Γενικά είμαι ένα πνεύμα αντιλογίας που όταν μου υπερπροβάλλεις μία σειρά ή μία ταινία ακόμα και αν μου την προτείνουν άνθρωποι που εμπιστεύομαι, δεν θα τη δω όταν την βλέπουν όλοι αλλά αν την δω τελικά θα το κάνω μετά από καιρό. Αλλιώς προτιμώ να παραμείνω κινηματογραφικά «αναλφάβητη». Στην περίπτωση της σειράς το «Μικρό Ταρανδάκι», κάτι μου έλεγε το ένστικτο μου ότι έπρεπε να το εμπιστευτώ όπως και όσους έγραψαν στα σόσιαλ αποθεωτικά σχόλια.
Το Σάββατο που μας πέρασε λοιπόν, ξάπλωσα στον καναπέ, έβαλα Netflix και ξεκίνησα καχύποπτα να βλέπω τη σειρά. Όμως εθίστηκα. Καθηλώθηκα. Και είδα απνευστί και τα 7 κάτι παραπάνω από ημίωρα επεισόδια. Δεν το πιστεύεις ότι είναι μία αληθινή ιστορία. Γιατί είναι η αληθινή ιστορία του stand up comedian Richard Gadd (είναι και ο πρωταγωνιστής) που διηγείται την θριλερική εμπειρία του να καταδιώκεται από μια μεσήλικη γυναίκα για τρία ολόκληρα χρόνια. Θέλει δύναμη για να μιλήσει δυνατά και καθαρά γι’ αυτό. Όλα ξεκινούν όταν στην παμπ στην οποία εργάζεται ως μπάρμαν εμφανίζεται μία γυναίκα που κλαίγοντας κάθεται στην μπάρα. Ο Donny (όπως λέγεται στη σειρά) την λυπάται και την κερνάει ένα τσάι.
Το «Μικρό Ταρανδάκι» δεν είναι απλά μία ιστορία μίας εμμονικής stalker και του «θηράματός» της. Μέσα από την διώκτρια του ο πρωταγωνιστής κάνει βουτιά μέσα του, γυρίζει πίσω τη ζωή του, βλέπει το παρελθόν του, την προσπάθεια του να γίνει αποδεκτός, ορατός, να καταλάβει ποιος είναι.
Από την αθώα αυτή πρώτη συνάντηση και για τα επόμενα 3 χρόνια εκείνη του γράφει 40.000 mail και 350 ώρες ηχητικών μηνυμάτων. Περνάς απ’ όλα τα συναισθήματα σε σεκάνς και επιστρέφεις πάντα στην παράνοια. «Φυσικά θα σου κρεμάσω τις κουρτίνες στο σπίτι σου», υπόσχεται μεταξύ σοβαρού και αστείου ο Donny στη Martha κατά τη διάρκεια μίας από τις πρώτες συναντήσεις τους. Δεν ξέρει όμως ότι αυτή η υπόσχεση θα είναι το rollercoaster που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον εφιάλτη του.
