Η Keira Knightley επανέρχεται σε μια σκοτεινή, άβολη εποχή για τις γυναίκες του Χόλιγουντ — από τα τέλη των 90s μέχρι τις αρχές του 2010 — τότε που η διασημότητα σήμαινε διαρκή παρακολούθηση, εξευτελισμό και μια βιομηχανία αποφασισμένη να συνθλίψει τις γυναίκες που τολμούσαν να είναι επιτυχημένες. Σε συνέντευξή της στους Times, η Βρετανίδα ηθοποιός αναφέρθηκε στο πώς βίωσε την υπερέκθεση, ήδη από την εφηβεία της, όταν έγινε παγκοσμίως γνωστή με τις ταινίες «Κάν’το όπως ο Μπέκαμ» (2002) και «Οι Πειρατές της Καραϊβικής» (2003).
«Θυμάμαι να ξυπνάω μια μέρα και να υπάρχουν δέκα άντρες έξω από την πόρτα μου – δεν έφυγαν για τα επόμενα πέντε χρόνια» είπε. Η δημοσιότητα, για εκείνη, ήρθε ξαφνικά, μαζί με την εισβολή στην ιδιωτικότητά της, και σύντομα άρχισε να αναρωτιέται αν μπορούσε να συνεχίσει να εργάζεται χωρίς να καταστραφεί ψυχολογικά.
@freeda_en During an interview, actress Keira Knightley talked about her difficulties as a working mother and society's constant expectations of mothers. Mothers' work is often not seen as a resource but as an obstacle to full parenthood. Talking about these experiences can be helpful in order not to feel alone in the face of difficulties. How do you experience work since becoming a parent? #KeiraKnightley #Interview #Parent #Parents #Parenting #Work #Experience ♬ original sound - Freeda
«Θυμάμαι να σκέφτομαι, για όλες εκείνες τις γυναίκες, τι στο δ***λο συμβαίνει εδώ; Τι έκαναν εκείνες οι γυναίκες; Το μόνο που έκανε η Britney [Spears] ήταν να σε κάνει να θέλεις να χορέψεις στην κουζίνα σου. Κόσμος πέθανε. Γυναίκες πέθαναν. Η Amy Winehouse πέθανε. Δεν σκόπευα να τους αφήσω να νικήσουν» πρόσθεσε, αναφερόμενη στη μανιώδη κάλυψη και την ανθρωποφαγία του Τύπου.
Η Knightley θυμάται ότι την αποκαλούσαν «πόρνη» κάθε φορά που την έβλεπαν με άντρα, ακόμη κι αν επρόκειτο για συγγενή της. «Το ήξερα όποτε με ακολουθούσαν. Το ένιωθα στο πετσί μου». Και υπήρχαν φορές που έβλεπε φωτογραφίες της σε εξώφυλλα εφημερίδων χωρίς να έχει καν αντιληφθεί πως την είχαν φωτογραφίσει.
Όπως παραδέχεται σήμερα, δεν βγήκε αλώβητη από εκείνη την εποχή: «Πιστέψτε με, τρελάθηκα. Απλά κατάφερα να το κρύψω».
Η δική της άμυνα ήταν μια μορφή «παθητικής αντίστασης»: φορούσε επίτηδες τα ίδια ρούχα ξανά και ξανά, έμενε ακίνητη στο δρόμο για ώρες ώστε να μην τους χαρίσει ένα καινούριο «κλικ», και τελικά στράφηκε σε μικρότερες παραγωγές και στο θέατρο. Έτσι, όπως λέει, κατάφερε να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά, «αλλά σε μικρότερη κλίμακα».
