Η Anna Wintour αποχωρεί από την ηγεσία της αμερικανικής Vogue – το τέλος μιας εποχής, η απαρχή μιας νέας

Anna Wintour: Η γυναίκα που "επινόησε" τη σύγχρονη μόδα

Η πορεία της Anna Wintour στην Vogue δεν ήταν απλώς εντυπωσιακή — ήταν καταιγιστική. Από το πρώτο της εξώφυλλο τον Νοέμβριο του 1988 με το διάσημο συνδυασμό του περίτεχνου στολισμένου με έναν σταυρό από με πολύτιμους λίθους cardigan του Christian Lacroix και τζιν Guess, η Wintour έδωσε το στίγμα της: η μόδα είναι πολιτισμός, αντίθεση, ανατροπή.

Περισσότερο από αρχισυντάκτρια, ήταν μια θεσμική φιγούρα. Με το παγωμένο βλέμμα πίσω από τα γυαλιά Chanel και το απαράλλακτο καρέ, έγινε αρχέτυπο ισχύος, τόσο στον χώρο της μόδας όσο και στη λαϊκή κουλτούρα. Η Miranda Priestly την οποία ενσάρκωσε η Meryl Streep στην ταινία The Devil Wears Prada δεν ήταν παρά ένας (οριακά) υπερβολικός καθρέφτης της.

Στα χέρια της, η Vogue έγινε κάτι περισσότερο από περιοδικό. Ήταν βήμα για τις νέες φωνές, καθρέφτης της εποχής, πλατφόρμα πολιτικής και πολιτισμικής παρέμβασης. Η υποστήριξή της στους νέους σχεδιαστές μέσω του CFDA/Vogue Fashion Fund βοήθησε να χτιστούν καριέρες και να επιβιώσουν οράματα.

View this post on Instagram

A post shared by Nineties Anxiety (@90sanxiety)

Μια γυναίκα που έγινε μύθος

Η ισχύς της δεν προερχόταν μόνο από την αισθητική της διορατικότητα ή τις σελίδες του περιοδικού. Ήταν στρατηγική ηγετική φιγούρα, καθοδηγώντας ολόκληρη την Condé Nast σε καιρούς δύσκολους, αβέβαιους, ακόμα και εχθρικούς για τα έντυπα μέσα.

Οργάνωσε και ανέδειξε την Met Gala σε διεθνές γεγονός υπερπαραγωγής – μια τελετή ισχύος όπου το στιλ, η πολιτική, η τέχνη και η pop culture συγχωνεύονταν σε ένα απόλυτα σκηνοθετημένο θέαμα.

Η στάση της σε κοινωνικά ζητήματα υπήρξε αμφιλεγόμενη αλλά πάντα έντονα παρούσα — είτε με την επιλογή εξωφύλλων, είτε με την πολιτική της στήριξη, είτε με τις δημόσιες παρεμβάσεις της σε περιόδους κοινωνικών αναταραχών.

Το μέλλον της Vogue χωρίς την Anna, αλλά με την Anna

Η αποχώρηση της από την αμερικανική Vogue δεν σηματοδοτεί την αποχώρησή της από το παιχνίδι. Αντιθέτως, εδραιώνει τη νέα της θέση ως αρχιτέκτονας του οράματος της Condé Nast για τα επόμενα χρόνια. Στον ρόλο της ως παγκόσμιας διευθύντριας περιεχομένου, η Anna Wintour θα εποπτεύει όλες τις εκδόσεις Vogue παγκοσμίως (11 χώρες), αλλά και τα Vanity Fair, GQ, Allure, Glamour, Wired, AD, Bon Appétit, Traveler, μεταξύ άλλων.

Η αναζήτηση νέου/ας αρχισυντάκτη/τριας για την αμερικανική Vogue αποτελεί ιστορική στιγμή – όχι μόνο για το περιοδικό, αλλά για ολόκληρη τη βιομηχανία. Ο/η διάδοχός της θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια εξαιρετικά απαιτητική πραγματικότητα: την πτώση της έντυπης κυκλοφορίας, τη μάχη με τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης, την ανάγκη για περιεχόμενο που δεν αρκεί να είναι "ωραίο" αλλά να έχει φωνή και σκοπό.

Το ερώτημα πλέον δεν είναι μόνο "ποιος θα είναι ο επόμενος", αλλά: ποια Vogue θέλουμε για τον 21ο αιώνα; Είναι η ώρα για ένα περιοδικό που θα ακούει τις εποχές χωρίς να τις αντιγράφει. Που θα βλέπει το στιλ ως γλώσσα ελευθερίας, όχι επιτήδευσης. Που θα κάνει χώρο για νέα πρόσωπα, διαφορετικές αφηγήσεις και ουσιαστικό λόγο.
Η Anna Wintour ήταν απαιτητική και απόλυτη. Αλλά αυτή ακριβώς η συνταγή την έκανε μοναδική. Δημιούργησε έναν μύθο γύρω από το όνομά της – όχι γιατί τον επεδίωξε, αλλά γιατί τον υπερασπίστηκε με αδιαπραγμάτευτη συνέπεια. Το αποτύπωμα της Άννα δεν σβήνει, αλλάζει μορφή. Και το μέλλον της Vogue, για να είναι πραγματικά καινούριο, οφείλει να κρατήσει όσα εκείνη μας δίδαξε: πως η μόδα είναι πολιτισμός, και πως η ομορφιά έχει ευθύνη.