Ορισμένες ταινίες δεν ανήκουν απλώς στην εποχή τους· γίνονται κομμάτι των γιορτών, της παιδικής μας μνήμης, της ίδιας της έννοιας των Χριστουγέννων. Το Home Alone είναι μία από αυτές. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, η ταινία επιστρέφει ξανά στο προσκήνιο — όχι μέσα από μια επανέκδοση ή ένα remake, αλλά μέσα από ένα στιγμιότυπο που πυροδότησε συλλογική νοσταλγία.
Ο Macaulay Culkin, ο αιώνιος Kevin McCallister, βρέθηκε ξανά στο ίδιο κάδρο με τους δύο πιο αξέχαστους κινηματογραφικούς «κακούς» των γιορτών: τον Joe Pesci και τον Daniel Stern, τους θρυλικούς Harry και Marv. Η επανένωση των τριών ηθοποιών έκανε τον γύρο του διαδικτύου, προκαλώντας ένα κύμα συγκίνησης και ενθουσιασμού. Οι φωτογραφίες —ανεπιτήδευτες, σχεδόν καθημερινές— έμοιαζαν σαν μια μικρή χρονομηχανή που μας γύρισε κατευθείαν στη δεκαετία του ’90.
Σύμφωνα με αναρτήσεις στα social media, οι τρεις τους συναντήθηκαν για έναν χαλαρό καφέ, με φήμες να τοποθετούν το ραντεβού στο Ντουμπάι, χωρίς ωστόσο επίσημη επιβεβαίωση. Αυτό όμως ελάχιστη σημασία είχε. Το διαδίκτυο «λύγισε» μπροστά στην εικόνα του Kevin πλάι στους Wet Bandits, και τα σχόλια κατέκλυσαν τις πλατφόρμες: από εκρήξεις χαράς μέχρι ευφάνταστες ιδέες για ένα υποθετικό sequel, όπου ο Kevin, πλέον πατέρας, ξεχνά αυτή τη φορά το δικό του παιδί στο σπίτι — και οι παλιοί του αντίπαλοι επιστρέφουν.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που το σύμπαν του Home Alone ξανασμίγει. Τα τελευταία χρόνια, αρκετά μέλη του cast έχουν βρεθεί σε επετειακές συναντήσεις, όπως εκείνη των «αδελφών McCallister» στο New Jersey, με τους Devin Ratray και Kristen Minter να τιμούν την ταινία με την πιο εμβληματική ατάκα της. Ωστόσο, η απουσία του Macaulay Culkin τότε έκανε αυτή τη νέα επανένωση με τους κινηματογραφικούς του «εχθρούς» ακόμη πιο ξεχωριστή.
Ίσως γιατί το Μόνος Στο Σπίτι δεν ήταν ποτέ απλώς μια παιδική κωμωδία. Ήταν μια ιστορία ανεξαρτησίας, φόβου, εξυπνάδας και τελικά οικογενειακής θαλπωρής. Ο μικρός Kevin που μαθαίνει να στέκεται μόνος του απέναντι στον κόσμο είναι ένας χαρακτήρας που μεγάλωσε μαζί μας. Και το να βλέπουμε σήμερα τους ανθρώπους πίσω από αυτούς τους ρόλους να συναντιούνται ξανά, μας θυμίζει γιατί αυτή η ταινία εξακολουθεί να «χτυπά» κατευθείαν στην καρδιά.
