Η ερώτηση «Μεγαλώνουμε;» μοιάζει απλή, αλλά κουβαλάει μαζί της ένα βάθος που δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Η Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας (1/10) δεν είναι απλώς μια υπενθύμιση για τον χρόνο που περνά, αλλά μια ευκαιρία να αναστοχαστούμε πάνω στη σοφία, τις εμπειρίες και την παρουσία των μεγαλύτερων γενεών γύρω μας. Σε αυτό το πνεύμα, η «Συνύπαρξη» οργανώνει τη δράση «Χρυσές Κλωστές» σε συνεργασία με τους ηθοποιούς Γιάννη Στάνκογλου, Γιώργο Καραμίχο, Ρένο Χαραλαμπίδη, Βασίλη Μπισμπίκη και άλλους, με στόχο να φέρει κοντά δύο κόσμους: αυτόν των ηλικιωμένων και αυτόν των σύγχρονων δημιουργών.
Η πρωτοβουλία «Χρυσές Κλωστές» δεν είναι μια τυπική εκδήλωση. Πρόκειται για μια γέφυρα ανάμεσα στις γενιές, όπου καλλιτέχνες, ηθοποιοί και άνθρωποι της τηλεόρασης μοιράζονται τις δικές τους ιστορίες ζωής, εμπειρίες και συναισθήματα δίπλα στους ηλικιωμένους του Γηροκομείου Αθηνών. Μέσα από τη δράση, αναδεικνύεται η αξία της μνήμης και της προφορικής αφήγησης, καθώς οι προσωπικές αφηγήσεις γίνονται «κλωστές» που υφαίνουν ένα συλλογικό υφαντό αλληλεγγύης και σεβασμού.
Η επιλογή καλλιτεχνών για τη συμμετοχή στη δράση δεν είναι τυχαία: πρόσωπα με απήχηση και αναγνώριση καλούνται να δώσουν φωνή σε μια γενιά που συχνά παραμένει αθέατη.
Οι ιστορίες που μοιράζονται δεν είναι μόνο προσωπικές, αλλά και καθολικές, αγγίζοντας θέματα όπως η φθορά του χρόνου, η αξία της οικογένειας, οι απώλειες αλλά και οι μικρές χαρές που κρατούν ζωντανό το νήμα της ζωής.
Παράλληλα, το ίδιο το Γηροκομείο Αθηνών, ως ένας χώρος φροντίδας αλλά και πολιτιστικής δράσης, μετατρέπεται σε σημείο συνάντησης όπου η τέχνη συναντά την καθημερινότητα των ηλικιωμένων, υπενθυμίζοντας ότι η τρίτη ηλικία δεν σημαίνει απομόνωση, αλλά συμμετοχή, επικοινωνία και δημιουργία.
Οι «Χρυσές Κλωστές» δεν είναι μόνο μια δράση αλληλεγγύης, αλλά και μια υπενθύμιση ότι μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Ότι η αξία της ζωής δεν μετριέται μόνο σε χρόνια, αλλά σε μνήμες, εμπειρίες και ιστορίες που μας συνδέουν.
Σε μια εποχή που η ταχύτητα και η νεότητα συχνά μονοπωλούν το ενδιαφέρον, η πρωτοβουλία της «Συνύπαρξης» μάς θυμίζει πως το να γερνάς είναι ταυτόχρονα προνόμιο και δώρο – και πως κάθε γενιά έχει κάτι πολύτιμο να μοιραστεί με την επόμενη.
