«Το Ιn Και Πώς να Μπείτε Μέσα» ήταν ο ελληνικός τίτλος μιας αμερικανικής, νεανικής ταινίας (Making The Grade), του 1984, τότε που οι λέξεις «in» και «out» αποτελούσαν το κοινωνικό βαρόμετρο, όριζαν το «εγκεκριμένο» και το «απαράδεκτο». Λίγο μετά καθιερώθηκε το «cool» ως ο υπέρτατος τίτλος ενημερωμένης και πλάνας συμπεριφοράς.
«Η λέξη "cool" προέρχεται από την παλαιά αγγλική λέξη cōl, που σημαίνει "μέτρια κρύο". Η μεταφορική της σημασία εξελίχθηκε για να περιγράψει την ηρεμία και τον αυτοέλεγχο ήδη από τον 14ο αιώνα.
Κάθε γενιά ψάχνει τη μαγική, στιλιστική δύναμή της, το δικό της φυλακτό απέναντι στο άγνωστο και στο ακαταλαβίστικο του κόσμου μας, το προσωπικό της «mojo» -για να συνεχίζουμε τη σλανγκ κωδικοποίηση.
Η σύγχρονη, σλανγκ χρήση της λέξης "cool" για "έντονα καλό" ή "μοντέρνο" εμφανίστηκε στην αφροαμερικανική καθομιλουμένη στις δεκαετίες του 1930 και 1940, ιδίως στο πλαίσιο των κύκλων της τζαζ και της γενιάς των μπιτ, προτού γίνει mainstream στα τέλη του 20ού αιώνα» με ειδοποιεί η ΑΙ του γκουκλαρίσματός μου. Μάλιστα.
Κάθε γενιά ψάχνει τη μαγική, στιλιστική δύναμή της, το δικό της φυλακτό απέναντι στο άγνωστο και στο ακαταλαβίστικο του κόσμου μας, το προσωπικό της «mojo» -για να συνεχίζουμε τη σλανγκ κωδικοποίηση.
Γι’ αυτό άλλωστε χύθηκαν τόνοι μελάνι στα λάιφταϊλ έντυπα των 90s καταγράφοντας όλες τις «φυλές» της σύγχρονης πόλης (από cyberpunk αναρχικούς του Blade Runner και του Ηλεκτρικού Πρόβατου του Φίλιπ Ντικ, μέχρι grunge ιδεαλιστές των καρό πουκάμισων και των Nirvana) -για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, για να βρει καθείς που ανήκει. Ένα μάθημα ανθρωπογεωγραφίας, που κι αυτό με τη σειρά του ξεπεράστηκε και χρεώθηκε την υπεραπλούστευση της ταμπελοποίησης.
Φέτος εμφανίστηκε στον ιντερνετικό κόσμο μας ο «performative male», ο άνδρας ο παραστατικός, αυτός που όπως γράφει η Poppy Sowerby στους Times, σε ένα άρθρο των αρχών του Αυγούστου, «κυρίες μου, εάν δείτε έναν άντρα με ένα matcha latte, τρέξτε μακριά».
Τα τελευταία χρόνια οι χιλιοτραγουδισμένοι χίπστερ, βιώσαν το φαινόμενο της Αφροδίτης κοιτάζοντας τον εαυτό τους στον καθρέφτη, όπως η Αφροδίτη του Βελάθκεθ, του Τιτσιάνο, του Βερονέζε, αντιμετώπισαν τον σαρκασμό αφού πρώτα δαφνοστεφανώθηκαν ως ηγήτορες του καινούργιου, μπερδεύτηκαν με τους «φασαίους» και έζησαν μικρές ήττες από τους «κάγκουρες», οι οποίοι παραδόξως έκαναν την αντίθετη διαδρομή από τους χίπστερ -από τα χαμηλά στα ψηλά.
Με αυτά και με αυτά, φέτος εμφανίστηκε στον ιντερνετικό κόσμο μας ο «performative male», ο άνδρας ο παραστατικός, αυτός που όπως γράφει η Poppy Sowerby στους Times, σε ένα άρθρο των αρχών του Αυγούστου, που έγινε βάιραλ και ξεσήκωσε την κουβέντα γύρω από τον τρομερό αυτόν τύπο, «κυρίες μου, εάν δείτε έναν άντρα με ένα matcha latte, τρέξτε μακριά».
Ο Charles Thrush, γράφοντας για το Block Club Chicago, όρισε το αρχέτυπο του performative male ως έναν άνδρα με «παραδοσιακά θηλυκά χόμπι με μοναδικό σκοπό να καλλιεργήσει μια μη αυθεντική αισθητική που θα μπορούσε να προσελκύσει τις προοδευτικές γυναίκες».
«Οι αρσενικοί ποζεράδες έχουν εγκαταλείψει το macho και έχουν αγκαλιάσει το matcha. Είναι απλά ένα ακόμη τέχνασμα για να αποπλανήσουν τις γυναίκες;» συνεχίζει η Sowerby, ενώ η Kayla Kibbe ακολουθεί στο Cosmopolitan δηλώνοντας: «Τον ξέρετε. Εσείς... μάλλον δεν τον αγαπάτε. Αλλά τουλάχιστον τώρα έχει όνομα».
Ο Charles Thrush, γράφοντας για το Block Club Chicago, όρισε το αρχέτυπο του performative male ως έναν άνδρα με «παραδοσιακά θηλυκά χόμπι με μοναδικό σκοπό να καλλιεργήσει μια μη αυθεντική αισθητική που θα μπορούσε να προσελκύσει τις προοδευτικές γυναίκες».
Η Mahalia Chang, στο GQ, δήλωσε ότι, στην επιδίωξη του γυναικείου βλέμματος, ο παραστατικός άνδρας «κάνει τον χορό του ζευγαρώματος, φουσκώνοντας τα φτερά του, επιδιώκοντας τη γυναικεία προσοχή. Σκεφτείτε το performative male μας σαν μια καρικατούρα του γυναικείου βλέμματος με στεροειδή... Ο performatine male έχει σχεδιαστεί για να φαίνεται δελεαστικός, μη απειλητικός για τις γυναίκες και έξυπνος».
Ο Redford, ηθοποιός, σκηνοθέτης κι ακτιβιστής, υπήρξε ωραίος και κυρίως cool χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια. Κι αυτό λέγεται αυθεντικότητα, διαχρονικά.
Στις ανδρικές διασημότητες που ο Nico Gavino, του Hypebeast, συνέδεσε με την αισθητική του performative male περιλαμβάνονται οι Jacob Elordi, Paul Mescal και Pedro Pascal, ενώ η Rachel Connolly του Guardian απενοχοποίησε, εν τέλει, το θέμα: «Γιατί να φοβάστε το performative male που κρατάει tote bag και πίνει matcha; Τουλάχιστον κάνει μια προσπάθεια».
Κι εδώ ακριβώς έρχεται η απώλεια του Robert Redford, συγκυριακά, σαν σημειολογικό κλείσιμο του ματιού, σαν ολιγόλογο κάπσιον σε κάποιο ίνσταγκραμ ποστ. Ο Redford, ηθοποιός, σκηνοθέτης κι ακτιβιστής, υπήρξε ωραίος και κυρίως cool χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια. Κι αυτό λέγεται αυθεντικότητα, διαχρονικά.
Επιμύθιο:
-πες μου σοφέ γέροντα, ποιος είναι ο ορισμός του κουλ;
-η τελεία
-α, τελεία, τελειότητα
-όχι, τελεία, παύλα, σιωπή, σιλάνς
