Το video clip για την «Αστερομάτα» είναι ένα οπτικοακουστικό οδοιπορικό γεμάτο μνήμη, αποχωρισμό κι ελπίδα

Το τοπίο ως καθρέφτης της ανθρώπινης ψυχής

Η επιλογή των τοποθεσιών για τα γυρίσματα δεν είναι τυχαία. Ο εμβληματικός Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και η αγκαλιά της ελληνικής υπαίθρου στην Κοζάνη λειτουργούν ως σύμβολα διαχρονικότητας και ρίζας. Ο ναός, σκαρφαλωμένος στην άκρη του γκρεμού, δεσπόζει ως μια αρχέγονη παρουσία, ένας θεματοφύλακας της ιστορίας που παρακολουθεί σιωπηλά τις γενιές να έρχονται και να φεύγουν. Από την άλλη, τα ορεινά τοπία της Κοζάνης αποπνέουν μια αίσθηση εγκατάλειψης, μια υπενθύμιση της ερημιάς που αφήνει ο ξεριζωμός.

Η μορφή της Μητέρας: Η προσωποποίηση της προσμονής

Κεντρικό μοτίβο του βιντεοκλίπ αποτελεί η φιγούρα της Μητέρας που καρτερεί, δακρύζοντας. Ο φακός εστιάζει στις λεπτές ρυτίδες της, στα μάτια της που κουβαλούν τη σοφία και τον πόνο της αναμονής. Δεν είναι μια απλή μητέρα. Είναι η μάνα-γη, η Πατρίδα, η ίδια η Ιστορία που βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν, να χάνονται σε έναν αδιάκοπο κύκλο μετανάστευσης, πολέμου και αλλαγής. Ο ρόλος της μητέρας εδώ δεν περιορίζεται στη συναισθηματική διάσταση του αποχωρισμού αλλά επεκτείνεται στη συλλογική μνήμη.

Το μικρό κορίτσι και το φτερό: Η ελπίδα απέναντι στην απώλεια

Σε ένα από τα πιο συγκινητικά και πολυσήμαντα πλάνα, ένα μικρό κορίτσι βρίσκει ένα φτερό. Το στοιχείο αυτό λειτουργεί ως σύμβολο του ερχομού, της ελπίδας, της μετενσάρκωσης των ιδεών και της πολιτιστικής συνέχειας. Αντίθετα με την εικόνα της μητέρας, το κορίτσι δεν κουβαλά βάρος. Είναι η μελλοντική γενιά που έρχεται να γεφυρώσει την απώλεια με την αναγέννηση.

Οι ποντιακές φορεσιές

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη συμβολική δύναμη των ποντιακών φορεσιών που εμφανίζονται στο βιντεοκλίπ. Κάθε κέντημα, κάθε νήμα της φορεσιάς κουβαλά μνήμες ξεριζωμού, αντοχής και αξιοπρέπειας. Η σκηνοθεσία δεν τις χρησιμοποιεί απλά ως κοστούμια, αλλά τις αντιμετωπίζει σαν ιερά κειμήλια, σαν φορείς μιας ιστορίας που δεν πρέπει να ξεχαστεί.

View this post on Instagram

A post shared by Eurovision ERT (@eurovisionert)

Το ζωστικό, φτιαγμένο από βαριά υφάσματα σε μπλε και κόκκινες αποχρώσεις, υπενθυμίζει την αέναη σύνδεση των Ποντίων με τη γη και τον ουρανό τους. Το ζιπούνι, με τα ασημένια και χρυσά του νήματα, γίνεται, αλλά κράτησαν την ταυτότητά τους. Ο κεφαλόδεσμος, με τα φλουριά που κρέμονται σαν δάκρυα μνήμης, μετατρέπεται σε ένα στέμμα αντίστασης, μια διακριτική κραυγή πως ο πολιτισμός αυτός ζει και θα συνεχίσει να ζει.

Η θάλασσα: Το αιώνιο σύνορο ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον

Η παρουσία της θάλασσας είναι κομβική. Σε αρκετά σημεία του βιντεοκλίπ, τα νερά αγκαλιάζουν το τοπίο, δημιουργώντας ένα σκηνικό που θυμίζει μύθο. Η θάλασσα εδώ δεν είναι απλά ένα φυσικό στοιχείο, αλλά ένα όριο. Συμβολίζει τη μετάβαση, το πέρασμα από το παλιό στο νέο, από την απώλεια στην ελπίδα. Είναι η ίδια θάλασσα που χώρισε οικογένειες, που υποδέχθηκε καράβια γεμάτα πρόσφυγες, αλλά και που παραμένει εκεί, σταθερή, σαν μια υπόσχεση επιστροφής.

Ένα έργο που ξεπερνά τη Eurovision

Η «Αστερομάτα» δεν είναι απλώς ένα τραγούδι. Είναι μια καλλιτεχνική δήλωση. Το βιντεοκλίπ της δεν εξυπηρετεί μόνο την προβολή της συμμετοχής της Ελλάδας στη Eurovision 2025, αλλά λειτουργεί ως ένα ανεξάρτητο έργο τέχνης, ένα ψηφιδωτό μνήμης και ταυτότητας.

Ο George Mpenioudakis, μέσα από τις προσεκτικά επιλεγμένες εικόνες του, δεν δημιουργεί μια απλή αφήγηση. Δημιουργεί ένα συναισθηματικό τοπίο, όπου η απώλεια συναντά την ελπίδα και το παρελθόν συνομιλεί με το μέλλον. Η Κλαυδία (Klavdia), με την ερμηνεία της, δεν τραγουδά απλά στίχους. Δίνει φωνή σε μια ιστορία που αντηχεί μέσα στους αιώνες.

Η «Αστερομάτα» είναι, τελικά, κάτι πολύ περισσότερο από μια συμμετοχή στη Eurovision, ακριβώς επειδή δεν έχει τίποτα το «γιουροβιζιονικό» πάνω της. Είναι μια υπενθύμιση ότι η μουσική, όταν συνοδεύεται από ειλικρινή τέχνη, μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, ανάμεσα σε αυτούς που έφυγαν και σε αυτούς που έρχονται. Και αυτό είναι κάτι που καμία σκηνή, καμία βαθμολογία και καμία διάκριση δεν μπορεί να περιορίσει.