«Έκρυβα τον πόνο και τα δάκρυα»: Η συγκλονιστική εξομολόγηση της συζύγου του Γιάννη Αντετοκούνμπο, Mariah για την επιλόχειο κατάθλιψη

Αν και όπως τόνισε, ένιωθε ευλογημένη με την έλευση ενός υγιούς μωρού, οι κρίσεις πανικού και το άγχος έκαναν την καθημερινότητά της δύσκολη. Η ίδια εξομολογήθηκε πως συχνά αναζητούσε απαντήσεις στο διαδίκτυο, γεγονός που την οδηγούσε σε σκοτεινά μονοπάτια, ενώ η απομόνωση έγινε ένας μηχανισμός άμυνας: «Έκλεισα τους πάντες εκτός, βρήκα παρηγοριά στην απομόνωση και κρύβοντας τι πραγματικά συνέβαινε».

Παρά τη σιωπή της, η στήριξη της οικογένειάς της αποδείχθηκε καθοριστική. «Κοιτάζοντας πίσω, η οικογένειά μου ήταν εκείνη που με κράτησε όρθια», παραδέχτηκε. Αναγνωρίζοντας το βάρος της ψυχικής της κατάστασης, τόνισε ότι ένιωθε ενοχές να επιβαρύνει τους αγαπημένους της με τα προβλήματά της.

Η ανάρτηση, όμως, δεν έμεινε μόνο στην εξομολόγηση. Η Mariah μοιράστηκε όσα έμαθε μέσα από αυτή την εμπειρία:

-να είναι ευάλωτη με τους ανθρώπους που αγαπά,

-να ζητά βοήθεια χωρίς ενοχή,

-να δίνει προτεραιότητα στην ψυχική της υγεία,

-και να κατανοεί ότι η φροντίδα του εαυτού της είναι απαραίτητη για να είναι καλή μητέρα, σύζυγος και φίλη.

Με τα λόγια της, θέλησε να στείλει ένα μήνυμα σε όλες τις γυναίκες που περνούν παρόμοιες δυσκολίες: «Αν η ιστορία μου έχει αντίκτυπο σε σένα, μάθε: δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι μαζί σου».

Αναλυτικά το μήνυμά της:

«Τα χαμόγελα καλύπτουν τον φόβο, κρατώντας μέσα μου ανεξήγητα δάκρυα. Το να περιτριγυρίζεσαι από αγάπη την ώρα που ακόμα νιώθεις εντελώς μόνη. Αυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό. Το να είσαι ευάλωτη σήμερα είναι κάπως τρομακτικό, αλλά αν μπορώ να βοηθήσω απλά ένα άτομο, μοιράζοντας την ιστορία μου, πιστεύω αξίζει.

Δεν λέω την εμπειρία μου για να με επαινέσετε. Τη μοιράζομαι, επειδή θέλω να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλον, που ίσως παλεύει με την ψυχική του υγεία. Παρά το γεγονός ότι ιστορία μου επικεντρώνεται στην επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω να μπορείτε να τη διαβάσετε και να την προσαρμόσετε σε οτιδήποτε ίσως περνάτε. Τέσσερα παιδιά μετά και θα νόμιζες ότι τα έχω λύσει όλα, αλλά δεν τα έχω.

Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για να γίνεις μητέρα, ή στην περίπτωσή μου, μητέρα τεσσάρων παιδιών. Την ώρα που η γέννα ήταν το πιο επίπονο πράγμα που έχει αντέξει το σώμα μου, η μάχη με την ψυχική υγεία έχει αποδειχθεί επίσης πρόκληση.

Πέρασα την επιλόχειο κατάθλιψη με το πρώτο μας παιδί, αλλά αλήθεια δεν ήμουν έτοιμη για ό,τι θα ερχόταν εκείνη την περίοδο. Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω. Παρά το γεγονός ότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου ήταν κάπως πεπεισμένο ότι είχα μία τερματική ασθένεια, που θα με απέτρεπε από το να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.

Οι κρίσεις πανικού επιδεινώθηκαν και η εμπιστοσύνη μου στο διαδίκτυο ως διαγνωστικό μέσο, με έστειλε σε σκοτεινά μονοπάτια. Ήμουν ευλογημένη με ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες λίγες εβδομάδες της προσαρμογής με ένα νεογέννητο και τρία μεγάλα παιδιά ήταν διασκεδαστικές, αλλά και όσο χαοτικές μπορείτε να φανταστείτε. Το τέταρτο παιδί μας είναι το πιο γλυκό μικρό αγγελούδι που έχω δει.

Ταιριάζει τέλεια στην τρελή μας μικρή φούσκα. Τα χαμόγελά της μου φέρνουν ατόφια χαρά. Αλλά είτε ήταν το τέλος του ευτυχισμένου μήνα του μέλιτος, ή οι αχανείς αλλαγές που συνέβαιναν στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε μία στροφή και οι σκοτεινές σκέψει επέστρεψαν.

Άφησα τους πάντες και τα πάντα εκτός. Τα μηνύματα τα άφηνα στο διαβάστηκε. Για τηλεφωνήματα… ξεχάστε το. Βρήκα παρηγοριά στην απομόνωση του εαυτού μου και κρύβοντας τι πραγματικά συνέβαινε. Όπως κάθε μητέρα, το κράτησα μέσα μου, το καλύτερο που μπορούσε να γίνει για τα παιδιά και τον σύζυγό μου. Κοιτώντας πίσω, στηριζόμενη στην οικογένειά μου ήταν εκείνο που πραγματικά με κράτησε όρθια.

Δεν ήμουν ο εαυτός μου, νοιαζόμουν για την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν. Είναι ένα τρομακτικό και μοναχικό συναίσθημα να είσαι πνευματικά κάπου αλλού. Αγαπώ τους ανθρώπους μου, αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα εγωιστικά να ανοιχτώ.

Ήμουν πεπεισμένη ότι απλώς προσέθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Οπότε, για αρκετούς μήνες, έκρυβα τον πόνο και τα δάκρυά μου. Παρόλο που ακόμα παλεύω, τώρα έχω πίστη ότι υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ.

Το να μοιραστώ την εμπειρία μου είναι ένα βήμα στην θεραπευτική μου πορεία. Είναι από τις πρώτες φορές που έχω παραδεχθεί τις σιωπηλές μάχες που έχω δώσει, αλλά αυτό ειλικρινά φαίνεται απελευθερωτικό. Δεν είμαι αυτή που συνήθιζα να είμαι, αλλά είμαι στον δρόμο να γίνω αυτή που είναι γραφτό να γίνω.

Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν και πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι να είμαι ‘βάρος’, ό,τι κι αν ενδεχομένως περνούν. Ο πόνος είναι πόνος και οτιδήποτε είναι βάρος στην καρδιά σου μετράει.

Έμαθα ότι δεν πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου και ότι είναι εντάξει να ζητήσω βοήθεια.

Έμαθα ότι πρέπει να φροντίζω την ψυχική μου υγεία, επειδή είναι εξίσου σημαντική, αν όχι πιο σημαντική, από την σωματική.

Επιτέλους καταλαβαίνω ότι πρέπει να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, χωρίς ενοχή, έτσι ώστε να γίνω η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδελφή και φίλη που μπορώ.

Αν η ιστορία μου έχει αντίκτυπο σε σένα, σε παρακαλώ μάθε: δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν άνθρωποι στην ίδια θέση με σένα, ίσως κάποιοι που ίσως δεν γνωρίζεις καν.

Η εξομολόγηση της Mariah Riddlesprigger αποτελεί μια σπάνια και γενναία δημόσια τοποθέτηση για ένα θέμα που συχνά παραμένει ταμπού. Μιλώντας ανοιχτά για την επιλόχειο κατάθλιψη, κατάφερε να σπάσει τη σιωπή γύρω από την ψυχική υγεία των μητέρων και να προσφέρει δύναμη και παρηγοριά σε όσες και όσους παλεύουν με ανάλογες δυσκολίες.

Με τη στήριξη του Γιάννη Αντετοκούνμπο και της οικογένειάς της, αλλά και με την πίστη ότι υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, η Mariah δείχνει πως η ευαλωτότητα μπορεί να μετατραπεί σε δύναμη – και το μοίρασμα σε θεραπεία.