Στο ιστορικό Palazzo Armani, εκεί όπου ο χρόνος μοιάζει να ρέει διαφορετικά, η υψηλή ραπτική του Giorgio Armani για το Armani Privé επέστρεψε με μια βαθιά, σχεδόν υπνωτική κομψότητα. Σε μια παλέτα όπου το χρώμα ήταν σχεδόν απών, η αποθέωση του μαύρου μεταμορφώθηκε σε έναν ύμνο στην αισθητική του φιλμ νουάρ και στη γοητεία των σκιών.
Κάθε εμφάνιση έμοιαζε με καρέ από μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία. Σατέν τουαλέτες, σαν ρευστός καπνός, γλιστρούσαν στα σώματα των μοντέλων στην πασαρέλα, ενσαρκώνοντας ηρωίδες βγαλμένες από το σινεμά της δεκαετίας του '40. Γυναίκες με μυστήριο, αυτοπεποίθηση και ανυπότακτη φινέτσα – όχι απλώς μοιραίες, αλλά και αινιγματικές. Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, αναδείχθηκε ένας απρόσμενος πρωταγωνιστής: η θηλυκή ντάντυ.
Αντλώντας έμπνευση από φιγούρες όπως η Marlene Dietrich, η συλλογή απέδωσε φόρο τιμής σε ένα ξεχασμένο αρχέτυπο – τη γυναίκα που φοράει το ανδρικό κοστούμι όχι για να μιμηθεί, αλλά για να κυριαρχήσει. Σμόκιν με βαθύ ντεκολτέ και πέτα αντί για κορσάζ, βελούδινα παντελόνια ιππασίας, κεντημένα σακάκια χωρίς τίποτα από μέσα και κυμαινόμενα παπιγιόν, λες και αιωρούνταν στη θέλησή της. Μια εκλεπτυσμένη πρόκληση με σιγασμένο τόνο.
