Μακριά από το Χόλιγουντ, τις υπερπαραγωγές και τους προβολείς, ο Johnny Depp αποκαλύπτει πως η αληθινή του ταυτότητα διαμορφώθηκε σε ένα αγροτόσπιτο κοντά στο Σεν Τροπέ. Εκεί, όπου έζησε για πάνω από μια δεκαετία μαζί με την τότε σύντροφό του, Βανέσα Παραντί, μεγαλώνοντας τα δύο τους παιδιά, Λίλι-Ρόουζ και Τζακ.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στους Sunday Times, ο 62χρονος ηθοποιός άφησε για λίγο τον κυνισμό πίσω και μίλησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τη νοσταλγία που του προκαλεί η καθημερινότητα που είχε ως πατέρας.
Στη συνέντευξη, ο Depp αποκάλυψε πως πίσω του, κατά τη διάρκεια της βιντεοκλήσης, υπήρχε ένας πίνακας που είχε ξεκινήσει να ζωγραφίζει όταν η κόρη του, Λίλι-Ρόουζ, ήταν μόλις 10 ετών. «Δεν τον τελείωσα ποτέ», λέει. «Τότε ήταν 10. Τώρα είναι 25. Τα χρόνια φεύγουν από πάνω μας, έτσι δεν είναι;» προσθέτει μελαγχολικά, παραδεχόμενος ότι βιώνει το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς».
Η κουβέντα συνεχίστηκε με ερωτήσεις για την περίοδο που τα παιδιά του ήταν μικρά. «Αυτό μου λείπει περισσότερο: τα παιδιά μου να μεγαλώνουν στη νότια Γαλλία». Σε εκείνο το σπίτι, που ο ίδιος αποκαλεί το μοναδικό πραγματικό «σπίτι» που ένιωσε ποτέ του. Ένα καταφύγιο μακριά από τους παπαράτσι, τα φώτα και τον θόρυβο – με τη Βανέσα Παραντί να έχει κάνει τη στρατηγική επιλογή να μεγαλώσουν τα παιδιά τους εκεί, ώστε να έχουν μια όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική παιδική ηλικία.
«Ήμουν ο Papa. Δεν μπορώ να σας πω πόσο μου άρεσε να είμαι ο Papa», δήλωσε συγκινημένος ο ηθοποιός, εξηγώντας πως όσο τα παιδιά του μεγάλωναν, το “Papa” έγινε “Dad”. «Αλλά ο Papa ήταν υπέροχος. Και τώρα που μεγαλώνω, ίσως ο Papa επιστρέψει. Κάποιος θα πρέπει να με ξαναπεί Papa».
Όσο για το πού θεωρεί πλέον "σπίτι", ο Depp απαντά πως δεν περνάει σχεδόν καθόλου χρόνο στις ΗΠΑ. Μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Μπαχάμες, αλλά η καρδιά του, όπως δηλώνει, θα ανήκει για πάντα εκείνο το σπίτι στη Γαλλία.
Μπορεί ο Johnny Depp να άλλαξε πολλές φορές ήπειρο, ρόλους και ιδιότητες στη ζωή του, όμως ένα πράγμα παραμένει σταθερό μέσα του: η πατρική αγάπη και η νοσταλγία για μια εποχή που δεν είχε ανάγκη από φώτα, κόκκινα χαλιά ή σκάνδαλα. Είχε μόνο παιδιά, ησυχία και την ιδιότητα που αγαπά περισσότερο από κάθε άλλη: εκείνη του πατέρα.
