Οι γιορτές πάντα ήταν μια συλλογική ψευδαίσθηση. Ο Ντίκενς το γνώριζε, ο Άντερσεν το υποψιαζόταν, η ποπ κουλτούρα το εκμεταλλεύτηκε. Από το Love Actually μέχρι τα χριστουγεννιάτικα άλμπουμ που ξεθάβονται κάθε χρόνο σαν οικογενειακά κειμήλια, επαναλαμβάνουμε το ίδιο τελετουργικό: προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας ότι κάτι τελειώνει και κάτι αρχίζει. Ωστόσο, το πρωτοχρονιάτικο restart το έχει αναλάβει ο αλγόριθμος, πλέον.
Σαν να ζούμε σε μια υποσημείωση του Ασίμοφ: μηχανές που δεν μας βλάπτουν, αλλά μας γνωρίζουν λίγο καλύτερα απ’ όσο αντέχουμε. Κι εμείς, ανάμεσα σε μελομακάρονα, κουραμπιέδες και ειδοποιήσεις, προσπαθούμε να θυμηθούμε αν η ευχή «Kαλή Xρονιά» είναι απαραίτητη ή αρκεί ένα στολισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο κι ένας Άγιος Βασίλης σε ιμότικον για να βγάλουμε την υποχρέωση.
Κάπου εδώ, ανάμεσα στο sci-fi και στο οικογενειακό τραπέζι, συμβαίνει κάτι πεισματικά παλιό. Κάποιος σπάει έναν κουραμπιέ τιγκαρισμένο στην άχνη και γίνεται χάλια από πάνω μέχρι κάτω
Ο Καβάφης μιλούσε για ταξίδια που μετρούνται από το φορτίο της μνήμης, όχι από την απόσταση. Ο Μπόρχες έφτιαχνε λαβύρινθους όπου η γνώση γινόταν καθρέφτης. Ο HAL 9000 της Οδύσσειας του Διαστήματος, του Άρθουρ Κλαρκ, διατυμπάνιζε με βελούδινα απόκοσμη φωνή (η οποία ανήκε στον Καναδό ηθοποιό Ντάγκλας Ρέιν) την αναγκαιότητα του ελέγχου. Κι ο Ντέιβιντ Μπόουι έστελνε τον Ταγματάρχη Τομ μαζί με όλη του την αλληγορία στο διάστημα επιβεβαιώνοντας ότι είναι πολύ μόνος του ο άνθρωπος όταν κόβεται το σήμα.
Έλεγχος εδάφους προς Ταγματάρχη Τομ
Έλεγχος εδάφους προς Ταγματάρχη Τομ
Πάρε τα χάπια πρωτεΐνης σου
Και φόρεσε το κράνος σου
