Από το “Carpe diem” στο αιώνιο κενό – 11 χρόνια χωρίς τον Robin Williams

Γεννημένος το 1951 στο Σικάγο, ο Williams ξεκίνησε από την κωμική σκηνή του Σαν Φρανσίσκο και σύντομα μετατράπηκε σε φαινόμενο, χάρη στον αυτοσχεδιασμό και την ενέργειά του. Η τηλεοπτική επιτυχία του Mork & Mindy (1978–1982) άνοιξε τον δρόμο για μια καριέρα που θα ισορροπούσε δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο χιούμορ και το δράμα. Στη συγκίνηση και το γέλιο.

Από το Good Morning, Vietnam (1987), όπου ενσάρκωσε έναν ραδιοφωνικό παραγωγό που έφερνε χαμόγελα σε στρατιώτες εν μέσω πολέμου, μέχρι το Mrs. Doubtfire (1993) όπου ένας πατέρας μεταμφιέζεται σε οικιακή βοηθό για να μείνει κοντά στα παιδιά του, και το Good Will Hunting (1997), που του έδωσε το Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου -κάθε ερμηνεία του, κουβαλούσε μια αλήθεια:

Παρά το εκτυφλωτικό του χαμόγελο και τη διάθεση να κάνει τους άλλους να γελούν, ο Robin Williams μιλούσε ανοιχτά για την κατάθλιψη και την μάχη του με τις εξαρτήσεις.

Η αυτοκτονία του, σαν σήμερα τον Αύγουστο του 2014, συγκλόνισε τον πλανήτη και άνοιξε μια ευρύτερη συζήτηση για την ψυχική υγεία στον χώρο του θεάματος.

Λίγο αργότερα, η οικογένειά του αποκάλυψε ότι έπασχε από διάχυτη λευκοεγκεφαλοπάθεια (Lewy body dementia), μια σπάνια νευροεκφυλιστική νόσο που επηρεάζει τη σκέψη, τη διάθεση και την κινητικότητα. Η αποκάλυψη αυτή έδωσε νέα διάσταση στην κατανόηση του πόνου που βίωνε.

Η συνέχιση του έργου μέσα από τον γιο του, Zak Williams

Ο γιος του, Zak, μετέτρεψε τον πόνο της απώλειας σε αποστολή. Μέσα από ομιλίες, συνεργασίες με οργανισμούς όπως το Bring Change to Mind και την πλατφόρμα Pym, επικεντρώνεται στην ενημέρωση και την παροχή πρακτικών λύσεων για όσους παλεύουν με θέματα ψυχικής υγείας.

Με δικά του λόγια: «Η απώλεια του πατέρα μου με έμαθε ότι η σιωπή είναι επικίνδυνη. Η συζήτηση μπορεί να σώσει ζωές».

Οι ρόλοι του μας δίδαξαν ότι το γέλιο και η συγκίνηση μπορούν να συνυπάρχουν, ότι η αδυναμία μπορεί να είναι πηγή δύναμης και ότι η ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, αξίζει να τη ζεις με πάθος.

Σαν σήμερα, δεν θυμόμαστε μόνο την απώλεια του, αλλά και την αστείρευτη προσφορά του: συναισθήματα που βιώσαμε μέσα από τους ρόλους του, στιγμές που συγκίνησαν βαθιά, μηνύματα που ενέπνευσαν γενιές ολόκληρες και ένα έργο που συνεχίζει να μας αγγίζει, ακόμη κι αν ο ίδιος, δεν είναι πια εδώ.