Οι Green Day δεν ήρθαν απλώς να παίξουν μουσική, ήρθαν να ξεβιδώσουν την Αθήνα.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ήταν ξεκάθαρο: ο Billie Joe ήταν φουλ ενέργεια. Χοροπηδούσε, έσπρωχνε την κιθάρα στον αέρα και μιλούσε με το κοινό σαν να είναι παλιοί φίλοι. Κάποια στιγμή, κράτησε στα χέρια του την ελληνική σημαία και το στάδιο γκρεμίστηκε. Δεν ήταν πόζα. Ήταν ένωση.
Οι Green Day δεν είναι απλώς μια μπάντα. Είναι φωνή, ελευθερία, ενέργεια. Και αυτά δεν έχουν ηλικία.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, νωρίτερα είχε καλέσει στη σκηνή μια θαυμάστρια από το κοινό. Εκείνη πήρε το μικρόφωνο και τραγούδησε δίπλα του, με αυθεντικό πάθος — ένα highlight που θα μείνει στην ιστορία των live της μπάντας στην Ευρώπη.
Χωρίς να αποκαλύπτουμε όλο το setlist, από τα βίντεο και τις αναμνήσεις προκύπτει ένα δυνατό μίγμα:
- “Holiday” – όπου το κοινό φώναζε κάθε στίχο.
- “Boulevard of Broken Dreams” – μια ολόκληρη γενιά με τα κινητά υψωμένα.
- “Basket Case” – με το ΟΑΚΑ να τραντάζεται.
- “21 Guns” – μια σπάνια στιγμή γαλήνης και συγκίνησης.
- Αφιέρωμα στους Black Sabbath και τον Ozzy – όπου η μπάντα τίμησε τα ιερά τέρατα της ροκ με riff που σήκωσαν κύμα από φωνές και χειροκροτήματα.
Δεν ήταν μόνο μια ροκ εμπειρία — ήταν κάτι βαθύτερο. Μάνα και κόρη, 16 χρονών, να τραγουδάμε μαζί. Να ζούμε αυτή τη βραδιά σαν ιεροτελεστία. Γιατί οι Green Day δεν είναι απλώς μια μπάντα. Είναι φωνή, ελευθερία, ενέργεια. Και αυτά δεν έχουν ηλικία.
Οι τελευταίες νότες έσβησαν, αλλά οι καρδιές έμειναν να χτυπούν στον ρυθμό του punk. Το ΟΑΚΑ είχε ζήσει κάτι παραπάνω από συναυλία. Είχε ζήσει απόλυτη ροκ κάθαρση.
