«Η δεκαετία του '90 ήταν μια χρυσή εποχή για τις μητροπολοτικές εφημερίδες και τα glossy περιοδικά, ωστόσο τα περισσότερα αντίτυπα καταστράφηκαν ή ανακυκλώθηκαν μέσα σε ένα μήνα και δεν μετατράπηκαν ποτέ σε ψηφιακά αρχεία. Ήταν μια δεκαετία που έβλεπες απολύτως τα πάντα πριν δεν τα ξαναδείς ποτέ» γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας και δοκιμιογράφος της ποπ κουλτούρας, Chuck Klosterman, στο βιβλίο του 2022, «Τhe Νineties», εστιάζοντας σε μια εποχή τόσο μακρινή πλέον για τους σημερινούς εικοσάρηδες όσο τα ριζοσπαστικά 60s για τους τωρινούς πενηντάρηδες.
Ταυτόχρονα τόσο κοντινή σε αναφορές, ύφος, μουσική, ερεθίσματα, μόδα και συνήθειες, που μοιάζει σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία γονείς και παιδιά δεν είχαν τόσο παρόμοιο λαϊφστάιλ, τόσο κοντινές αναζητήσεις και τόσο ασαφές χάσμα γενεών.
«Το μόνο που πραγματικά κάνει τη διαφορά είναι τα κινητά τηλέφωνα. Ίσως στα 90s ζούσαμε λίγο περισσότερο τη στιγμή, ίσως όχι» λέει μια φίλη πατώντας το δάχτυλό της επίμονα πάνω σε μια φωτογραφία στην οθόνη του κινητού της ώστε να την κάνει αυτοκόλλητο και να τη στείλει στην κόρη της στο ίνσταγκραμ -η ταμπέλα του boomer τη φρικάρει όσο και οι ρυτίδες στο πόδι της χήνας.
Δουλεύαμε και ζούσαμε ανάκατα, καταρρίπταμε τις προκάτ βεβαιότητες, λατρεύαμε την υπερβολή. Ήμασταν στα 90s και τίποτα καθιερωμένο δεν έβγαζε νόημα.
«...Kαι ο τρόπος που τυλίγονταν πάνω σε νέους συντρόφους και κάπνιζαν στο κόκκινο χαλί, ή μεθούσαν και έλεγαν απρόσκοπτα, αστεία πράγματα. Έμοιαζαν όλοι τόσο "καυτοί και αλλού"...» γράφει η Lou Stoppard στους New York Times μιλώντας για τα είδωλα και το στυλ των fin de siecle των 90s, τα οποία όπως φαίνεται αποτελούν αντικείμενα συγκλονιστικής γοητείας για όσους δεν τα έζησαν από πρώτο χέρι.
