Η εκλογή της Sanae Takaichi ως πρωθυπουργού της Ιαπωνίας στις 21 Οκτωβρίου χαρακτηρίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης και τους αναλυτές ως ιστορική στιγμή. Για πρώτη φορά, μια γυναίκα ανέλαβε την κορυφή της ιαπωνικής πολιτικής, και η φαντασία πολλών κινητοποιήθηκε από την ιδέα ότι η χώρα θα εισέρχονταν σε μια νέα εποχή, όπου οι γυναίκες θα διεκδικούσαν ενεργά χώρο και εξουσία σε ένα πολιτικό σκηνικό παραδοσιακά ανδροκρατούμενο.
Οι πρώτες δηλώσεις της Takaichi, που μίλαγε για υπουργικό συμβούλιο με σημαντική γυναικεία συμμετοχή, ενίσχυσαν αυτή την εικόνα. Το πρότυπό της, όπως δήλωσε, ήταν να ακολουθήσει χώρες όπως η Ισλανδία, η Φινλανδία και η Νορβηγία, όπου οι γυναίκες έχουν καταφέρει να συμμετέχουν ουσιαστικά στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Το μήνυμα ήταν σαφές: η γυναικεία παρουσία θα έπρεπε να είναι ουσιαστική και όχι διακοσμητική.
Hardline conservative Sanae Takaichi pledged to build a ‘strong Japan’ after being elected in parliamentary votes to become the country’s first female prime minister https://t.co/XBD2cnrvg2 pic.twitter.com/KI87hgBl3Y
— Reuters (@Reuters) October 22, 2025
Κι όμως, για όποιον γνώριζε την πορεία και τις πολιτικές πεποιθήσεις της Takaichi, τα πράγματα δεν ήταν ποτέ τόσο ρόδινα. Το πρότυπό της είναι η Margaret Thatcher, η «σιδηρά κυρία» που ανέδειξε τη δύναμη της προσωπικής θέλησης πάνω από τις συλλογικές αξίες και, κυρίως, πάνω από την έννοια του φύλου ως πολιτικού εργαλείου. Η Thatcher δεν ήταν φεμινίστρια· ήταν πολιτικός που αγνόησε τα στερεότυπα περί φύλου για να ενισχύσει τη δική της πολιτική ατζέντα. Η Takaichi φαίνεται να κινείται στον ίδιο άξονα.
Η υπόσχεση για ισορροπία φύλων στο υπουργικό συμβούλιο, εμπνευσμένη από το μοντέλο της Ισλανδίας, ακυρώθηκε μέσα σε τρεις ημέρες. Από τα μέλη του νέου συμβουλίου, μόλις δύο είναι γυναίκες, ενώ η πλειονότητα των θέσεων παραμένει στα χέρια ανδρών. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: η γυναικεία φωνή, για την οποία πολλοί θρέψαμε προσδοκίες, παραμένει μειοψηφία και το συμβούλιο υπακούει στα παραδοσιακά ανδροκρατούμενα μοτίβα.
