Μαρία Μενούνος: Η συγκινητική ανάρτηση για τα τέσσερα χρόνια χωρίς τη μητέρα της

Σε αυτά τα λόγια, διακρίνεται η εσωτερική σύγκρουση πολλών ανθρώπων που έχουν χάσει κάποιον αγαπημένο: ο πόνος συνυπάρχει με την ανάγκη για ζωή, για χαρά, για δημιουργία. Και η Μαρία Μενούνος βρίσκει τον τρόπο να δώσει φως εκεί όπου υπάρχει σιωπή.

Η Αθηνά, το πιο φωτεινό δώρο της ζωής της

Η μικρή Αθηνά, κόρη της Μαρίας και του συζύγου της Κέβιν Αντεργκάρο, έχει γίνει, όπως φαίνεται η ίδια η ενσάρκωση του φωτός και της χαράς.

«Κάθε φορά που η Αθηνά λέει ή κάνει κάτι καινούριο, νιώθω ένα τράβηγμα στην καρδιά μου», παραδέχεται η Μαρία, δείχνοντας την τρυφερότητα αλλά και τη θλίψη που συνυπάρχουν στη μητρότητα χωρίς τη φυσική παρουσία της δικής της μαμάς.

Όμως η πίστη της — και η αίσθηση ότι η μητέρα της της έστειλε αυτό το παιδί ως δώρο — είναι αυτό που την κρατά όρθια και χαμογελαστή.

«Ξέρω ότι η μαμά μού την έστειλε. Είναι περισσότερη απ’ ό,τι είχα ποτέ φανταστεί», γράφει. Η ευγνωμοσύνη και η αγάπη διαπερνούν κάθε φράση.

Με φράουλες, τυρί, τραγούδι και χορό

Η Μαρία Μενούνος, μακριά από τα στερεότυπα της πένθιμης μνήμης, επιλέγει να τιμήσει τη μητέρα της όπως θα το ήθελε κι εκείνη: με τα αγαπημένα της πράγματα.

«Θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε και θα φάμε φράουλες και τυρί – τα αγαπημένα της», γράφει.

Η απλότητα αυτής της χειρονομίας είναι βαθιά συγκινητική. Η Μαρία δεν αποζητά μεγάλες χειρονομίες ή επίσημες τελετές. Θέλει μόνο να φέρει στη ζωή της λίγο από το άρωμα και τη γεύση της Λίτσας, να ξαναφέρει τη μαμά της κοντά μέσα από τις αισθήσεις, την κίνηση, τη γιορτή.

Το μήνυμα που μένει: Να είμαστε το φως

Κλείνοντας την ανάρτησή της, η Μαρία μεταφέρει κάτι που της είπε ο πνευματικός της: «Πρέπει να φέρεις το φως και τη χαρά με τη δουλειά σου». Και εκείνη απαντά:

«Αυτό θέλω να κάνω. Θέλω να είμαι και να φέρνω το φως. Θέλω να φέρνω χαρά όπου κι αν πηγαίνω».

Η επιλογή αυτή – να απαντάς στον πόνο με αγάπη, στη λύπη με χαρά, και στη σιωπή με ζωή – είναι πράξη πίστης και προσωπικής δύναμης. Και μέσα από αυτό το δημόσιο μνημόσυνο γεμάτο ζωή, η Μαρία Μενούνος μας θυμίζει πως η μνήμη δεν είναι μόνο θλίψη. Είναι κυρίως φως, συνέχεια και αγάπη.