«Η Άσπα είναι η γυναίκα της ζωής μου. 57 χρόνια με ανέχεται το κορίτσι. Είμαι ερωτευμένος μαζί της, αλλά αυτή με ζηλεύει». Με αυτή τη φράση, σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις στην ΕΡΤ, ο Διονύσης Σαββόπουλος συνόψισε όλη την ουσία μιας σχέσης που υπήρξε θεμέλιο της ζωής του. Ο γάμος τους, που μετρούσε σχεδόν έξι δεκαετίες, ήταν μια ήρεμη, βαθιά ρίζα πίσω από τη δημόσια περσόνα του μεγάλου τραγουδοποιού.
Η γνωριμία τους έγινε μέσα σε σκοτεινές εποχές. Ο νεαρός τότε Σαββόπουλος, κρατούμενος στη φυλακή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, γνώρισε την Άσπα, μια έφηβη που επισκεπτόταν πολιτικούς κρατούμενους. Εκεί, ανάμεσα στα κάγκελα και τις αναμονές, γεννήθηκε ένας έρωτας σχεδόν μυθιστορηματικός. Ο ίδιος θα πει αργότερα ότι μέσα στην απομόνωση πήρε δύο αποφάσεις ζωής:
«Να ασχοληθώ με τα τραγούδια και να παντρευτώ την Άσπα γιατί την αγαπώ».
Παντρεύτηκαν τον Οκτώβριο του 1967 – «την ημέρα του Όχι, εμείς είπαμε Ναι» συνήθιζε να λέει ο ίδιος με χιούμορ. Εκείνος 23 ετών, εκείνη μόλις 18. Ήταν χρόνια δύσκολα, γεμάτα φόβο και αβεβαιότητα, όμως ο δεσμός τους δυνάμωνε. Όπως είχε πει και ο ίδιος «αυτά τα δύσκολα χρόνια, χρειαζόσουν έναν άνρθωπο δίπλα σου».
Η Άσπα πήγαινε να τον δει στη φυλακή χωρίς να φοβάται, ενώ οι περισσότεροι φίλοι του είχαν απομακρυνθεί. «Σε κάνει ατρόμητο η αγάπη», έλεγε εκείνος για εκείνη – και το εννοούσε.
Η σχέση τους, πέρα από ρομαντική, υπήρξε βαθιά συντροφική. Η Άσπα, χωρίς να χάσει ποτέ την προσωπικότητά της, αφοσιώθηκε στην οικογένειά τους, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους και στηρίζοντας τον Σαββόπουλο στις πιο σκοτεινές και πιο λαμπερές περιόδους της ζωής του. Εκείνος δεν έκρυβε ποτέ πως η σταθερότητα και η γαλήνη που του προσέφερε ήταν το στήριγμά του σε όλα.
«Περάσαμε δύσκολα και ήταν πολλά τα δύσκολα», έλεγε συγκινημένος. «Είχα μεγάλη υποστήριξη από την Άσπα, και μαζί και τα παιδιά. Όταν με ξεφωνίζανε, ο γιος μου ο Κορνήλιος έγραψε στην Ελευθεροτυπία υπερασπιζόμενός με. Αλλά η Άσπα, η Άσπα ήταν πάντα εκεί».
Η ίδια υπήρξε η αθόρυβη δύναμη πίσω από έναν άνδρα που καθόρισε γενιές με τη μουσική και τον λόγο του. Και για εκείνον, ο έρωτάς τους δεν ήταν ποτέ κάτι που ανήκε στο παρελθόν – ήταν μια καθημερινή επιλογή, μια δέσμευση που ανανεωνόταν ξανά και ξανά, μέσα από τα τραγούδια, τις στιγμές, τις σιωπές.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έφυγε από τη ζωή, αλλά πίσω του άφησε όχι μόνο μια τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη, αλλά και μια ιστορία αγάπης που θυμίζει πως οι μεγάλες ψυχές δεν μετριούνται μόνο με τραγούδια.
Η ιστορία του με την Άσπα Αραπίδου ήταν μια σπάνια μαρτυρία πίστης, συντροφικότητας και βαθιάς αφοσίωσης – μια απόδειξη ότι, ακόμη κι όταν όλα γύρω αλλάζουν, υπάρχουν δεσμοί που δεν σπάνε.
«Τα χρυσά σου χείλη ακουμπάς στα βρεγμένα μάγουλά μου, Άσπα, κάνε λίγο υπομονή, χαρά μου».
Ίσως σε αυτούς τους στίχους να χωρά όλος ο έρωτας ενός δημιουργού που έζησε και αγάπησε αληθινά.
