Αν η ελπίδα είχε πρόσωπο στην αμερικανική πολιτική σκηνή, εδώ και χρόνια θα είχε το πρόσωπο της Alexandria Ocasio-Cortez. Η βουλευτής από τη Νέα Υόρκη, παιδί Πορτορικανών μεταναστών, πρώην σερβιτόρα και νυν αστέρι του αμερικανικού Κογκρέσου, δεν παύει να πολώνει, να εμπνέει, να τρομάζει και να χαράζει νέα πολιτικά μονοπάτια. Αυτές τις μέρες, βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο – τόσο για τις θέσεις της σχετικά με τον πόλεμο στη Γάζα όσο και για τις νύξεις περί ενδεχόμενης υποψηφιότητάς της για την προεδρία το 2028.
Γεννημένη το 1989 στο Μπρονξ της Νέας Υόρκης, η Alexandria Ocasio-Cortez μεγάλωσε ανάμεσα σε οικονομικές δυσκολίες και κοινωνικές ανισότητες. Μεγάλωσε από μια εργαζόμενη μητέρα καθαρίστρια και έναν πατέρα που εργαζόταν στη μικρομεσαία οικοδομή. Κατάφερε να μπει στο Boston University, απ’ όπου αποφοίτησε με πτυχίο στις διεθνείς σχέσεις και την οικονομία.
Μετά τον θάνατο του πατέρα της και ενώ εργαζόταν ως bartender για να συντηρεί την οικογένειά της, η AOC –όπως πλέον τη φωνάζουν παντού– μπήκε στην πολιτική από την πίσω πόρτα. Το 2018 κατάφερε το «αδύνατο»: νίκησε τον ισχυρό Δημοκρατικό γερουσιαστή Joe Crowley σε εσωκομματικές εκλογές και εξελέγη στη Βουλή των Αντιπροσώπων, εκπροσωπώντας την 14η περιφέρεια της Νέας Υόρκης.
Ήταν τότε μόλις 29 ετών – η νεότερη γυναίκα που είχε εκλεγεί ποτέ στο Κογκρέσο.
Η ρητορική της, ριζοσπαστική για τα αμερικανικά δεδομένα, την κατέστησε αμέσως πρόσωπο-κλειδί στην ανανεωτική και προοδευτική πτέρυγα των Δημοκρατικών. Διεκδίκησε ισχυρότερη πράσινη πολιτική, αξιοπρεπές σύστημα υγείας για όλους και προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Πολλοί τη συνέδεσαν με τον Bernie Sanders – κάποιοι ήδη τη θεωρούν φυσική του διάδοχο.
Τις τελευταίες ημέρες, η AOC βρέθηκε ξανά στη δίνη των εξελίξεων. Ψήφισε κατά ενός νομοσχεδίου που στόχευε στον τερματισμό της αμερικανικής χρηματοδότησης των αμυντικών συστημάτων του Ισραήλ – μεταξύ αυτών και του Iron Dome. Με αυτή της τη στάση, θέλησε να δηλώσει την αντίθεσή της απέναντι στη συνεχιζόμενη στρατιωτική εκστρατεία στη Γάζα, απέναντι στη γενοκτονία που συνεχίζει να διαπράττεται.
Ακολούθησε βανδαλισμός στο γραφείο της – κόκκινη μπογιά, επιγραφές που την κατηγορούσαν πως χρηματοδοτεί τη γενοκτονία και νέα απειλητικά σχόλια. Δεν είναι η πρώτη φορά που η AOC δέχεται επιθέσεις. Βρίσκεται στο στόχαστρο ακροδεξιών και παραδοσιακών συντηρητικών από την πρώτη ημέρα. Ο Donald Trump την έχει κατηγορήσει δημοσίως, τα social media της ξεχειλίζουν συχνά από σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια, ενώ η ίδια έχει δηλώσει στο παρελθόν:
«Με ρωτούν αν βλέπω τον εαυτό μου ως Πρόεδρο, αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα είμαι ζωντανή τον Σεπτέμβριο».
Κι όμως, στη διάρκεια δημόσιας συνεδρίασης στη Νέα Υόρκη, ένα 10χρονο κορίτσι την έφερε προ των ευθυνών της:
«Θα θέσετε υποψηφιότητα για την Προεδρία;»
Η απάντησή της ήταν διστακτική αλλά αποκαλυπτική:
«Δεν ξέρω. Θα δούμε. Αλλά ξέρω ότι η υποστήριξη ανθρώπων σαν εσένα, με κάνει να νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα».
Η χώρα που μισεί τις γυναίκες – και το μέλλον που ίσως γράψει η AOC
Η ίδια η Ocasio-Cortez έχει μιλήσει με συγκλονιστική ειλικρίνεια για το πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει μια γυναίκα σαν αυτήν στην αμερικανική πολιτική:
«Υπάρχουν δύο πολύ οξύμωρες σκέψεις στο μυαλό μου. Η ακλόνητη πίστη μου ότι μπορούν να συμβούν τα πάντα. Ταυτόχρονα, βλέπω το πόσο μισούν τις γυναίκες σε αυτήν τη χώρα. Ειδικά τις γυναίκες που δεν είναι λευκές».
Ενδεχόμενη υποψηφιότητά της για το 2028 θα άνοιγε μια ιστορική προοπτική για τις ΗΠΑ – μια λατινοαμερικανικής καταγωγής γυναίκα, φεμινίστρια, αντιπολεμική και υπέρμαχος της κοινωνικής δικαιοσύνης να διεκδικήσει την Προεδρία. Και όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει σχεδόν ουτοπικό, η ίδια έχει αποδείξει πολλές φορές πως ξέρει πως να φέρει την ανατροπή.
Η Ocasio-Cortez δεν είναι απλώς μια πολιτικός. Είναι ο φόβος του παλιού συστήματος και η ελπίδα ενός καινούργιου. Αν τελικά θέσει υποψηφιότητα για την Προεδρία το 2028, δεν θα είναι απλώς μια πολιτική μάχη. Θα είναι πολιτισμική. Υπαρξιακή. Και από τις πιο σημαντικές των τελευταίων δεκαετιών. Από το Bronx στο Καπιτώλιο -και ίσως κάποτε στον Λευκό Οίκο.
