, αλλά η αίσθηση ήταν ότι η πρόκληση υπήρχε για την πρόκληση, χωρίς το βάθος, την ειρωνεία και την κομψότητα που έκαναν τις πρώτες συλλογές Gaultier επαναστατικές.
Η πρόθεση του Lantink να σπάσει τις συμβάσεις και να προκαλέσει την συζήτηση γύρω από το brand ήταν εμφανής, αλλά η εκτέλεση φαινόταν αναρχική και χωρίς συνοχή. Τα κομμάτια δεν συνδέονταν μεταξύ τους, και η συλλογή έμοιαζε σαν patchwork ιδεών που δεν συναντήθηκαν ποτέ.
Όπως είπε και ο Edward Buchanan: «Ο Gaultier έκανε τους ανθρώπους να χαμογελούν. Ο Duran τους κάνει να αναρωτιούνται γιατί». Η συλλογή είχε θάρρος, αλλά όχι μέτρο. Η τόλμη χωρίς ουσία γινόταν θόρυβος, και το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή που ήθελε να εντυπωσιάσει αλλά δεν κατάφερε να συγκινήσει.
Η πρώτη συλλογή του Duran Lantink για τον Jean Paul Gaultier απέδειξε ότι η τόλμη από μόνη της δεν αρκεί. Οι αναφορές στο αρχείο Gaultier ήταν εμφανείς, αλλά χωρίς την ευφυΐα, την πρωτοτυπία και το χιούμορ, το αποτέλεσμα ήταν βασικά κακό.
